Deltarune Chapter 1, de start van het nieuwste project van Undertale-ontwikkelaar Toby Fox, verscheen in 2018 uit het niets. Sindsdien werkt Fox hard aan de overige zes delen van het spel, maar bijna zes jaar na het begin van dit project is het einde nog niet in zicht. Aan de ene kant is dat balen. Anderzijds is geduld hebben niet moeilijk wanneer je vertrouwen hebt in een goed eindproduct.
Deltarune is op het eerste gezicht niet de meest indrukwekkende game op de markt, maar dat was voorganger Undertale ook niet. Toch wist Toby Fox met Undertale een gigantische online community op te bouwen, en met goede reden. Dankzij de enorme charme van de personages, de (onder)wereld en een verhaal met thema’s waar eindeloos over te praten valt, is het spel in vele favorietenlijstjes terug te vinden - waaronder die van ondergetekende. Met Deltarune - dat zich in een alternatieve tijdlijn van Undertale lijkt af te spelen - heeft Toby Fox dus hoge verwachtingen om waar te maken. Daar neemt hij dan ook goed de tijd voor.
Blijven bouwen
Om de interesse in Deltarune uit te leggen moeten we even terugblikken op Undertale. Deze unieke game wist niet alleen door het simpele uiterlijk en de charmante schrijfstijl een fanbase op te bouwen. Vooral de verschillende manieren om het spel te spelen wisten indruk te maken. Undertale kan in principe volgens drie ‘routes’ gespeeld worden: Neutral, Genocide en Pacifist. De keuze is vrij simpel: wil je een aardig persoon zijn, die vijanden ‘verslaat’ door vriendschappelijk met ze om te gaan, of laat je een moordlustig mens los in een wereld vol monsters?
Door met de wezens in de onderwereld om te gaan en ze te helpen leer je steeds meer personages kennen, alsmede hun wensen en dromen. Wie écht actief omgaat met de personages en mechanieken van Undertale, vindt een ontzettend unieke game waarin het verhaal op grootse manieren verandert op basis van de keuzes die de speler maakt. Daarbij is het ook gewoon leuk om te spelen.
Zowel Deltarune als voorganger Undertale zijn turn-based bullet hell-rpg’s met een simpele, pixelige artstyle. Ze zitten ook vol met unieke personages, ietwat flauwe humor en bevatten simpele doch diepgaande verhalen. Deltarune bevat ten opzichte van Undertale echter veel minder keuzevrijheid, maar heeft vooralsnog wel een meer gestroomlijnd verhaal met uitgebreidere combat mechanics door de toevoeging van party members. Ook de iets gedetailleerde sprites, unieke gameplaysecties in de overkoepelende spelwereld en een grotere variatie in puzzels laten het verschil tussen de spellen zien.
Deltarune voelt meer dan zijn voorganger aan als een traditionele rpg. Undertale bevat dan wel een soort turn-based combat, maar in pacifistische en neutrale speelsessies de-escaleren gevechten vaak door middel van kleine gesprekken met je monsterlijke tegenstanders. Het kiezen van de goede dialogen zorgt ervoor dat gevechten meer aanvoelen als kleine puzzels, waar in Deltarune de optie tot praten niet eens bestaat. Je commandeert teamgenoten om vijanden aan te vallen, zichzelf te beschermen en zowel magie als items te gebruiken. Kortom: wat men verwacht van een rpg.
Dit staat in behoorlijk groot contrast met Undertale, waar uiteindelijk duidelijk wordt dat de conventies van een rpg niet bestaan. XP zijn geen experience points, maar execution points, en het spel reageert op hoeveel je daarvan hebt verzameld. Specifieke keuzes hebben invloed op het einde van het verhaal, terwijl Deltarune de keuzevrijheid van de speler - zeker in het eerste hoofdstuk - juist actief ondermijnt.
Controlefreak
Dat is niet zomaar een geinig detail. Toby Fox kennende is dit contrast een integraal onderdeel van de ervaring. In Undertale staat keuze centraal, waar in Deltarune het gebrek aan invloed van de speler juist wordt gebruikt om een verhaal te vertellen. Het is een zeer fijne balans die beide games ontzettend meeslepende belevingen maken. Als speler beïnvloed je de koers van het spel, terwijl diezelfde game jou zo nu en dan ook gewoon behandelt als een personage.
De verwachting is dan ook dat Deltarune rond het einde van zeven geplande episodes leidt tot een soort ‘confrontatie’ tussen hoofdpersonage Kris en de speler zelf. Gedurende het eerste hoofdstuk van de game worden keuzes die de speler maakt continu afgekapt, genegeerd of zelfs compleet verwijderd. Het is alsof de game continu zegt tegen de speler: “Jij hebt hier de controle niet.”
Daarom is het extra interessant dat Chapter 2 een alternatieve verhaallijn biedt. Voor Undertale-spelers is dat bekend terrein. Die game reageert namelijk op basis van hoe moordlustig en XP-gedreven de speler door het spel heen gaat, en verandert de loop van het verhaal op basis van die acties. In Deltarune is dit tweede verhaal - de zogenaamde ‘SnowGrave-route’ - een stuk moeilijker te vinden. Wanneer dat lukt, ondervindt de speler al snel dat de spelwereld ook nu reageert, en dat acties ineens weer een effect hebben.
Er kunnen vele analyses losgelaten worden op de thematiek en mogelijke latere relevantie van dit soort momenten. Is de SnowGrave-route simpelweg de katalysator van een geheel nieuwe verhaallijn die door alle zeven Chapters van het spel wordt doorgevoerd? Is dit maar een eenmalige gebeurtenis? Het wachten op deze antwoorden duurt lang, maar idealiter wordt Deltarune ook gewoon een leuke game om te spelen. Het maken van leuke games kost nou eenmaal tijd.
Een experiment in geduld
De ontwikkeling van Undertale deed Fox grotendeels alleen, met hier en daar concept art en sprites die werden getekend door de artiest Temmie Chang. Dit leidde tot een ontwikkeltijd van ongeveer tweeëneenhalf jaar. Vervolgens zat er drie jaar tussen de release van Undertale en Deltarune Chapter 1, en nogmaals drie jaar tussen Chapter 1 en 2.
Inmiddels is het team gelukkig uitgebreid. Niet te groot, zodat Fox het overzicht kan behouden, maar zoals hij in de laatste paar nieuwsbrieven heeft aangegeven gaat het nu een stuk sneller. Toch neemt Toby Fox nog steeds flink de tijd, wat logisch is. Toen de eerste Chapter van Deltarune uitkwam, beantwoordde hij een aantal vragen - van zichzelf - op Twitlonger. Het idee voor Deltarune had hij bijvoorbeeld schijnbaar al voordat hij aan Undertale begon, en na de release van die ontzettend geliefde game is de druk logischerwijs alleen maar hoger. Tegelijkertijd geeft hij aan ontzettend graag het verhaal in zijn hoofd te willen delen, maar dat moet natuurlijk goed gebeuren. De spelers zijn dus niet enigen die geduld moeten opbrengen.
Wachten is niet leuk, zeker als je er al vrij zeker van bent dat je iets leuks te wachten staat. Toby Fox heeft al bewezen dat hij geweldige ervaringen neer kan zetten. Uit alle communicatie lijkt hij net zo graag de game uit te willen brengen als dat wij het willen spelen, maar daar gaat nou eenmaal tijd overheen. Uiteindelijk worden de geheimen van Deltarune onthuld, en ik weet zeker dat ons wachten wordt beloond.
