
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="4ec521ba-10de-4d41-bad9-7773509ff982"><p><em>Deze review is speciaal voor PU.nl geschreven.</em></p><p>Mensen denken altijd dat ik militaire shooters met een passie haat, maar dat valt eigenlijk ontzettend mee. Ik vind het voornamelijk jammer dat het genre veranderd is in een verzameling identiek ogende twitch-shooters, die dusdanig gefocust zijn op de online multiplayer dat hun singleplayer-modi aanvoelen als luie compilaties van set-pieces. Stiekem ben ik juist dol op shooters, ook de militaire, maar vooral om in m’n uppie te spelen, snap je? Wat dat betreft was vroeger inderdaad alles beter. (Sorry.) Zo was ik werkelijk verslaafd aan Call of Duty 2 toen de Xbox 360 net uit was. Geweldige game was dat, man. De demo, die dat level in Egypte bevatte, heb ik vaker gespeeld dan ik durf toe te geven. Heb de volledige game vervolgens op Veteran weten uit te spelen en dat is niet iets wat veel mensen van mij weten of überhaupt verwachten. “Samuel? Die een Call of Duty uitspeelt op de hoogste moeilijkheidsgraad? Fuck off, mate. Liegen doe je thuis maar.” Maar het is waar, lezertjes, en ik schaam me er niet voor.</p><h2></h2><p> </p><h3>Klusjes</h3><p>Misschien dat het ook te maken heeft met de tijdsperiode; al die shooters begonnen zich meer op de multiplayer te focussen toen de focus werd verschoven van oorlogen die daadwerkelijk hebben plaatsgevonden (zoals de Tweede Wereldoorlog) naar conflicten in de (nabije) toekomst. Hoe dan ook, ik werd stiekem best enthousiast toen Jan mij vroeg om Enemy Front te reviewen, want een Tweede Wereldoorlog-shooter? Die voornamelijk gericht is op de singleplayer? In 2014!? No way. Dat is eigenlijk precies wat ik weer wilde zien. Bovendien is de game van Poolse makelij en actiegames uit dat land hebben mij altijd prettig weten te verrassen. Ja, die dudes zijn duidelijk in meer dingen getalenteerd dan enkel het goedkoop stucen van mijn muur.<br/><br/></p><h3>Dishonored</h3><p>Enemy Front is ontzettend vermakelijk. Maar goed, nazi’s knallen is per definitie vermakelijk, dus dat is ook niet zo moeilijk, maar het vermakelijkste aan Enemy Front vind ik toch wel dat de levels niet super lineair zijn. Ze voelen bijzonder wijd aan waardoor ze inderdaad uitnodigen om missies op meerdere manieren en vanuit verschillende richtingen te proberen. Zo kun je de Rambo uithangen en all guns blazing elke nationaal-socialistische mof naar het hiernamaals knallen, maar je kunt ook Dishonored proberen na te spelen door voorzichtig langs iedereen heen te sluipen en hier en daar een stealth kill te scoren. Nou heb ik van die tweede speelstijl nauwelijks gebruik gemaakt omdat stealth kills veel te lang duren en ik sowieso het geduld heb van een doorgefokte haas die aan de coke zit, maar het kan wel.</p><p></p><p> </p><h3>Kleurtjes</h3><p>Het meest imposante aan Enemy Front vond ik echter de graphics. En dan niet op technisch gebied (het ziet er niet bepaald next-gen uit, ofzo) maar stilistisch gezien. Ik kan m’n vinger er niet precies opleggen, maar de makers hebben iets met de kleuren gedaan waardoor ze op niet al te opvallende wijze toch van het scherm afspatten. Of zoiets. Dit is waarschijnlijk de meest kleurrijke militaire shooter die ik ooit heb gespeeld en ik vind dat echt helemaal prima. Zo zie je maar weer dat je best grimmige situaties kunt schetsen zonder per se alle omgevingen in saaie grijze en diarreebruine tinten te verven. Dat level op het Franse platteland oogde werkelijk zo idyllisch dat ik me bijna schuldig voelde toen ik een Duitser door z’n linkeroog heenschoot. Bijna.<br/><br/></p><h3>Ambitie</h3><p>Enemy Front doet in mijn ogen dan ook zeker meer goed dan fout. Zoals het feit dat je niet op klungelige wijze tussen hoofdpersonen switcht zodat je voor de zoveelste keer op het strand in Normandië staat te knallen of wéér in Arnhem soldaatje staat te spelen. Nee, deze game focust zich voor een groot deel op de Opstand van Warschau van 1944 en dat is een verademing, echt. Sterker nog, ik zou willen zeggen dat het meest uitgekauwde element van Enemy Front toch wel echt de inwisselbare, dertien-in-een-dozijntitel is. Je voelt in ieder geval continu dat de makers echt ambitieuze plannen hadden voor dit spelleke en dat ze echt nieuwe dingen wilden doen binnen een genre dat uit meer clichés bestaat dan mijn liefdesleven.<br/><br/></p><h3>Vier</h3><p>Helaas is het ook continu voelbaar dat deze game niet de tijd en geld gekregen heeft die het verdient. De framerate is instabieler dan plutonium, de kunstmatige intelligentie lijkt vaak op standje suïcidaal te staan en ik heb meer dan eens een vijand door een muur zien rennen. De besturing voelt iets te glijerig, de checkpoints staan soms veel te ver van elkaar af en de standaard handgun is goed genoeg om het gros van de game mee uit te spelen. Allemaal zaken die vermeden hadden kunnen worden als er nog wat meer liefde en aandacht in was gestoken. Oh, en deze game zoekt het andere uiterste op door niet de single- maar de multiplayer als een soort van vervelende verplichting aan het pakket toe te voegen. Vier maps, joh? Da’s zelfs voor ons Hollanders te zuinig.</p><p></p><p><em>(Samuel heeft Enemy Front op de Xbox 360 gespeeld.)</em></p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Enemy Front - Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links