
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="c249df77-9a21-4927-867a-8a568ef5a5c7"><p class="ecxMsoNormal"><span lang="NL">De eerste Homefront is een geliefde game om op te haten, en dat terwijl het spel zo goed had kunnen zijn. Met name de opening van Homefront was confronterend: terwijl je werd weggevoerd in een bus door de Koreaanse bezetters, zag je vanuit je busraampje dat ouders voor de ogen van hun kind standrechtelijk werden geëxecuteerd. Een andere gearresteerde die probeerde weg te komen, wordt onder vuur genomen terwijl de herseninhoud van de arme ziel tegen het busraam spatte.</span></p><p class="ecxMsoNormal"><span lang="NL"> De toon was gezet. Ook latere scenes in de game waren behoorlijk heftig: je verstoppen in een massagraf bij een sportstadium was behoorlijk onorthodox en bezorgde mij als speler een ongemakkelijk gevoel. De game was echter zeer kort en de multiplayer, nog best vermakelijk en op sommige punten zelfs innovatief, was helaas ook geen lang leven beschoren.</span></p><p class="ecxMsoNormal"><span lang="NL"></span></p><p class="ecxMsoNormal"></p><h3 class="ecxMsoNormal"><span lang="NL"></span></h3><h3 class="ecxMsoNormal"><span lang="NL">Zones</span></h3><p class="ecxMsoNormal"><span lang="NL">Over de lengte van de singleplayer van Homefront: The Revolution kun je gerust zijn: je bent met gemak 15 a 20 uur zoet, en dan zijn er ook nog aanvullende co-op missies voor vier spelers. Die laatste kun je overigens meteen weer vergeten. Ze hangen er een beetje bij als los zand, en zijn extreem kort. Het voelt alsof dit oorspronkelijk óf als DLC was gepland óf als een volwaardige modi maar waar men nu, door gebrek aan tijd, voor een halfbakken tussenvorm heeft gekozen. Heel raar. De open-wereld singleplayer is dan ook het stokpaardje van Homefront: The Revolution en die gameplay komt gedeeltelijk best goed uit de verf. Je ziet dat de makers goed naar Far Cry hebben gekeken, want feitelijk is het Far Cry in een stad.</span></p><p class="ecxMsoNormal"><span lang="NL"> Het door Korea bezette Philadelphia bestaat uit verschillende stadsdelen die veelal bestaan uit rode en gele zones. Die laatste zijn het gevaarlijkst omdat daar de Korean People's Army (KPA) met ijzeren vuist regeert en burgers volledig lamgeslagen zijn door de bezetter, letterlijk en figuurlijk. Hier is de sfeer het meest grimmig, is de KPA het sterkst vertegenwoordigt en is sluipen en verstoppen de beste manier om uit het zicht te blijven. </span></p><p class="ecxMsoNormal"><span lang="NL">In de red zones is het meer een niemandsland en daar is het makkelijker om je als verzetsstrijder te laten gelden. Hier kun je, Assassin’s Creed style, gebieden veroveren op de KPA en zo aan macht en invloed winnen. Is dat gelukt, dan zal je automatisch naar de Yellow zones gaan om daar opdrachten uit te voeren. Heb je daar ook alle opdrachten geklaard, kan je door naar het volgende stadsdeel… alwaar feitelijk het riedeltje zich herhaalt.</span></p><p class="ecxMsoNormal"><span lang="NL"></span></p><p class="ecxMsoNormal"><span lang="NL"></span></p><h3 class="ecxMsoNormal"><span lang="NL">Koreaans kannonenvoer</span></h3><p class="ecxMsoNormal"><span lang="NL">Ja, de game is dus redelijk repetitief en voorspelbaar maar dat vind ik eigenlijk nog niet zo erg. In Far Cry en Assassin’s Creed ben je stiekem ook voortdurend hetzelfde aan het doen maar daar zorgen de diverse zijmissies, variaties in activiteiten, verhaal en uitdiepen van de personages voor een swingend geheel. Homefront: The Revolution mist dat. Het begint al bij de held van de game, Ethan Brady, een zwijgzame gast die nauwelijks een ontwikkeling meemaakt en volstrekt inwisselbaar is.</span></p><p class="ecxMsoNormal"><span lang="NL"> De ruzies tussen verzetsleden waar je getuige van bent, tappen uit het stereotype vaatje en missen een grappige angle, dubbele bodem of likeable karaktertrekken. </span>Ze hebben de diepgang van een midgetgolfputje en dat is jammer. Nu doe je wat ze je opdragen, maar een echte band met je wapenbroeders voor de goede zaak ontstaat er nauwelijks. Tenslotte blijft de KPA een afstandelijk kloonleger zonder persoonlijkheid. Ja ze zijn slecht want ze hebben nota bene je stad en het land bezet, en regeren met harde hand, maar het wordt nooit meer dan dat. De vijanden die je afschiet zijn Koreaans kanonnenvoer. Niets meer niet minder.</p><p class="ecxMsoNormal"></p><p class="ecxMsoNormal"><span lang="NL"></span></p><h3 class="ecxMsoNormal"><span lang="NL">Haperend verzet</span></h3><p class="ecxMsoNormal"><span lang="NL">Een van de meest positieve zaken aan Homefront: The Revolution is de shooter-actie. Die is intens en bij vlagen nagelbijtend, omdat je als guerrillastrijder te werk moet gaan. Met zelfgemaakte bommen, op afstand bestuurbare autootjes, granaten, maar vooral ook gemodde wapens, kun je je vijand langzaam maar zeker schade toebrengen. Met run &amp; gun kom je er niet. Het leuke is dat je met een beperkt aantal wapens op pad mag, maar die je kunt transformeren tot kruisboog of vlammenwerper. Het stoeien met je arsenaal biedt veel vermaak.</span></p><p class="ecxMsoNormal"><span lang="NL"> Des te jammer is het dan dat de AI van de vijand soms van die rare bokkensprongen maakt. Soms lijken de Koreanen over laserogen te beschikken en zien ze me door muren heen, terwijl een andere keer ze dom voor zich uit blijven staren terwijl ik op nog geen twee meter afstand een medesoldaat heb neergeschoten. Het is heel wispelturig.</span></p><p class="ecxMsoNormal"><span lang="NL"> Sowieso is de afwerking slordig te noemen. Er zijn korte haperingen bij iedere autosave. De framerate heeft moeite 30 frames per seconden bij te houden en dipt bij vlagen zelfs onder de 20 fps. De ontwikkelaar belooft dit met patches te tackelen, maar de reeds verschenen day one patch heeft dit in ieder geval nog niet weten op te lossen. Aan alles merk je dat de game eigenlijk nog een paar weken poets had kunnen gebruiken.</span></p><p class="ecxMsoNormal"><span lang="NL"></span></p><p class="ecxMsoNormal"><span lang="NL"></span></p><h3 class="ecxMsoNormal"><span lang="NL">Te laat?</span></h3><p class="ecxMsoNormal"><span lang="NL">De ontwikkeling van Homefront: The Revolution is zeer moeizaam geweest. Crytek UK werkte eerst aan de game, maar die toko ging failliet waarna Dambuster Studio na veel vijven en zessen het stokje overnam. Toen was er al veel talent uitgewaaid naar andere ontwikkelaars. Toch heeft de game zeker zijn charme. De sfeer van Homefront: The Revolution is namelijk behoorlijk down, iets wat ergens ook wel past bij een game waarin je een verzetsstrijder speelt in bezet Philadelphia, maar het gebrek aan context, verhaal en persoonlijkheid maken dat het al snel allemaal als een invuloefening aanvoelt.</span></p><p class="ecxMsoNormal"><span lang="NL"> Het schieten voelt lekker en de mogelijkheid om te wisselen tussen wapens en af toe stealthy te werk te gaan, is leuk gedaan maar die charme begint zijn uitwerking naar verloop van tijd te missen, omdat je gewoon hoopt op meer. Het is zonde want een Far Cry-eske shooter in een bezet Amerika klonk op papier fantastisch en veelbelovend. Ik denk dat mensen zich nog best gaan vermaken met deze game als er een paar patches overheen zijn gegaan, maar in de hijgerige tijd waarin we leven is het dan waarschijnlijk al te laat.</span></p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Homefront: The Revolution - Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links