
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="85174790-3c76-4f46-8eb3-a7ea10ee6b2b"><p>Dark Souls is één van de beste games ooit gemaakt. Het is zo’n game die een paar jaar geleden in m’n top 10 games aller tijden stond, maar ondertussen met gemak z’n weg naar m’n top 3 heeft weten te vinden. Dark Souls is tijdloos en zal ik altijd blijven herspelen, net als bijvoorbeeld een Link to the Past of een Symphony of the Night. Eén van de redenen daarvoor is dat de game op een miljoen verschillende manier gespeeld kan worden, zowel qua speelstijl (een blote pyromancer? Een stenen bokser? Robin Hood-cosplay? Het kan allemaal!) als qua sequence-breaking. Dark Souls was wellicht de allereerste 3D-game waarvan de wereld werkelijk op haast M.C. Escher-achtige wijze met zichzelf verbonden was op de meest indrukwekkende manieren, en dat nodigde uit tot experimenteren. Als je de Master Key als startitem gekozen had, dan kon je op het moment dat je Firelink Shrine (de hublocatie) bereikte, uit zeven verschillende bazen kiezen om als eerste aan te pakken, bijvoorbeeld. Het enige wat jou daarbij in de weg kon zitten, waren je eigen skills.</p><p></p><p></p><h3>Open</h3><p>Dat Dark Souls 2 iets minder elegant “interconnected” ontworpen was maakte verder niet uit, want het maakte de game er niet minder open op. Zo kon je vijf verschillende kanten op vanaf de hublocatie Majula (waarvan twee in het directe begin), ging het pad naar The Gutter al open als je je je eerste baas verslagen had, et cetera, enzovoort. Er waren iets van tien verschillende bazen die jouw potentiële tweede baas konden zijn in Dark Souls 2, en dat is echt verdomd open. En even om het af te maken: ja, zelfs het gefragmenteerde Demon’s Souls had deze open design-filosofie en ook Bloodborne gaf de speler volledige keuzevrijheid wat baasvolgorde betreft, na het triggeren van bepaalde verhaalelementen. Dit maakt het herspelen van deze games tot een waar genot, al helemaal dus in combinatie met die honderden verschillende builds die je kunt maken. Dit zorgt ervoor dat het spelen van een Souls-game nooit saai wordt. “Dude, ik heb Sif gewoon al als tweede baas gedaan. Ik was echt maar Soul level 15 ofzo. Zo. Fucking. Vet.”</p><p></p><p></p><h3>Rechte lijn</h3><p>Waarom ik hier zo op hamer? Nou, omdat Dark Souls 3 toch énigszins een teleurstelling voor me is en dat alles te maken heeft met een gebrek aan dusdanig open gamedesign. De momenten waarop ik gepresenteerd werd met meerdere keuzes aan mogelijke paden (en dus uiteindelijk: bazen) zijn op één hand te tellen. En nou besef ik dondersgoed dat naarmate de game langer uit is de community vast manieren zal vinden om op creatieve wijze toch die ene latere baas iets eerder te kunnen confronteren dan voorheen mogelijk werd geacht, maar het verandert niets aan het feit dat de game in de kérn de meest lineaire game in de franchise is. Want die haast Metroidvania-achtige manier waarop de voorgaande speelwerelden met zichzelf verbonden waren? Dat is bijna volledig geschrapt, met daarvoor in de plaats een wereld waarvan z’n locaties elkaar bijna in een rechte lijn opvolgen. Er zijn enkele momenten die je iets meer keuzevrijheid geven (als je Road of Sacrifices bereikt kun je bijvoorbeeld óf naar Farron Keep óf naar Cathedral of the Deep) maar nogmaals, die momenten zijn helaas de uitzondering, niet de regel.</p><p></p><p></p><h3>Bekend</h3><p>De relatief lineaire progressie binnen het level design is niet het enige probleem waar Lothric (het koninkrijk waarin de game zich afspeelt) mee kampt. Wellicht nog ingrijpender is de neiging van de game om een soort van Dark Souls: Greatest Hits te willen zijn. Dark Souls 3 moet het einde van de serie zijn zoals we ‘m nu kennen, en From Software lijkt deze kans te hebben gegrepen om dus continu te refereren naar een heleboel van de meest iconische gebeurtenissen, locaties en personages uit de voorgaande games. Dark Souls 3 leunt zwaar op het kietelen van de nostalgieklier, en dat is op sommige momenten best leuk. Maar het feit is dat deze overmaat aan fan service fundamenteel indruist tegen wat Dark Souls nou zo krachtig maakt: het onbekende. Fan service is namelijk, per definitie, een viering van het bekende. Het is een fijn gevoel, als een warm dekentje, dat voortkomt uit het beleven van iets wat je voorheen ook al leuk vond. En dat doet Dark Souls 3 heel erg vaak. Wat prima zou zijn, ware het niet dat Dark Souls op z’n allerbest is wanneer je ergens bent dat je níet kent. Dat je, schuifelend met je schild omhoog, bijna niet om het hoekje durft omdat je niet weet hoe je uit dit helse labyrint moet komen. Dark Souls is op z’n best wanneer je “fuck, fuck, fuck” denkt, niet “ha, leuk, ik ken dit”.</p><p></p><p></p><h3>Nieuw?</h3><p>Ook ik moest dus even glimlachen toen ik aankwam bij een locatie die precies op Tower of Latria leek (van Demon’s Souls) maar die glimlach verdween een beetje toen ik door dat gebied heen knalde alsof ’t niets was. Want ik kende de opzet al. En daarvoor liep ik rond in een gebied dat zelfs letterlijk en bewust één-op-één was overgezet uit de eerste Dark Souls - vermoedelijk om de fan recht in de feels te schoppen - maar het effect op mij was niet het bedoelde: teleurgesteld concludeerde ik dat dit tweede bezoekje aan deze iconische plek mij láng niet zo wist te bekoren als de eerste keer. De magie was weg. En nou was dat qua lore ironisch genoeg ook enigszins de bedoeling van dat gebied (rondlopen in een bekende plek waarvan de “ziel” deze keer volledig geconsumeerd is, als een gedoofde vlam) maar het was niet wat ik wilde. Dark Souls 3 is een nieuwe Dark Souls, verdomme; geef me dan ook nieuwe shit! Geef me een volledig nieuwe, duistere wereld waar ik me nietig, vreemd en ongewild voel!</p><p></p><p></p><h3>Onvergeeflijk</h3><p>Eén van de redenen waarom Bloodborne de één na beste game van 2015 was, was omdat die mij wel een compleet nieuwe, onbekende ervaring durfde te geven binnen het kader van een Souls-game. Alleen al wat originaliteit en focus betreft is Dark Souls 3 dus helaas niet zo indrukwekkend, nieuw en memorabel als Hidetaka Miyazaki z’n vorige meesterwerk. De overmaat van bekendheid in Dark Souls 3 is daarnaast ook voelbaar in z’n moeilijkheidsgraad: wie de voorgaande Souls-games aan de tand heeft gevoeld, zal Dark Souls 3 veruit de makkelijkste in de reeks vinden. Relatief gezien, uiteraard; Dark Souls 3 is vergeleken met andere AAA-titels nog steeds een onvergeeflijke actie-RPG met bazen die jou meerdere keren zullen weten weg te vagen voordat je ook maar door begint te hebben hoe je ze moet benaderen. Het is alleen zo jammer dat alleen de laatste paar bosses mijn adrenaline werkelijk wisten te triggeren zoals ik dat gewend ben van de serie; vooral in de eerste helft van de game moet je niet raar opkijken als je een baas al bij de tweede poging aan je claymore geregen hebt.</p><p></p><p></p><h3>Oomph</h3><p>“Maar, Samuel, dat klinkt verschrikkelijk! Nooit gedacht dat een Souls-game je zo zou tegenvallen!” Rustig maar, ik ben klaar met de negativiteit. Ja, Dark Souls 3 heeft mij niet zo weten te betoveren als de voorgaande pogingen van From Software, maar dat wil niet zeggen dat ik niet van de game genoten heb. Integendeel: als Dark Souls 3 mij iets bewezen heeft, dan is het dat zelfs een iets mindere Souls-game alsnog beter is dan 95% van alles wat de markt te bieden heeft. Al die teleurstellingen die je in de vorige alinea’s las? Die kwamen alleen tot uiting omdat ik de game diréct vergeleek met z’n legendarische voorgangers. Na de sfeer van Demon’s Souls, het level design van Dark Souls, de strakheid van Dark Souls II en de intensiteit van Bloodborne was het sowieso een bijna onmogelijke opgave om iets te doen wat diezelfde oomph zou hebben. Wat dat betreft is de keuze van Miyazaki om het bij dit deel te laten een volstrekt logische.</p><p></p><p></p><h3>Buffs</h3><p>Nu ik halverwege mijn New Game Plus-doorloop ben, weet wat de game te bieden heeft én het gebrek aan originaliteit veel minder uitmaakt, heb ik de ruimte gehad om bijvoorbeeld meer met verschillende wapens te experimenteren. Het resultaat? Het besef dat de combat nog nooit zo lekker is geweest. Het iets hogere tempo (met dank aan de invloed van Bloodborne) complementeert de heerlijk gewichtige combat perfect én maakt Strength-wapens automatisch iets beter dan voorheen, waardoor Dexterity-wapens (zoals katana’s en rapiers) niet meer per definitie all-round veel beter zijn. Veel belangrijker is echter de geniale (en kleine doch ingrijpende) toevoeging van het Weapon Art-systeem. Voorheen had je niets aan de L2-knop als je een wapen met twee handen vasthield, maar nu activeer je daarmee de Weapon Art van het desbetreffende wapen: unieke eigenschappen die de move set op slimme wijze complementeren. Sommige Weapon Arts zijn tijdelijke buffs (zo laat de bijl je een oerkreet slaken voor meer aanvalskracht) terwijl andere je extra moves geven (de rapier laat je op spectaculaire wijze zeer snel achter elkaar prikken). Weapon Arts kosten een stukje van je blauwe balk - waar magiegebruikers hun “mana” vandaan halen - maar wat dat in de praktijk inhoudt is dat pure melee-gebruikers nu ook een reden hebben om hun magie te levelen.</p><p></p><p></p><h3>Duizelingwekkend</h3><p>Lothric mag misschien niet zo organisch ontworpen zijn als een Lordran of Yarnham, maar ondanks z’n behoorlijke lineaire structuur is er gelukkig wel veel doolhofachtig design aanwezig binnen de afzonderlijke locaties. Bijna alle grote locaties volgen elkaar dus vrij lineair op, maar binnen die locaties kronkelen en draaien de verschillende paden wel nog heerlijk om elkaar heen. Er zijn genoeg shortcuts te ontdekken die je bijvoorbeeld van de eerste bonfire van zo’n locatie naar de deur van de baas brengen. Ondanks dat je dus niet meer dat duizelingwekkende gevoel zult hebben van “ik kan niet geloven dat de Undead Burg verbonden is met Darkroot Garden”, zul je keer op keer glimlachen van oor tot oor wanneer je een ladder naar beneden schopt of eindelijk op een knop staat die een lift activeert. Nieuw is dit concept ook allang niet meer maar shortcuts ontgrendelen wordt létterlijk nooit oud.</p><p></p><p></p><h3>Optioneel</h3><p>Ook op het gebied van extra en geheime content is Dark Souls 3 allesbehalve een teleurstelling, met geniepig geplaatste covenants, goed verstopte wapens en spreuken, geheime gangen achter illusiemuren en uitgebreide optionele gebieden. Eén van die optionele gebieden is niet alleen het beste gebied van de hele game, maar bevat ook nog eens een baasgevecht die zowel esthetisch als qua gameplay zichzelf meteen in de top drie van de hele serie mag plaatsen. Sowieso zijn de laatste paar boss fights fenomenaal, met moeilijkheidsgraden die de naam Dark Souls meer dan waard zijn en die zich qua intensiteit kunnen meten met iconische gevechten als die tegen Fume Knight van de Dark Souls 2 DLC. Wat kwaliteitsopbouw betreft is Dark Souls 3 dus een beetje een omgekeerde Dark Souls 1: de eerste 60% is prima maar niet overdonderend, maar de laatste 40% is werkelijk onvergetelijk.</p><p></p><p></p><h3>Artistiek</h3><p>Tenslotte moet het ook gezegd worden hoe achterlijk, absurd mooi de game is. De krachtige Bloodborne-engine werkt perfect samen met de depressieve, visuele stijl van Demon’s Souls om de mooiste en meest overweldigende dark fantasy-gebieden te creëren die ik tot nu toe in een game heb gezien. Kamers zijn gevuld met lijken, gebroken zwaarden, tafels met rottend voedsel, versleten bakstenen en nog veel meer details waar elke andere fantasy-game een moord voor zou doen. De hoeveelheid artistieke aandacht die in Lothric gestoken is, is ongekend. De groeven in de straattegels lijken natuurlijk ontstaan te zijn. Het licht schijnt soms door gescheurde gordijnen de kamer binnen op een manier waardoor je het stof in de lucht ziet dansen. Je zult vaak even stil staan om de de camera langzaam om je heen te draaien en de omgeving in je op te nemen, of je nou in een kleurrijk woud staat waar gemuteerde kraaienmensen rondlopen of je juist de verschillen wilt zien in de duizenden schedels waar de muren van de catacombe van Carthus mee versierd zijn. De hoeveelheid pracht en praal zorgt er op de consoles dan ook voor dat de framerate zeer af en toe even inkakt, maar problematisch zou ik ’t niet willen noemen. (Geen Blighttown-praktijken, in ieder geval.)</p><p></p><p></p><h3>Melancholisch</h3><p>Ja, ik heb ontzettend veel aan te merken op Dark Souls 3, voornamelijk omdat From Software de serie liever wil afsluiten met nostalgie dan met iets volledig nieuws. Maar m’n emotionele reacties daargelaten, is de waarheid wel dat ik Dark Souls 3 nog steeds aan het spelen ben. Obsessief, zelfs. Ik ben items aan het grinden, New Game Plus met plezier aan ’t doorlopen, PvP-tactieken aan het uitwisselen online, en nog veel, veel meer. Ik ben verdomme zelfs in de lore gedoken, want die hele nadruk op nostalgie heeft er wel voor gezorgd dat Dark Souls 3 qua verhaal extreem interessant is, vooral in combinatie met de lore van Dark Souls 1. Ik ben continu met deze game bezig, op een manier die alleen GOTY-waardige titels bij me weten uit te lokken. Zoals ik al zei: zelfs een matige Souls-game is nog altijd een verdomd perfect stukje videogame. En dat geldt zeker weten ook voor Dark Souls 3; een gevoel waar ik zeker van was toen ik een grot uitliep, ik voor ’t eerst de bevroren stad Irithyll zag en ik met open mond van dat uitzicht genoot. Zal ik nooit meer vergeten. Dark Souls 3… Als afscheidsbrief ben ik er, op uiterst melancholische wijze, zeer tevreden mee.</p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Dark Souls 3 - Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links