
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="a411cef0-fad7-4ca9-bcb3-fe2be62bd24e"><p><em>Dit is een speciaal voor PU.nl geschreven review. Wouter speelde de game op de PS4.</em></p><p style="text-align: justify;">Ik ga er voor het gemak even van uit dat B.J. Blazkowicz, de protagonist in Wolfenstein, een vrij grote hekel heeft aan Nazi's. Ze hebben per slot van rekening zo'n beetje al z'n kameraden afgemaakt en hem in een coma doen laten belanden, waarin hij 14 jaar is blijven hangen om er na het ontwaken achter te komen dat heel de wereld door de met hakenkruisen uitgedoste Duitsers is veroverd. B.J. schiet Nazi's dan ook per honderdtal naar die Ewigkeit, waaruit je zou kunnen concluderen dat hij geen fan is. Toch, hij is geen uitgesproken hater. Je zal hem niet zo snel 'I HATE YOU, NAZI'S!' horen schreeuwen, hij fluistert liever op semi-poetische wijze tegen zichzelf, en de manier waarop hij moordt is clean, emotieloos en... tja, zakelijk. B.J. is dan ook het stille, sterke type, een brute moordmachine met vierkante kaken en schouders waar je een bommenwerper op zou kunnen landen, maar met een kalm, gereserveerd en zelfs bijna vriendelijk karakter. Hij is een klassieke held, maar op een frisse en originele manier, en daarmee misschien wel de meest complexe video game character in de laatste tien jaar.</p><p style="text-align: justify;"></p><h3 style="text-align: justify;"><br/>"Well, I'm on the motherfucking moon."</h3><p style="text-align: justify;">B.J. is het resultaat van een potje schrijfwerk waarnaast de scripts van vele Hollywood-blockbusters verbleken tot kinderkladwerk. Ondersteund door sterke muziek (een mix van klassieke filmmuziek en edgy metal), overtuigende voice-acting en performance capture dat nét bovengemiddeld is, wordt een groot aantal sympathieke characters neergezet met elk een eigen character arc, tegenover een stel compleet gestoorde bad guys en women. Iedereen in B.J.'s groep verzetsstrijders heeft een interessante persoonlijkheid zonder al te stereotypisch te worden en krijgt tegen het einde toe zijn of haar moment in het voetlicht. Cutscenes van Kojima-lengte worden hierbij kunstig vermeden, en hoewel het stijltje tegen fout 'campy' aan schurkt omdat het zichzelf niet té serieus neemt, blijft het verhaal net ver genoeg van achterlijk vandaan om te intrigeren.</p><p></p><p style="text-align: justify;">Fucking knap van MachineGames. Maak een stoffige, geelbruine franchise cool door 'lekker gek' (ik zie altijd een giechelende, blonde trut voor me bij deze woordencombi, maar negeer haar nu ff) te doen en tegelijkertijd het bronmateriaal te eren. Maar moderniseer het eveneens met herkenbare elementen uit recente hits, zoals een Captain America uit het Marvel Cinematic Universe-achtige held (ook B.J. is een kloeke 'hero out of time' met een enorm rechtvaardigheidsgevoel) en een geestelijk uitgedaagde reus die alleen kan communiceren met z'n eigen naam (Hodor is in dit geval Max Hess). Toegegeven, het avontuur blijft niet elke cutscene even boeiend, maar het zit vol stoere, brute, spectaculaire en zelfs menselijke momenten. Het best(e) (vertelde) verhaal in een FPS ooit?</p><p></p><p> </p><h3 style="text-align: justify;">"Dort is er ja!" "Schiessen, sofort!"</h3><p style="text-align: justify;">Het lijkt me dus sterk als je niet gegrepen wordt door de belevenissen van B.J., Fergus, Anya en consorten, maar dat alleen is natuurlijk niet genoeg om je door een game van 12+ uur te duwen. En wat betreft gameplay: het zal je vast niet verrassen als ik je vertel dat dit voornamelijk bestaat uit vrij simpel, eerstepersoons knalwerk in veel gangetjes. Inderdaad, dat klinkt best zaaddodend en ouderwets, maar wonderlijk genoeg is dit een verslavend en afwisselend spel. En dat zeg ík, iemand die al in een preview van de vórige Wolfenstein zat te klagen over de achterhaaldheid van shooters. Want ja, je schiet jezelf wederom een weg door soldaten en robots met shotguns, machinegeweren en lasers, maar wat de fuck, het is gewoon lekkere lol. Dat komt door de langzaam, consequent oplopende moeilijkheidsgraad, het feit dat je constant bezig bent armor en ammunitie van de grond te pakken, altijd op zoek bent naar collectibles en dat je moet wisselen tussen de soorten guns om de juiste te gebruiken voor specifieke vijanden. Maar er zijn ook wat minder doorsnee dingen die de afwisseling erin houden.</p><p style="text-align: justify;"><br/>Zo worden de levels vaak afgewisseld met sequenties in het hoofdkwartier van het verzet, dat elke keer als je er komt groter wordt door doorgebroken muren of vrij gekomen, geheime doorwegen. Je kunt er sidequest doen voor de verschillende characters, artikelen lezen over de alternatieve tijdslijn waarin de Nazi's WOII wisten te winnen en eh... kwaliteitstijd spenderen met love interest Anya. Of gewoon in je eentje een dutje doen en een nachtmerrie krijgen over vroegere tijden, toen Wolfenstein nog veel meer gangetje-gangetje was. <br/>Maar ook in de reguliere levels zit genoeg variatie, niet zozeer dankzij grote stukken waarin je achter een mounted gun plaatsneemt of een eindje gaat rijden, nee, juist door kleine veranderingen in tempo en gameplay. Stealth bijvoorbeeld kan je vaak gebruiken, maar is altijd optioneel, er zijn gedeeltes waarin je wat meer je pad moet zoeken dan normaal, je komt eenvoudige puzzels tegen en soms neem je plaats in een auto of bestuur je een mini-onderzeeër. Ondertussen word je licht aangemoedigd om zoveel mogelijk gebruik te maken van alle wapens die je hebt, want door aan bepaalde opdrachten (kill zoveel lui stealthy, schiet met dual-wielding drie lui dood zonder je triggers los te laten, etc.) te voldoen, krijg je perks binnen die specifieke categorie aan wapens. Ohja, en een Trophy/Achievement, dus aan het werk, Nazi-killer!</p><p style="text-align: justify;"></p><p style="text-align: justify;"> </p><h3 style="text-align: justify;">"Bouys... Bouys. Silly word."</h3><p style="text-align: justify;">Ik ben zo iemand met het luxeprobleem genaamd 'overdaad', die onder andere in de vorm komt van een schandalig dikke stapel games die nog gespeeld moet worden. Een stapel die niet eens veel kleiner is geworden tijdens de Grote Schaarste van 2014 in februari, maart dit jaar. Toch overweeg ik serieus om The New Order nog een keer te spelen, ondanks het gebrek aan een multiplayer of zelfs een co-op mode. Niettemin vind ik de game leuk genoeg voor nog een rondje, om alle collectibles te verzamelen, om aan het begin van het spel een andere keuze in het verhaal te maken zodat er een andere 'timeline' unlockt wordt (slim trucje) en om alle Enigma Codes te verzamelen zodat er nieuwe gameplay modes vrij komen. Misschien dat ik me tijdens deze twee playthrough nog meer ga storen aan het feit dat de game technisch verre van indrukwekkend is, met graphics die aan lelijk grenzen en ragdoll physics die af en toe domme Laurel &amp; Hardy slapstick grapjes lijken te maken, maar waarschijnlijk niet. Want wat voor fancy verklaring ik tijdens deze review ook heb proberen te geven aan het feit dat ik deze Wolfenstein zo leuk vind, met m'n 'character arcs', 'modernisatie' en andere chic woorden, misschien is het allemaal wel veel simpeler. Misschien is komt het gewoon neer op het eenvoudige feit dat het leuk is om met B.J. Nazi's tot darmpasta te pulveriseren!</p><p></p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Wolfenstein: The New Order – Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links