
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="9b8fdbb4-7359-4bbc-bb9f-446df2f4ee94"><p>In <a href="https://pu.nl/artikelen/review/south-park-the-stick-of-truth-review/" target="_blank" title="South Park: The Stick of Truth - Review">mijn review noemde ik South Park: The Stick of Truth</a> ‘Obsidian haar beste game sinds Fallout: New Vegas’. Inmiddels zijn we drie jaar verder en is, na meerdere keren uitgesteld te zijn, South Park: The Fractured But Whole eindelijk verschenen! Het vervolg wordt echter niet gemaakt door Obsidian Entertainment, want Ubisoft San Francisco heeft het stokje overgenomen. Dat is geen drama, want het is niet alsof PC Principal de leiding heeft genomen over de ontwikkeling en South Park: The Fractured But Whole nu een kindvriendelijk, politiek correct en smaakvol product is geworden. Nee, er is geen fuck van te merken dat er een wisseling van dev heeft plaatsgevonden, wat zowel een goed als een slecht ding is…</p><p></p><h3>South Park: The Fractured But Whole – gewoon weer een dag in South Park</h3><p>Het South Park van South Park: The Fractured But Whole is, niet geheel verrassend, bijna identiek aan het dorpje in de vorige game. Het is wat groter want er zijn gedeeltes aan toegevoegd (nieuwe gebouwen zoals Crunchy’s Micro Brew en stripclub The Peppermint Hippo), het kent die nieuwe ‘shine’ van de latere South Park-seizoenen en onderaan de streep zullen er vast en zeker meer collectibles te verzamelen zijn. Maar uiteindelijk zal je onderaan de map nog steeds vaker dan je lief is langs de huizen van Cartman, Kyle en Stan slenteren, terwijl Kenny’s huis wederom rechts in het paupergedeelte te vinden is en de Shitty, eh… City Wok en de South Park Mall (under construction), jazeker, zich in de meest noordelijke straat bevinden. Gelukkig kan je fast travel-punten unlocken waarna de meest slome dude in heel South Park, Jimmy, je ironisch genoeg als Flash-achtige superheld Fastpass heel rap van de ene naar de andere plek kan brengen. Toch, deze punten staan niet heel logisch over de kaart verdeeld, dus ben je best wel veel aan het rondhobbelen door niet alleen overbekende maar ook, laten we wel wezen, weinig inspirerende omgevingen. De kartonnen stijl van de animatieserie is middels software relatief makkelijk te maken, waardoor een aflevering South Park binnen een week klaar kan zijn; de charme zit ‘m dan ook in de eenvoud, zoals elke South Park-fan je kan vertellen. Totdat je voor de 200ste keer langs hetzelfde blokje blokkerige huizen loopt...</p><p></p><p>Deze familiariteit is het grootste probleem in South Park: The Fractured But Whole, wat logischerwijze alleen een issue is als je het eerste deel hebt gespeeld. In feite is alles in South Park: The Fractured But Whole een variatie op het eerste deel: het Facebook-achtige sociale medium uit The Stick of Truth is vervangen door Coonstagram, waarmee je vrienden maakt met heel South Park door een selfie met ze te nemen. De Chinpokomon collectibles uit deel 1 maakt nu plaats voor <a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Tweek_x_Craig" target="_blank" title="dubieuze art">yaoi art van Tweek en Craig</a> die nogal homoseksueel met elkaar doen; een grappig idee dat na tien á 20 dubieuze portretten helaas flink in kracht inboet. Het fantasy-thema is nu een superhelden-ding, hoewel dat een logische vervanging is en ik vind het in dit geval zelfs wel een verbetering op dat van de voorganger. Niet alleen is dit een prima basis voor een hoop (semi-)actuele grappen over de filmuniversums van Marvel en DC, ook is de ‘civil war’ tussen de superhelden-teams van Cartman (Coon &amp; Friends) en Stan (Freedom Pals) en leuke invalshoek om een deel van het verhaal aan op te hangen.</p><p></p><h3>South Park: The Fractured But Whole – wat is er beter?</h3><p>Gekoppeld aan het superhelden-thema van South Park: The Fractured But Whole is het nieuwe RPG-systeem, wat op meerdere fronten goed uitpakt. De turn-based gevechten zijn nu een stuk minder statisch, omdat de locatie van jouw helden in relatie tot je vijanden een rol spelen. Je speelt op een grid en powers hebben effect op specifieke vlakjes binnen dit grid; de een alleen op het vlakje direct voor je, de ander maken een kruisvorm en weer anderen raken alle vijanden op een rechte lijn direct vóór de betreffende speler. Dit zorgt ervoor dat je iets meer moet nadenken, dat alles een tikje tactischer wordt, maar verwacht niet dat je het opeens moeilijk gaat krijgen; South Park: The Fractured But Whole is nog steeds zo laagdrempelig als deel 1 en zelfs op de hoogste combat-moeilijkheidsgraad trippel je er moeiteloos doorheen.</p><p></p><p>De (hoofdrol)speler in South: Park: The Fractured But Whole, The New Kid (ook wel Douchebag, Fartlord of Butthole genoemd), kan nu meerdere superheldenklassen kiezen door het verloop van de game heen, waaruit hij zelf powers kan kiezen. Zo vond ik het wel chill (pun) om uit de Elemental-klasse de Freeze power te gebruiken, die niet alleen schade doet, maar vijanden ook een beurt over laat slaan. Of je tegenstanders confused maken met een Psychic power zodat ze je meehelpen; altijd handig. In verband met deze powers staan artifacts; upgrades die je statistieken verbeteren en die je zelf ook kan maken met het nieuwe crafting-systeem. Dit is een grappige toevoeging die ervoor zorgt dat je al het troep met grappige namen dat je verzameld, variërend van ranzige grapjes over sperma tot aan leuke verwijzingen naar episodes, kunt veranderen in handige items… met grappige namen.</p><p></p><p>Allemaal leuke dingen die zeker bijdragen aan een fris nieuw deel, maar dit nieuwe systeem heeft wel een paar kleine slachtoffers. Zo kan je geen nieuwe wapens meer equippen, wat er automatisch voor zorgt dat loot zich alleen maar beperkt tot puur visuele dingen, namelijk je outfit. Iets dat me overigens best bezig heeft gehouden, waardoor mijn The New Kid er in bijna geen selfie hetzelfde eruit ziet. Ook kan je je powers niet meer upgraden, komen er alleen nieuwe bij en kan je bepaalde statistieken omhoog krikken met de eerder genoemde artifacts, dus voor alles wat er uitgebreider is geworden, zijn er dingen versimpeld. Dit, in combinatie met een betere User Interface, zorgt ervoor dat South Park: The Fractured But Whole een overzichtelijkere en makkelijker te behappen game is geworden dan z’n voorganger. En eentje die dubbel zo lang is, laten we dat niet vergeten!</p><p></p><h3>En als je deel 1 niet hebt gespeeld, is South Park: The Fractured But Whole dan een aanrader?</h3><p>Kijk, ik vergelijk South Park: The Fractured But Whole deze hele review met South Park: The Stick of Truth, iets dat in mijn hoofd logisch is aangezien een vervolg wat mij betreft een verbetering moet zijn op het voorgaande deel. Heb je South Park: The Stick of Truth gespeeld, dan begin je hier met een hele set verwachtingen aan. Wat dat betreft vind ik deze game een lichte teleurstelling: sure, de game is mooier, toegankelijker, ongeveer twee keer zo lang, kent iets interessantere battles en lijkt op het eerste gezicht net even wat dieper te gaan met z’n RPG-systeem (hoewel dat na een tweede keer kijken redelijk gelijk is gebleven). Maar helaas is er ook veel hetzelfde en, wat misschien wel de grootste teleurstelling is, South Park: The Fractured But Whole is wat mij betreft een stuk minder grappig! Zeker, er zijn weer een aantal hilarische gevechten en momenten waarbij je denkt ‘OH NO THEY DIDN’T!!!’, maar South Park: The Stick of Truth had daar meer van en was ook consequenter hilarisch. Bovendien slaan sommige dingen wat mij betreft gewoon dood. Tijdens het hele proces dat ik meerdere keren naar Mister Macky moest gaan om het over het geslacht en ras van m’n personage te hebben, bijvoorbeeld. Hierna was mijn Douchebag uiteindelijk een Slavisch, Scandinavisch gender neutraal persoon met een donkere huidskleur. Ik snap wat de makers hiermee probeerden te bereiken, maar om eerlijk te zijn heb ik er niet 1 keer bij gegrinnikt. En ja, die fart powers, je kunt maar zo vaak in je leven om dezelfde scheetgrappen lachen, toch?</p><p></p><p>Los van hoe South Park: The Fractured But Whole als vervolg is, blijft het een zéér vermakelijke Light RPG waar je zeker van gaat genieten als de lompe, genadeloze, maatschappijkritische humor van South Park je ding is. Want dat is wel een voorwaarde: mensen met zware principes die zichzelf, en RPG’s, veel te serieus nemen, die moeten ver weg van deze game blijven. Ook als je op zoek bent naar een rollenspel in de trant van The Witcher 3, Dragon Age of Divine Divinity en je hebt niet zoveel met South Park, dan is dit niet perse een aanrader. Zie dit eerder als een vrij lineair avontuur met aardig wat RPG-elementen.<br/>Al met al vind ik dit deel vergelijkbaar met de laatste seizoenen van South Park; het heeft z’n momenten, durft nog steeds z’n nek uit te steken om de meeste grove grappen te maken en iedereen voor lul te zetten, maar de beste ideeën hebben ze in de eerdere seizoenen al gehad. South Park is nog steeds een tof dorp met vriendelijke gezichten en genoeg plek om te parkeren, maar… ehm, heb je Rick and Morty wel eens gezien? OH NO HE DIDN’T!</p><p></p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


South Park: The Fractured But Whole - Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links