The Last of Us seizoen 2 staat voor een onmogelijke uitdaging
Ik heb veel medelijden met mensen die neerkijken op videogames. Het is zo’n bijzonder medium dat in de allerbeste gevallen unieke emoties opwekt in vergelijking met passieve media als films en boeken. The Last of Us: Part 2 staat om die reden in m’n geheugen gegrift, en na het zien van de eerste aflevering van de verfilming op HBO ben ik bang dat die ervaring niet te repliceren valt.
Hieronder volgen grote spoilers voor The Last of Us: Part 2
Dat is een beetje naïef. Diezelfde zorg had ik namelijk bij het vorige seizoen van de serie, dat de eerste game verfilmt, en dat bleek uiteindelijk grandioos uit te pakken. Naughty Dog-games schitteren nu eenmaal dankzij de gelaagd geschreven personages, en Joel Miller is in die context perfect geschikt voor een televisieserie. Bovendien voegt het veel nuance toe aan de game, aangezien er in een serie nog meer tijd is voor karakterontwikkeling en dialoog. De aflevering met Bill gaat bijvoorbeeld door merg en been, en diept een wereld die we al goed kenden nog veel verder uit.
Every last one of them
Interactie is een groot deel van de kracht van de eerste The Last of Us, maar voor mij niet de kern. In ieder geval niet zoals Part 2 dat doet. Dat was voor mij de eerste game dat een conflict zo persoonlijk maakte, juist omdat je beide kanten actief beleeft. Je bouwt in de eerste game een hechte band met Ellie op, en ondanks zijn gruweldaden ook met Joel. Besef namelijk goed: je doet er tijdens The Last of Us alles aan om Ellie in leven te houden. Het is een les in ouderschap – en hoever sommigen gaan om dat in stand te houden.
Ik werd verblind door woede en verdriet toen een nog naamloze vrouw Joel morsdood sloeg aan het begin van Part 2. Zoveel vragen: wie zijn dit? Waarom Joel? Is ‘ie geïnfecteerd en komt hij weer tot leven? Ze zouden allemaal boeten – precies wat de game van je wil. En wanneer je - aan het einde van een spoor aan lijken - bij die naamloze vrouw aankomt, draait de game het scenario om.
De rest van Part 2 spendeer je met Abby. Je beleeft haar verhaal. Je hebt als speler direct door waar Naughty Dog heen wil, maar wilt dat nog niet geloven. De grote confrontatie met Ellie, een bruut eindbaasgevecht, is daarom een grote test. Persoonlijk voelde ik alle emoties tegelijk, alsof je de game op pauze wilt zetten om een einde te maken aan het geweld. Geen enkele andere game liet me die emoties zó intens voelen.
Controversiële keuze
Mijn punt is: bovenstaande kan vanwege de interactie die je hebt alleen in een videogame. Dat is wat ze zo bijzonder maakt. Een verfilming is daarom per definitie een grote uitdaging. De tv-serie moet daar wel keuzes in maken, maar nu ik aflevering één van het tweede seizoen heb gezien, ben ik desondanks verbaasd.
Seizoen 2 begint namelijk met Abby en haar intenties: ze zint op wraak op ene Joel Miller. Hoewel je als kijker nog niet exact doorhebt wat er is gebeurd, zeggen de grafstenen die ze aanstaart genoeg. De serie kiest er dus voor om je direct met een van de grootste plottwists te confronteren, waar je in de game dus halverwege pas achter komt. In die context lijkt Abby meer een generieke badguy dan gelaagde protagonist, terwijl dat natuurlijk niet zo is.
Tijdens een online roundtable-interview waarbij ik mocht aanschuiven, had Naughty Dog-hoofd en medeshowrunner Neil Druckmann gelukkig een antwoord op de vraag waarom daarvoor is gekozen:
“Er waren twee redenen waarom we bepaalde contexten veranderen en aspecten van het verhaal wat verschuiven. Eén daarvan is dat je in het spel begint met spelen als Abby. Je vormt direct een empathische connectie met haar, want je overleeft met haar,” zegt Druckmann. “We kunnen bepaalde dingen achterhouden en mysterieus maken tot later in het verhaal.”
Hij vervolgt: “Dat kunnen we niet doen in de tv-serie, omdat je niet als Abby speelt, dus hebben we andere tools nodig. Die context gaf ons een shortcut. Het is vergelijkbaar met seizoen 1, waar je in de game begint met het spelen als Sarah, en we hoefden niet veel moeite te doen om ervoor te zorgen dat je om haar geeft. Je speelt als haar, dus je maakt de uitbraak mee als haar. In de serie hadden we best wat tijd nodig om zoiets te bereiken.”
Oftewel: ze wíllen dat je meer tijd spendeert met Abby zodat latere gebeurtenissen een grotere impact hebben. Ergens is dat wel logisch, gezien de structuur van The Last of Us: Part 2 zich niet leent voor een serie bestaande uit meerdere seizoenen. Druckmann geeft aan ons toe dat je waarschijnlijk wordt gespoild tussen de seizoenen door als je de game niet hebt gespeeld. Het is een concessie die een serie voor zo’n groot publiek moet maken.
Onrealistische verwachtingen
Is dat een bevredigend antwoord? Zeker niet, maar we moeten natuurlijk afwachten wat HBO van dit eerste seizoen maakt. Aflevering één is – los van Abby’s kwestie – namelijk weer enorm interessant. Het zit natuurlijk vol verwijzingen naar en shots uit de game, maar neemt ook zijn tijd om wat andere aspecten uit te lichten. Vooral met Joel spenderen we meer tijd dan gedacht, waarbij langzaam doorsijpelt hoe hij worstelt met zijn daden uit het vorige seizoen. Ook de chemie tussen Bella Ramsey en Isabela Merced (die de rol van Dina speelt) spat van het scherm af. Oh man, mensen die het verhaal van Part 2 nog niet kennen zijn niét klaar voor wat er gaat gebeuren.
Althans, dat hoop ik. Het zou onrealistisch zijn om te verwachten dat de serie net zo’n impact maakt als de game - dat kan simpelweg niet. Maar zelfs als dit gewoon een ‘goed’ seizoen blijkt te zijn, dan is de missie wat mij betreft geslaagd.
De eerste aflevering van het tweede The Last of Us-seizoen is nu te zien op HBO Max. Nieuwe afleveringen komen wekelijks uit in de nacht van zondag op maandag uit.
