
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="40a2e94e-fb0f-489e-aa6d-c600d66a427d"><p class="p1"><span class="s1">Laatst zat ik dus in Los Angeles. Zonder andere leden van het PU-team, want ik was daar niet voor de E3, maar voor Metal Gear Solid V. En op de redactie ben ík de Metal Gear-slet, dus never nooit dat ik één van m’n collega’s die trip voor mijn neus liet weggekapen, hè. Enfin, ik heb een kleine week in LA gezeten, waarvan ik twee volle dagen ondergedompeld zat in The Phantom Pain. Wat ik de rest van de tijd gedaan heb? Beetje hangen in West Hollywood, op de Sunset Strip, welteverstaan. Dat is namelijk de plek waar in de jaren tachtig veel van m’n favoriete bands aan de zuip ging. Moest dus even legendarische hangouts als Rainbow, The Viper Club en The House of Blues bezoeken en keihard aan de Jack Daniel’s gaan, want ik heb een rock ‘n roll-reputatie hoog te houden, enzo. Ben in ieder geval zo dronken geworden dat ik niet doorhad dat ik keihard door een taxichaffeur ben afgezet, om maar even iets te noemen. <i>Good times, good times</i>. Maar hoe graag ik ook over mezelf ouwehoer, ga ik het vanaf nu niet meer hebben over mijn tijd in LA. Want het boeit allemaal geen fuck. West Hollywood boeit geen fuck. Het enige wat boeit, is The Phantom Pain.</span></p><p class="p2"></p><h3 class="p1"><span class="s1">Trailer</span></h3><p class="p1"><span class="s1">Jongens, jongens, jongens, wát een game. Wat een ontiegelijk vette, grote, verslavende, intrigerende, herspeelbare en zeldzaam goed gepolijste game. Neem het van mij aan: The Phantom Pain gaat dit jaar op héél veel eindejaarslijstjes eindigen als Game of the Year, daar durf ik m’n (tot nu toe complete) amiibo-collectie om te verwedden. The Phantom Pain is namelijk een game die iets lijkt te gaan doen waarvan ik nooit gedroomd had dat het kon: alle hype waarmaken. Als je wilt weten wat voor hype ik precies bedoel, dan moet je even naar YouTube gaan en ‘The Phantom Pain 2013 trailer red band’ intikken. Ja, die trailer van een dikke negen minuten, ja. Check het maar even. Ziet er absurd goed uit toch? Bijna te tof om waar te zijn, toch? Ja, nou, The Phantom Pain is precies zoals die trailer impliceert dat het zal zijn. En ik kan het weten, want ik heb die game meer dan zestien uur mogen spelen en heb blijkbaar zo’n 30% van het verhaal gezien. Wat overigens heel erg veel is voor slechts een preview-event.</span></p><p class="p1"><span class="s1"><iframe frameborder="0" height="350" src="https://www.youtube.com/embed/WFMRpWcfWJQ" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" width="425"></iframe></span></p><p class="p2"></p><h3 class="p1"><span class="s1">Verhaal?</span></h3><p class="p1"><span class="s1">Nou zou ik graag deze alinea willen openen met “laten we het slechte eerste even uit de weg ruimen”, maar aangezien ik oprecht niets slechts aan de game heb kunnen opmerken, moet ik het maar even doen met “slechts” het vreemde. Oké, jullie weten hoe Metal Gear Solid altijd een franchise is geweest waarbij het verhaal (en hoe dat werd verteld) een belangrijke rol speelt, toch? Nou... in die zestien uur dat ik The Phantom Pain gespeeld heb, heb ik echt extreem weinig van het plot meegemaakt. Er zat behoorlijk wat verhaal in het openingsuur, en na zo’n twaalf uur spelen maakte ik weer een keertje een plotontwikkeling mee, maar verder heb ik nog maar bar weinig van het (blijkbaar uiterst zware en shockerende) verhaal meegekregen ondanks dat ik er blijkbaar toch ongeveer één derde van heb gezien. Het aantal filmpjes wat ik in die tijd heb gezien was op twee handen te tellen, tot grote vreugde van ondergetekende (ik ben nou eenmaal een gameplaymannetje) maar tot onbegrip van enkele van de andere aanwezige journo’s.</span></p><p class="p2"></p><p class="p2"></p><h3 class="p1"><span class="s1">Zijmissie</span></h3><p class="p1"><span class="s1">Wat wel erg tof was aan de flarden van het verhaal dat ik heb mogen meemaken, was de verrassende manier waarop ze aan me verteld werden. De game is namelijk verdeeld in twee soorten missies: hoofdmissies en ‘side ops’. De hoofdmissies zijn de belangrijkste en stuwen het verhaal voort, terwijl de side ops voornamelijk een ondersteunend zijn (voor het vergaren van onderdelen, mankracht, nieuwe wapens, etc.). Althans... dat is wat Snake (en daarmee, ons) verteld werd, maar in de praktijk blijkt dat dus niet zo te zijn. Enkele van de hoofdmissies bleken af te sluiten met een sisser, terwijl één van de side ops een essentiële missie bleek te zijn waarbij ik het zelfs voor de eerste keer moest opnemen tegen de nieuwe Metal Gear (de Sahelanthropus). Wat er dus in feite gebeurde is dat ik dezelfde verbazing als Snake voelde toen een simpele zijmissie opeens de sleutel bleek te zijn voor de voortzetting van mijn queeste. Typisch Kojima, dat. Het is een detail waar ik maar weinig andere journo’s over heb gehoord, maar wat de spelervaring zoveel realistischer en verslavender voor mij maakte.</span></p><p class="p1"><span class="s1"></span></p><p class="p2"></p><h3 class="p1"><span class="s1">Vrijheid</span></h3><p class="p1"><span class="s1">Het is echter de gameplay en het level design die de aandacht opeisen, en de game zoveel meer maken dan slechts “de nieuwe MGS”. Alsof Kojima van tevoren wist dat deze game wél echt zijn laatste Metal Gear zou worden, is The Phantom Pain niet alleen de grootste game in de serie geworden qua omvang, maar ook qua mogelijkheden. Elke journalist die ik sprak over bepaalde missies, bleek compleet andere ervaringen te hebben gehad. En ik heb niet alleen over dingen zoals dat ik een missie ‘s nachts had uitgevoerd en dus minder soldaten tegenkwam dan hij die het overdag had gedaan. Laat me je een voorbeeld geven: in de zesde hoofdmissie moet je door Afghanistan reizen om een experimenteel wapen te vinden (een speciale rocket launcher). Om die locatie te vinden moet je militaire vestigingen opzoeken en soldaten ondervragen (althans, dat is wat Ocelot je vertelt). Ik stuitte echter op een wegblokkade waar twee soldaten een Afghaanse vrijheidsstrijder aan het ondervragen waren. Ik besloot de twee soldaten uit de weg te ruimen, waarop de vrijheidstrijder mij uit dank de weg besloot te wijzen naar een in een berg gehouwde tempel waar het wapen lag opgeslagen.</span></p><p class="p1"><span class="s1"></span></p><p class="p2"></p><h3 class="p1"><span class="s1">Geslaagd</span></h3><p class="p1"><span class="s1">Een andere journalist stuitte echter per ongeluk zelf op de tempel. Terwijl hij een manier aan het zoeken was om de vestiging te infiltreren zag hij hoe een groepje soldaten een Afghaanse vrijheidsstrijder (dezelfde die ik dus in mijn playthrough al bevrijd had) aan het dwingen was om naar binnen te gaan. Hij besloot stiekem achter de groep aan te lopen en werd zo naar het experimentele wapen geleid. Andere journo’s vonden weer hele andere manieren om die missie te voltooien. Ander voorbeeld: in één van de side ops moest ik het communicatienetwerk van de vijand uitschakelen. De meeste mensen deden dat door de drie satellietschotels in het dorpje op te blazen met C-4, maar ik stuitte in een huisje op het radiosysteem waar de schotels allemaal op aangesloten zaten. Ik hoefde maar één simpele granaat naar binnen te gooien en de missie was geslaagd. Mijn speelstijl (lees: m’n neiging om overal rond te neuzen) werd daarmee immens beloond. En dit was niet de uitzondering op de regel; bijna elke missie kon op meerdere manieren uitgespeeld worden, zoals ik al snel leerde van de vermakelijke gesprekken met m’n concullega’s.</span></p><p class="p2"></p><p class="p2"></p><h3 class="p1"><span class="s1">Puppy</span></h3><p class="p1"><span class="s1">Sterker nog, deze verrassend diepgaande keuzevrijheid (die overigens voor achterlijk veel replaywaarde zorgt) ging zo ver dat één van de belangrijkste personages van de game, de rondborstige sniper Quiet, bij sommige mensen nauwelijks een onderdeel van hun verhaal vormde. Mijn favoriete moment van mijn playthrough was het gevecht tegen haar, midden in de nacht, temidden van ruïnes, waarin ik haar moest zien te vinden door de glinstering van haar vizier op te merken en haar geneurie te horen met de microfoon van mijn verrekijker. Het was een intens gevecht van zo’n 20 minuten lang, waarbij ik tussen haar schoten door langs stukken steen moest duiken terwijl ik mijn omgeving nauwlettend in de gaten hield. Toen ik haar eindelijk had weten neer te schieten kreeg ik de kans haar voorgoed af te maken of haar naar mijn basis te sturen als gevangene. Ik koos voor het laatste, waarna ze uiteindelijk een deel van mijn team werd. Toen ik een Franse journalist vroeg wat hij gekozen had, antwoordde hij dat hij dat hele gevecht niet had meegemaakt; hij was op z’n paard het gebied uitgereden nadat zij één keer op hem geschoten had; hij had haar sindsdien niet meer gezien. Wow. (Hij had wel eerder een schattige puppy gevonden die hem nu bij elke missie vergezelde. Die had ik weer gemist.)</span></p><p class="p2"></p><p class="p2"></p><h3 class="p1"><span class="s1">Zandstorm</span></h3><p class="p1"><span class="s1">The Phantom Pain is niet alleen een game waarin je massavernietigingswapens moet uitschakelen, het is ook een game waarin je kunt besluiten om het platteland af te struinen op zoek naar medicinale planten (die je vervolgens kunt gebruiken om bijvoorbeeld vernuftige sigaren mee te ontwikkelen). Het is een game waarin je een beer bewusteloos kunt schieten met verdovende pijlen en vervolgens met een luchtballon naar je basis kunt laten vliegen waar je een kleine, persoonlijke dierentuin hebt staan vol met beschermde diersoorten. Het is een game waarbij je gevangen soldaten kunt dwingen om deel te worden van je Research &amp; Development-team, zodat je niet alleen betere wapens kunt ontwikkelen, maar ook kartonnen dozen met foto’s van bikinimodellen. Het is een game waarin je een dorpje kunt uitmoorden zodat er geen backup gestuurd kan worden naar de militaire vestiging een paar kilometer verder. Het is een game waarbij je een missie compleet kunt verneuken en toch opeens succesvol kunt ontsnappen omdat het spontaan begint te stormen. Het is een game waarin je cassettebandjes kunt jatten met hits uit de jaren ’80. <i>Fuck yeah</i>, Billy Idol.</span></p><p class="p2"></p><p class="p2"></p><h3 class="p1"><span class="s1">Bastard</span></h3><p class="p1"><span class="s1">The Phantom Pain is een game die ook bijvoorbeeld opeens in survival-horror verandert wanneer de bovennatuurlijke soldaten genaamd de Skulls besluiten om jouw missies te dwarsbomen. Het is ook een game die er niet voor schuwt om jouw op Afrikaanse kindsoldaatjes te laten schieten, met alle gevolgen van dien. The Phantom Pain is een game die meer is dan een game; het is het eerste échte interactieve product die mijlenver verwijderd is van alles wat ik de vorige generaties heb mogen spelen. (Sorry, Bloodborne. <i>Not even close</i>.) The Phantom Pain voelt als iets uit de toekomst. En dan te bedenken dat ik er nog maar zestien uur van heb gespeeld en dat je met gemak tien keer zoveel tijd in het eindproduct kan steken als je alles gezien wilt hebben. Hideo Kojima, <i>you lovable bastard, you</i>; ik hou van je. Als de rest van The Phantom Pain net zo goed is als die eerste zestien uur, dan wordt het niet alleen Game of the Year, maar misschien zelfs één van de beste games allertijden. En nee, ik zeg dit volledig nuchter; de Jack Daniel’s is allang uit m’n systeem.</span></p></div>
</div>
</content>
</article>


Metal Gear Solid 5: The Phantom Pain - Preview

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links