
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="8887a829-5346-468a-98a5-b49337f4895c"><p><em>Dit is een aangepaste versie van Jan's review uit de nieuwe PU, die 21 juni in de winkels ligt.</em></p><p>Het originele Mirror’s Edge heeft een beetje een cultstatus. Je hield van de game of je vond er weinig aan, een compromis leek niet mogelijk. De game heeft het uiteindelijk in commerciële termen aardig gedaan met 2,5 miljoen verkochte exemplaren. Voor een grote uitgever als EA echter zijn dat leuke aantallen voor ‘erbij’, de echte kiloknallers blijven natuurlijk games als FIFA, Battlefield en De Sims. Het spel kon destijds rekenen op redelijk wat positieve recensies, al vond genoeg mensen de game simpelweg saai.</p><p>Mirror’s Edge Catalyst is een heuse reboot en we mogen van een gelukje spreken dat DICE überhaupt een nieuwe Mirror’s Edge game mócht maken. Natuurlijk werkt(e) er een kleiner team aan dan Battlefield, maar in deze gekke tijd waarin franchises en studios in vloek en een zucht worden afgeschoten, is het goed te zien dat er binnen EA nog steeds ruimte is voor dit soort games.</p><p></p><p></p><h3>Eikel</h3><p>Een veelgehoorde klacht rond het originele Mirror’s Edge was dat de gameplay voor veel gamers te eenzijdig was. Geef spelers tien uur lang een reeks wapens in hun handen om mee te knallen en ze vinden het prima, maar focus tien uur lang op first-person klimmen en klauteren, en ze paniekeren. Als het originele Mirror’s Edge niet je kopje thee was, dan gaat Mirror’s Edge Catalyst dat nu ook niet opeens zijn. Opnieuw volgen we Faith in de City of Glass als lenig en bozig parkours-meisje. Samen met een club illegale runners wil ze koste wat het kost de kwaadaardige organisatie die de hele stad runt dwars zitten. Het verhaal is (opnieuw) behoorlijk dunnetjes maar het zijn vooral de stemacteurs zelf die ongeïnspireerd en irritant overkomen. Met name Icarus is een ongelofelijke eikel; wat een irritante gast zeg, met zijn domme opmerkingen. Gelukkig maken de gameplay en de wereld veel goed.</p><p></p><p></p><h3>Open Wereld?</h3><p>Het grootste deel van de Mirror’s Edge: Catalyst ben je sierlijk aan het rennen, duiken, rollen, klauteren, over hekken aan het klimmen, onder ventilatiepijpen aan het schuiven, deuren aan het open beuken en van balkon naar balkon aan het jumpen. Twee dingen vallen direct op: Faith voelt wat meer ‘floaty’ aan dan in het origineel en Mirror’s Edge: Catalyst is deze keer open-wereld. Vooral dat laatste heeft nogal wat controverse doen oproepen maar ik kan je meteen geruststellen, Mirror’s Edge: Catalyst is niet opeens een Ubisoft game geworden met 5467483 icoontjes op een kaart. De game is net zo open-wereld als je het zelf maakt, afgezien van de tutorial zijmissies die verplicht zijn.</p><p>Er is altijd een punt naar de volgende story mission en het feit dat je nu meerdere routes en opties hebt naar dat punt is juist een dikke plus. Bovendien is de stad zo gruwelijk mooi ontworpen dat je juist van het meest logische pad wilt afwijken om nog meer te ontdekken (en je als bonus meer collectibles kunt scoren). Het design van de stad is fantastisch, alsook alles er omheen. De guards, de wapens, de technologie, de kleding… het is helemaal af en klikt met elkaar.</p><p></p><p>Wat betreft het wat ‘lichtere gevoel’ van Faith, dat is eventjes wennen. Aanvankelijk voelt het alsof je ren-acties wat minder impact hebben, zo gaat zijwaarts wallrunning wel erg makkelijk, maar als je eenmaal verschillende moves aan elkaar linkt, en ongestoord je weg vervolgt en in de zone komt, geeft dit niet minder dan een magisch gevoel. Je wordt door deze aanpak wat minder ‘gestoord’, terwijl je toch zelf volledig in control bent. Bovendien vergaar je net wat meer momentum en hoogte waardoor lastige sprongen een tikkeltje makkelijker gaan in vergelijking met het origineel. Al zal je nog vaak genoeg naar beneden lazeren en op de replay-knop moeten rammen.</p><p></p><p></p><h3>Combat &amp; Upgrades</h3><p>Combat was niet het beste onderdeel van het originele Mirror’s Edge en dat is gelukkig vele malen beter. Ten eerste kun je in sommige gevallen ook gewoon wegrennen; je hoeft niet iedere guard aan te pakken. Daarnaast heb je een keur aan moves om tegenstanders van de rand af te trappen, knock-out te tikken, van hoger gelegen platform bovenop ze te springen om hun communicatie-helmpjes te storen wanneer je over deze vaardigheid beschikt.</p><p>Je verdient al spelende namelijk XP die je verdeelt over drie categorieën: running, gear en combat. Zo krijg je steeds betere moves (rollend landen, sneller een bocht nemen) en goodies, zoals een handige MAG Rope (eigenlijk gewoon een soort grappling hook) waarmee je sneller op bepaalde hogere gelegen gebieden – en aan bepaalde goodies komt. Mocht je om de een of andere reden toch nog hopen op het unlocken van een gun, dan moet je hoop meteen laten varen. Alle upgrades hebben met sneller en soepeler van A naar B komen te maken. Feitelijk is daar ook de combat op geeënt: ook hier gaat het om snel en hard moves uitdelen zodat je hup, hup, hup… weer verder kunt rennen. Toch oogt Faith's combat spectaculair en is het lekker om af en toe eens flink klop uit te delen, maar de focus van Mirror’s Edge Catalyst is parkours, parkours en nog eens parkours. En zo hoort het ook.</p><p></p><p></p><h3>(Geen?) Klassieker</h3><p>Mirror’s Edge Catalyst is een betere game dan het origineel, daar zal iedereen het over eens zijn, maar toch had er nog wel een beetje meer ingezeten. De game is een tikje makkelijker geworden, het achtergrondverhaal is redelijk voorspelbaar en de meeste personages hebben de diepgang van donut-gat. Voor Faith had ik wel op wat meer inhoudelijke punch gehoopt, maar heel erg vond het ook weer niet omdat de grote ster van de game (opnieuw) de stad zelf is. En de parkours-mogelijkheden erin zijn zó leuk om te doen, dat het bij vlagen duizelt. Het voelt gewoon enorm lekker om als een volleerd runner je vijanden te slim af te zijn, en af toe een acrobatische tik uit te delen. Daarbij is het design van The City of Glass zo gruwelijk gedaan, zo consistent en blijft het tegelijkertijd verrassen, dat de game je blijft uitdagen om alle hoeken en gaten te verkennen. Zelfs voor iemand als ik – met hoogtevrees. Ik heb af en toe met zwetende handjes gezeten maar voelde me keer op keer een hele grote als ik weer een deel van een route vlekkeloos had afgelegd. En daarin schuilt de grote kracht van Mirror’s Edge Catalyst.</p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Mirror's Edge Catalyst - Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links