
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="a2cd2850-a302-4026-91a6-06324cd091f1"><p><em>Dit is een speciaal voor PU.nl geschreven review. In PU12 vind je een totaal andere review van Dragon Age: Inquisition. Wouter speelde de game op de Xbox One.</em></p><p>Als ik nu zou beweren dat Dragon Age: Inquisition een game is waarin thema’s als diplomatiek, discriminatie en vooral geloof een belangrijke rol spelen, dan ren je waarschijnlijk niet gillend met een onderbroek op je hoofd naar de winkel. Toch zou je dat moeten doen. Want net zoals in films, series en boeken, kunnen thema’s en dieper liggende lagen heel belangrijk zijn, enorm veel toevoegen aan een stuk entertainment. Of de reden waarom nou bewust bij de kijker binnenkomt of niet, iedereen voélt dat een Interstellar een betere film is dan Transformers 4, ondanks dat ze enigszins in hetzelfde genre vallen. Want waar Michael Bay gewoon mooie plaatjes van knokkende robots wil laten zien, wil Christopher Nolan z’n publiek laten nadenken over tijd, ruimte, liefde en lijden… naast het laten zien van mooie plaatjes van robots en zwarte gaten, natuurlijk! <br/>BioWare heeft ook altijd al meer willen doen dan mensen simpelweg een spelletje laten spelen. Ze willen ons laten nadenken over onze beslissingen, over de goedheid van onze ziel, zelfs over de kern van ons wezen! En in Inquisition, lappen ze het weer…</p><p></p><p> </p><h3>Dragon Age: Inquisition – Niet alleen maar Gold Award goud wat er blinkt</h3><p>Maar voordat ik ga vertellen wat er allemaal fantastisch is aan Inquisition, laat ik eerst even alle negatieve shit uit de weg werken. Want het is niet alleen maar pracht, praal en hemels rollenspelgenot wat er schijnt in BioWare’s nieuwste. Zo zijn de animaties van de characters er niet veel beter op geworden sinds deel 2, inclusief de facial animations. Gezichten hebben een paar bewegingspuntjes rondom hun wenkbrauwen en de mond, maar het is pretty Marijke Helwegen vergeleken met een The Last of Us of L.A. Noire. Lichamen hebben daarnaast nogal de neiging om houterig te bewegen en soms steken ledematen schaamteloos door elkaar of attributen heen. En daarmee komen we al snel op bug/glitch-terrein terecht, want ook dat is –zoals we in Groningen zeggen- niet best. Zwevende objecten, falende colission-detection, flippende AI en ik moest zelfs bij een eindbaas iets van 5 keer een checkpoint opnieuw starten omdat een bepaalde cutscene niet geladen werd.</p><p></p><p>Dan was er nog een echt weird-ass bug. In de uitgebreide character creator van Dragon Age: Inquisition krijg je per geslacht de keuze tussen twee verschillende stemmen (dat is veel, want ze hebben dus die duizenden woorden VIER keer moeten laten inspreken). Ik ging voor de zware bazenstem, ondanks dat ik een scharminkelige elf mage had gemaakt. Maar toen ik 20 uur verder in de game een belangrijk personage tegenkwam, waarvoor ik kort een mini-editor in moest, veranderde de stem van mijn hoofdpersonage voorgoed naar die andere, schrillere stem. Wait, wut? De instabiliteit van Dragon Age: Inquisition is soms pijnlijk, maar het is gelukkig niet onmogelijk om er doorheen te kijken. Blijkbaar komt al dat moois, die enorme hoeveelheden awesomeness, met een prijs. BioWare is duidelijk nog onwennig met de open wereld structuur van Dragon Age: Inquisition, iets waar je ook op stuit tijdens de battles, want die zijn soms wat onoverzichtelijk. Maar dat, mensen, is echt het laatste nadeel dat ik kan noemen…</p><p></p><p> </p><h3>Dragon Age: Inquisition – De grootste RPG ooit?</h3><p>Het zal je niet meteen opvallen hoe immens groot Dragon Age: Inquisition is. In hetzelfde aantal uren dat je de meeste games twee keer uitspeelt, is Dragon Age: Inquisition eigenlijk nog niet eens warmgelopen. Zonder overdrijven. Het is vergelijkbaar met de hoeveelheid content van Skyrim, alleen dan veel afwisselender, ook wat betreft omgevingen, en zonder die zichzelf eeuwig genererende sidequests. In <a href="https://pu.nl/artikelen/preview/dragon-age-inquisition-preview-met-bewegend-beeld/" target="_blank" title="Dragon Age Inquisition preview met bewegend beeld">mijn preview</a> heb je me zien rondwandelen in The Hinterlands, een groot gebied propvol sidequests, waarin je 6 kampen moet opslaan om het volledig te kunnen ontdekken. Nou, daar heb je er dus ongeveer TIEN van! Daarnaast heb je nog een aantal gebieden, zoals de stad Val Royeaux in Orlais, waar je alleen voor een bepaalde main quest even langskomt en daarna niet meer, en is er nog je basis. Wat dat laatste betreft zit er nog een grote verrassing in Dragon Age: Inquisition die mij letterlijk van de bank blies, zo awesome. Ik kan er verder nog niets over kwijt zonder te spoilen, maar het volstaat te zeggen dat deze game pas écht tot z’n recht komt als je zo’n 15-20 uur in het hoofdverhaal zit. Die tijd moet je natuurlijk wel hebben…</p><p></p><p>Zo’n immense hoeveelheid content moet natuurlijk wel enigszins in hapklare brokken RPGness tot de speler toegediend worden. En dat doet BioWare heel slim. In Dragon Age: Inquisition ben je de Herald, een wel of niet goddelijk (dat bepaal je eigenlijk zelf) personage dat een organisatie genaamd de Inquisition op poten zet. Deze soort van demissionaire regering moet er voor zorgen dat scheuren tussen de realiteit en de vage demonen-dimensie genaamd de Fade, Rifts, gesloten worden om zo de fijne Dragon Age-wereld te redden. Je moet er voor zorgen dat deze Inquisition steeds meer macht vergaart, dat behoorlijk letterlijk bij gehouden wordt door een getal. Sluit je Rifts, doe je (side-)quests, doorloop je mini-dungeons of doe je een van de andere vele, bijna altijd prettige open world-achtige activiteiten, dan krijg je bijvoorbeeld + 2 Power. Voor het unlocken van een nieuw gebied op je War Table, waar al dan niet een hoofdverhaal missie in te vinden is, kan je 8 Power nodig hebben. Je zal dus altijd een bepaald aantal opdrachten moeten doen om hoofdquests te unlocken, maar het is echt maar een fractie van het totale aanbod. Als je in zo’n 80 uur door het hoofdverhaal heen rusht, dan heb je misschien nog wel het dubbele over aan zij-activiteiten. *Slik* indeed.</p><p></p><p> </p><h3>Dragon Age: Inquisition – Blijft je verrassen</h3><p>Dragon Age: Inquisition komt, zoals ik al zei, dus pas echt op gang na een uur of 20 spelen. Niet dat het eerst kut is, zeker niet, maar het lijkt in het begin wel alsof Dragon Age 3 weinig veranderd is ten opzichte van de vorige delen. De combat bijvoorbeeld en de skills die daarbij komen kijken, met de vier skilltrees per class, kwamen me wel erg bekend voor. -Hoewel ik natuurlijk al maanden geleden op m’n knietjes ging van dankbaarheid over de terugkeer van de tactical camera!- Maar Dragon Age: Inquisition blijft je verrassen, bewaart features, customization-opties en ja, zelfs skilltrees voor later in de game, zodat het zich langzaam opent als een bloemknop zo groot als een kasteel… een Keep, zo u wil. Denk je na 30 uur alles wel gezien te hebben, kom je er opeens achter dat er een stuk of vijftien verschillende mounts te ontgrendelen zijn! Dit kort nadat ik al van de ene in de andere verbazing gevallen was, als gevolg van een enorme plottwist dat de hele game op de kop zette, met een shitload aan nieuwe customization- en exploratie-opties tot gevolg.</p><p></p><p>De vier pijlers van BioWare, character development, exploratie, actie en verhaal, worden weer ruim vertegenwoordigd in Dragon Age: Inquisition. Zelfs in die mate die de speler zelf wil, want als jij groepsgenoot Cassandra geen boeiend personage vindt, dan negeer je haar toch gewoon? En als jij (en dit raad ik hard AF!) geen zin hebt in tactische battles, dan speel je de game toch gewoon op Easy of Normal als een team-based hack ’n slash game? Ben je tot slot geen grote avonturier, dan loop je gewoon recht op je doel af om de verhaalmissies af te werken. Maar houd je, net zoals ik, in even grote mate van deze vier pijlers, dan is Dragon Age: Inquisition een bijna onuitputtelijke bron van heerlijkheid. Met prachtige omgevingen om te ontdekken (bijv.: de rotsachtige, winderige en ruige Sword Coast), veel overtuigender, mooier en meer uitnodigend dan in de vorige delen. Met letterlijk tientallen interessante personages (bijv.: de bekakte, modebewuste mage Vivienne), waarvan niet alleen je groepsgenoten volledig uitgewerkte persoonlijkheden hebben. Met combat dat misschien niet zo tactisch is als in Dragon Age: Origins, maar stukken boeiender wordt naarmate de game vordert, het aantal skills toeneemt en/of je de moeilijkheidsgraad hoger zet (wacht maar tot je jezelf kunt specialiseren in een bepaalde skill, de manier waarop je dit moet doen, is een van de vele verrassingen van Inquisition). Met een Codex barstensvol Lore, die de Dragon Age-wereld tot in de oneindigheid uitdiept (deze game bevat meer letters dan de bijbel). Met een verhaal dat je laat nadenken over dingen, zonder dat het de pure entertainment in de weg staat, dat subtiele raakvlakken met onze wereld heeft, zonder de fantasie te doorbreken. Hoe duister is jouw ziel?</p><p></p><p><strong>UPDATE 14-11: </strong><em>Net met mijn collega/nemesis Simon van Insidegamer aan de telefoon gehangen, en uit dat gesprek bleek dat de PC-versie van Dragon Age: Inquistion zo goed als bugloos is en loopt als een zonnetje. Had ik Inquisition daar op gespeeld, dan had m´n cijfer zo een paar punten hoger kunnen uitvallen...</em></p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Dragon Age: Inquisition - Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links