
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="d277e06a-d2e7-44d0-99f4-cadff36ed147"><div dir="ltr"><p class="x_MsoNormal"><span lang="NL">Het einde van Inside moet zonder twijfel het meest bizarre einde van een game OOIT zijn. Ik kan er met mijn hoofd niet bij. En dat terwijl de voorgaande uren zo genietbaar waren. Alhoewel, het woord ‘genieten’ is eigenlijk niet echt op zijn plaats bij Inside en je kunt je afvragen of dat bij het meesterlijke Limbo ook wel het geval is.</span></p><p class="x_MsoNormal"><span lang="NL"> Limbo is een van mijn favoriete games aller tijden. Ik heb het spel meerdere keren uitgespeeld en heb diverse theorieën over het verhaal en de symboliek tot op de komma’s uitgeplozen. Heerlijk. Bij Inside hoopte ik op iets soortgelijks. En grotendeels voorziet deze game me ook wel weer van diezelfde fix.</span></p></div><div dir="ltr"><p class="x_MsoNormal"></p><h3 class="x_MsoNormal">Valser dan Ramsay Bolton</h3><p class="x_MsoNormal">Inside is op veel fronten Limbo 2.0. Was Limbo volledig zwart-wit, in Inside zie je heel af en toe een toefje kleur tussen het grauwe oplichten. Het shirt van het jongetje dat je bestuurt is vaalrood, gele kuikentjes op een verlaten boerderij die jou als moeder zien en een sleutelrol betekenen in de eerste puzzel van de game vallen op, en af en toe spot je een oranje of geel lampje. Voor de rest is het grijs, wit en zwart wat de klok slaat.</p><p class="x_MsoNormal">Dat past bij de depressieve, dystopische wereld van Inside. Net als in Limbo heb je voortdurend een onderhuids rotgevoel. Je bent de hele tijd op je hoede. Waren in Limbo de natuur en machines je grootste vijand, zitten hier mensen (?) en jachthonden, vooral in het begin, je voortdurend achterna. Die hebben geen moeite een klein jongetje te wurgen, te verdrinken of neer te schieten en die grommende viervoeters zijn valser en gemener dan de honden van Ramsay Bolton. Brrrr.</p><p class="x_MsoNormal"></p><p class="x_MsoNormal"></p><h3 class="x_MsoNormal">Makke slaven</h3><p class="x_MsoNormal">De wereld zelf is troosteloos, afgestompt en angstaanjagend knap neergezet met minimale middelen. Er wordt de hele game geen woord gesproken, muziek is minimaal maar als het ingezet wordt zeer functioneel, toch snap je dat het goed mis is. Jouw achtervolgers dragen vreemde witte maskers, net als hun kinderen, het overgrote deel van de mensheid lijkt echter volkomen gehersenspoeld en loopt letterlijk in de pas van hun meesters. Wie of wat ze controleert blijft onduidelijk maar dat ze als makke slaven worden ingezet om te werken in fabrieken en mijnen is een feit. De wereld van Inside biedt dan ook geen enkel sprankje hoop en weet met minimale middelen het maximale te bewerkstelligen.</p><p class="x_MsoNormal"> </p><h3 class="x_MsoNormal">Briljante puzzels</h3><p class="x_MsoNormal">Dat minimalistische zien we ook terug in de besturing. Je rent van links naar rechts, je hebt een enkele ‘pak vast/doe/interactie’-knop en een springknop en dat is het. Toch heeft de game niet meer nodig. De puzzels zijn over het algemeen niet al te moeilijk, Inside is duidelijk een tikje makkelijker dan Limbo, maar er zijn genoeg manieren om het loodje te leggen en er zijn enkele briljante puzzelmomenten. Zo dien je op een gegeven moment letterlijk in de pas te lopen samen met andere, gehersenspoelde lotgenoten terwijl je langs bewakers en keurders loopt. Maak je hier een verkeerde beweging, dan word je door een machine geëlektrocuteerd.</p><p class="x_MsoNormal">Ook het verplaatsen van een brandend kratje van A naar B in een ondergelopen gebied, terwijl er sproei installaties aan staan, is slim gevonden. En zo zijn er meer briljantjes te ontdekken. Er is een sectie in een onderzeebootje dat zo leuk en lekker speelt, dat ik het oprecht jammer vond toen ik weer te voet verder moest gaan. In een ander klim- en klauterdeel moet je gigantische luchtverplaatsingen zien te ontwijken. Ook zijn er momenten waar je een geheimzinnige machine op je hoofd zet waardoor je gehersenspoelde arbeiders overneemt. Loop jij naar rechts, zullen zij naar rechts lopen, spring je in de lucht, springen zij in de lucht. Ook hier weet de game een aantal zeer memorabele puzzels op te werpen die nog lang weten te beklijven.</p><p class="x_MsoNormal"></p><p class="x_MsoNormal"></p><h3 class="x_MsoNormal">Uit de bocht</h3><p class="x_MsoNormal">Toch vliegt Inside af en toe ook uit de bocht. De makers voeren bijvoorbeeld een zeer angstaanjagend vijandje op die meerdere keren een moorddadige kwelgeest blijkt… totdat volledig scripted diezelfde vijand jou opeens wel moet ‘doden’ om het verhaal voor te stuwen. Ander puntje: niet iedere game hoeft het complete hoe en waarom voor me uit te kauwen, maar Inside roept meer vragen op dan dat ze inlost. Er is genoeg contextuele uitleg en je leert veel van de settings waarin je rond klimt en klautert, maar er zitten ook een paar onlogische en rare plottwisten in. Zo kun je op een gegeven moment onderwater ademen. Van wie en waarom je deze vaardigheid krijgt, is volstrekt onduidelijk en waarom ik gameplay technisch deze skill vergaar, is me ook een raadsel. De onderwatersecties die daarna volgen hadden ook prima gespeeld kunnen worden op de manier zoals die daarvoor geschieden. En dan is er natuurlijk het bizarre einde van de game.</p><p class="x_MsoNormal"></p><p class="x_MsoNormal"></p><h3 class="x_MsoNormal">Bizar</h3><p class="x_MsoNormal">Ik ga hier niks verklappen, maar als je echt blanco de wedstrijd wil ingaan moet je deze alinea wellicht skippen. Nogmaals, ik ga echt niks spoilen, maar ik kan je wel vertellen dat er richting het einde van de game een bizarre wending plaatsvindt. Een wending die nog wel past in de context van het verhaal maar die honderd procent een WTF-brul bij je gaat ontlokken. De gameplay die hierop volgt is vergelijkbaar als in de uren ervoor alleen ben je vanaf dat moment – hoe zal ik het eens subtiel brengen – niet helemaal meer jezelf. Je nieuwe ‘gedaante’ heeft voor- en nadelen en het levert opnieuw enkele briljante momenten op. Maar dan, opeens, bam-klats-knal, is daar het einde van de game. Zo maar.</p><p class="x_MsoNormal"></p><p class="x_MsoNormal">Een zeer onbevredigend einde mag ik wel zeggen, al zullen mensen er wellicht heel anders over denken. Ik vind het echter een spuw in het gezicht van de gamer. Serieus, zelfs het einde van Monty Python and the Holy Grail is nog logischer dan het slot van Inside. Ik heb een paar verklaringen voor dit bizarre einde:</p><p><b>1)</b><b>Het geld was op</b></p><p>Inside is al bijna zes jaar in de maak (men begon in 2010 voorzichtig aan de game) en op een gegeven moment moet het spel een keer uitkomen, voordat je kluis leeg raakt. </p><p><b>2)</b><b>Ze wisten het zelf ook niet meer</b></p><p>Na met de game zes jaar in limbo te hebben gezeten (haha woordgrap haha), wisten de makers er ook geen chocolade van te maken en dachten ze ‘Ok, we hebben een goede game hier, laten we er in hemelsnaam een einde aan breien'.</p><p><b>3)</b><b>Het einde is een bizar statement</b></p><p>Limbo heeft Playdead zoveel lof (en geld) opgeleverd dat het de Denen een beetje naar het hoofd is gestegen. Men gedraagt zich nu als de Lars von Trier van de game-industrie en sluit Inside af met een groot, gelaagde 'Fuck You' waar wij gewone stervelingen nooit de essentie van zullen snappen.</p><p class="x_MsoNormal">Het echte hoe en waarom zullen we waarschijnlijk nooit weten maar het moge duidelijk zijn dat Playdead een meesterwerk in de maak had, maar dat ze dat zelf teniet hebben gedaan.</p><p class="x_MsoNormal"><em>Inside is nu uit op Xbox One en verschijnt op 7 juli voor PC, en is voor twee tientjes op te pikken.</em></p></div></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Inside - Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links