
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="b5ecf9c5-1b5d-47aa-88b1-126a8f666915"><p>Mijn GOTY? The Phantom Pain. Maar ik zou liegen als ik niet nog af en toe in bed naar het plafond lig te staren met de vraag of ik die accolade eigenlijk niet gewoon aan Bloodborne had moeten geven. Ja, Nino en ik <a href="https://pu.nl/artikelen/review/bloodborne-review/" target="_blank">hadden zat te klagen</a> over deze Dark Souls-spinoff, maar nu we acht maanden verder zijn, ik de Platinum ervan behaald heb en meerdere builds uitgeprobeerd heb, én kritiekpuntjes als de laadtijden verbeterd zijn, besef ik pas echt hoe strak en magnifiek dit FROM Software meesterwerk nou eigenlijk is. Bloodborne is een memorabele, tijdloze, gotische nachtmerrie dat als een soort satanische kathedraal op geperfectioneerde gameplay-fundamenten is gebouwd en qua design-filosofieën boven bijna elke andere game dit jaar uittorent. En mijn zweetklieren zagen dat het goed was.</p><p></p><p class="Body"><span lang="EN-US"></span></p><h3 class="Body"><span lang="EN-US">Meer, meer, meer<o:p></o:p></span></h3><p class="Body"><span lang="EN-US">De enige echte minpunten die Bloodborne had, waren minpunten die überhaupt alleen zichtbaar werden als je de game vergeleek met zijn drie Souls-broeders. Het relatieve gebrek aan speelstijlen/builds, bijvoorbeeld. Persoonlijk vond ik de tweede helft van de game ook net iets minder fijn dan de haast onovertroffen eerste, mede omdat gebieden als The Forbidden Woods en The Nightmare Frontier meer frustratie opriepen dan de ontieglijk goed ontworpen stedelijke gebieden zoals Cathedral Ward en Old Yarnham. (FROM Software is áltijd beter geweest in architectuur dan het ontwerpen van flora.) Typisch gevalletje “kniesoor die daar op let”, al hoopte ik er dus stiekem wel op dat deze minpuntjes “gefixt” zouden worden toen de DLC werd aangekondigd. Mijn eerste reactie bij de aankondiging was echter gewoon: “Fuck. Ja.” Meer Bloodborne is namelijk meer Bloodborne, en meer Bloodborne is altijd een goed iets.<o:p></o:p></span></p><p class="Body"><span lang="EN-US"></span></p><p class="Body"><span lang="EN-US"></span></p><h3 class="Body"><span lang="EN-US">Nattevingerwerk<o:p></o:p></span></h3><p class="Body"><span lang="EN-US">De DLC voegt een groot nieuw stuk aan de game toe, genaamd The Hunter’s Nightmare. Dit is een fysieke manifestatie van een nachtmerrie; een plek waar gecorrumpeerde Hunters naartoe worden gestuurd als ze (letterlijk) te bloeddorstig zijn geworden. Het is in dit vagevuur waar de speler expres naartoe gaat om de werkelijke waarheid achter de gebeurtenissen van de hoofdgame te achterhalen. Je zult dus ook in aanraking komen met figuren wiens namen eerder vaak gedropt waren, zoals Ludwig, Laurence en Kos. Qua lore zit de DLC dan ook uiterst puik in elkaar, al wordt het wel weer op typische FROM Software-wijze aan de speler gevoerd: nauwelijks tot niets. Het is aan de speler om de paar regels tekst van de NPC’s juist te interpreteren in combinatie met de informatie die bij de items en dergelijke staan. Nou klinkt dit als nattevingerwerk, maar het is een manier van storytelling die ik persoonlijk heerlijk vind en waar ik me deze keer automatisch meer dan ooit mee bezighield.</span></p><p class="Body"><span lang="EN-US"></span></p><p class="Body"><span lang="EN-US"> <o:p></o:p></span></p><p class="Body"><span lang="EN-US"></span></p><h3 class="Body"><span lang="EN-US">Landrot<o:p></o:p></span></h3><p class="Body"><span lang="EN-US">In totaal bestaat The Hunter’s Nightmare uit drie grote, nieuwe gebieden: een overgroeide, nachtmerrie-achtige versie van Cathedral Ward, een duister laboratorium in een grote kathedraal, en een drassig, droevig vissersdorpje. Het eerste gebied biedt een goede balans tussen bekende locaties en nieuwe, gezien de helft bestaat uit bekende landmarks van Cathedral Ward. De rivier van bloed die door dit gebied loopt is een nieuwe, constante herinnering dat deze versie van de Yarnham-buurt echter een stuk duisterder is dan dat we gewend zijn. Het laboratorium, de Research Hall, is een prachtige toren gevuld met cellen en groteske levende wezens waarop geëxperimenteerd is. Het sfeertje doet denken aan dat van de Tower of Latria uit Demon’s Souls, gecombineerd met het level design van The Duke’s Archives uit Dark Souls. Fishing Hamlet, tenslotte, is het meest “verse” nieuwe gebied; een combinatie van koude, natte grotten en duistere vissershutjes bedekt met zeepokken. Het is ook dit gebied waar ik eventjes hardop heb moeten lachen, toen ik aangevallen werd door een vijand dat zich het best laat omschrijven als een kruising tussen een Dobermann en een haai. Vishonden, dames en heren; het is een ding.<o:p></o:p></span></p><p class="Body"><span lang="EN-US"></span></p><p class="Body"><span lang="EN-US"></span></p><h3 class="Body"><span lang="EN-US">Pizzasnijder<o:p></o:p></span></h3><p class="Body"><span lang="EN-US">The Old Hunters bevat gelukkig ook een heleboel nieuwe wapens, zodat al dat nieuwe gespuis ook op nieuwe manieren gedood kan worden. Ik telde er in totaal zo’n zeventien, al is dat ook inclusief nieuwe guns (zoals een <i>goddamn</i> minigun), kruisboog, magisch projectiel, boksbeugel en, jawel, een degelijk schild. De rest van de wapens bestond uit een paar heerlijk duivelse nieuwe Trick Weapons, zoals de Boom Hammer (waar kruit in gestopt kan worden voor explosieve slagen) en de Whirligig Saw, wat een staf is die kan transformeren tot een opgevoerde pizzasnijder. Dan waren er ook nog wapens die voornamelijk interessant waren voor hen die bestaande speelstijlen nieuw adem willen inblazen. Zo is de Beasthunter Saif eigenlijk een Skill-versie van de Saw Cleaver en is de Beast Cutter een Strength-versie van de Threaded Cane. Al met al weten de nieuwe wapens het gebrek aan verschillende speelstijlen in de hoofdgame enigszins op te lossen, waarvoor hulde.<o:p></o:p></span></p><p class="Body"><span lang="EN-US"></span></p><p class="Body"><span lang="EN-US"></span></p><h3 class="Body"><span lang="EN-US">Klootzak<o:p></o:p></span></h3><p class="Body"><span lang="EN-US">Wellicht de belangrijkste nieuwe toevoeging zijn echter de nieuwe bazen, natuurlijk. Ik telde er vijf: vier verplichte en één optionele. En laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: <i>fucking hell</i>, wat zijn ze lastig. (Met uitzondering van de tweede baas, die bijna beledigend simpel was voor een Souls-baas.) Zo heeft de eindbaas me een paar keer goed laten ragequitten, met een tweede vorm die zo snel, hard en intens wist toe te slaan dat ik af en toe niet eens durfde te knipperen. Het hoogtepunt was echter de allereerste baas, Ludwig, waarvan ik nu gewoon ga zeggen dat het waarschijnlijk de moeilijkste baas is van de gehele Souls-serie. Ik had minder moeite met Manus (die <i>motherfucker </i>van de Dark Souls DLC) dan met deze Gary Busey-uitziende klootzak, en dat zegt een hoop. Het gevecht is gelukkig echter ook één van de tofste van de gehele serie, met een tweede helft die eigenlijk een compleet nieuwe boss fight op zich is en tegelijkertijd ook een prachtige knipoog weet te vormen naar de gehele franchise.<o:p></o:p></span></p><p class="Body"><span lang="EN-US"></span></p><p class="Body"><span lang="EN-US"></span></p><h3 class="Body"><span lang="EN-US">Verdriet<o:p></o:p></span></h3><p class="Body"><span lang="EN-US">De vraag is dus ook niet of The Old Hunters goed is, maar slechts hóé goed ie nou precies is. Het antwoord is eigenlijk heel simpel: het is méér Bloodborne. De kwaliteit van de gebieden is vergelijkbaar met die van de gebieden in de hoofdgame, en daarom voelt The Old Hunters niet per se als een afzonderlijk deel, ofzo. En dat is behoorlijk knap. Daarentegen moet ik wel heel eerlijk zijn dat het me (wellicht door die knappe consistentie) niet zo wist te overdonderen als, bijvoorbeeld, die geweldige verzameling DLC voor Dark Souls 2, wiens drie nieuwe gebieden bijna alles uit de hoofdgame wisten te ontstijgen. Dat komt, denk ik, ook door ‘t feit dat alleen Fishing Hamlet werkelijk nieuw aanvoelde; de overige twee gebieden voelden ergens toch als gerecycelde ideeën. Waar in elke andere game dit behoorlijk verdoemend zou klinken, is het in Bloodborne juist lichte lof. Want nogmaals: meer Bloodborne is in dit geval meer van (wellicht) de beste game van heel 2015. Als ik dus ergens verdrietig om ben, dan is ‘t eigenlijk alleen ‘t feit dat het bij deze DLC blijft. <o:p></o:p></span></p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Bloodborne: The Old Hunters - Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links