Gespeeld: Battlestar Galactica: Scattered Hopes mikt op memorabele paniek

In de virtuele wachtruimte voor de Dotemu-presentatie werd een video afgespeeld van Gandalf die danst op de beat van een funky saxofoon. Ik wist dat ik in dat uur naast Marvel Cosmic Invasion en Absolum nog een geheim nieuw project van de publisher ging zien, dus gedurende de presentatie dacht ik dat er een 2D beat ‘em-up rondom Lord of the Rings à la Cosmic Invasion en Teenage Mutant Ninja Turtles: Shredder’s Revenge aan zat te komen. De roguelike rts Battlestar Galactica: Scattered Hopes is een heel ander beestje, maar wist mij evengoed te prikkelen.

Sciencefiction is mijn jam, maar ik moet toegeven nog nooit iets van Battlestar Galactica te hebben gezien. Dat maakt gelukkig niet veel uit, want de opzet is relatief simpel. Mensen maakten robots genaamd Cylons, die in opstand kwamen tegen de mensheid. De Cylons wonnen dat gevecht en evolueerden op zo’n manier dat ze praktisch niet meer van echte personen te onderscheiden zijn. Er is al een tijdje een wapenstilstand tussen de twee kampen, maar op een gegeven moment vallen de Cylons weer aan. Miljarden mensen sterven, en de laatste restanten springen in ruimteschepen om de robots te ontvluchten.

Nieuw universum

Dat is dan ook de premisse van Scattered Hopes, dat door Crying Suns-ontwikkelaar Alt Shift Studio gemaakt wordt. Als commandant van één van die vloten met overgebleven schepen is het aan jou om te hergroeperen met de Battlestar Galactica. Dat terwijl de Cylons je continu op de hielen zitten, en je maar een beperkt aantal grondstoffen tot je beschikking hebt. Het doel van deze game is overleven, niet het verslaan van de robots. ‘Thank fuck’, dacht na mijn eerste confrontatie met de robots, want daar heb je je handen al vol mee.

Voordat de Cylons je überhaupt bijgebeend hebben is er al veel te doen. Wanneer je aankomt in een sterrenstelsel heb je ongeveer tien ‘acties’ om uit te voeren, die je voorbereiden op de aankomst van je achtervolgers. Zo stuur je mensen op pad om te zoeken naar grondstoffen of brandstof, bevatten sommige stelsels handelsposten waar je materialen kunt kopen en is er als klap op de vuurpijl geregeld bonje binnen de vloot.

Er is een tijd en een plaats

Sommige mensen voelen namelijk de ernst van de situatie niet helemaal. Eén van mijn vips - die je in kunt zetten om extra grondstoffen te verzamelen of wapens te bemannen tijdens gevechten - kwam namelijk bij me aankloppen: of ik de reparaties op de verdieping boven haar kon stopzetten. Ze kreeg namelijk hoofdpijn van het geluid. Nu durf ik mezelf best een sympathiek persoon te noemen, maar… read the room? We hebben wel wat grotere problemen aan ons hoofd!

Daar komen dan ook nog eens akkefietjes bij tussen de verschillende facties die op je ruimteschepen verblijven. De Workers hebben ruzie met de militairen, de Underworld wil niet door Security gecontroleerd worden wanneer ze heen en weer vliegen: je hebt als commandant heel veel aan je hoofd. Dus nee, criminelen moeten gewoon gecheckt worden. Militairen: geef die moersleutel terug en de reparaties gaan potvolkoffie gewoon door. Oh, er zit een pyromaan op een van onze schepen? Fuck, uitpluizen wie daarachter zit gaat ook reteveel tijd en grondstoffen kosten...

Het uurtje dat ik van Battlestar Galactica: Scattered Hopes heb gespeeld heeft de eerste grijze haren op m’n knar al laten verschijnen. Maar eigenlijk maakt juist de chaos ook een memorabele speelervaring. Je wordt daarbij niet overladen met spelmechanieken, maar de tikkende klok maakt iedere actie en beslissing toch gewichtig. Van wat mij verteld is kan het trouwens ook allemaal nog erger, met menselijk ogende Cylons die je vloot infiltreren en de boel op die manier saboteren.

Paniek!

Uiteindelijk halen de robots je altijd in, en moet jij lang genoeg overleven om de vloot een Faster Than Light-sprong te laten berekenen. Tijd dus om fighter-schepen op de aanvallers af te sturen en met de wapensystemen van je moederschip raketten op de aankomende schepen af te vuren. Die gevechten zijn net zo spannend en hectisch als de rest van het spel, maar misten nog een beetje dat element van willekeur uit de rest van de game. Ieder gevecht in mijn speelsessie verliep praktisch hetzelfde, maar dan met steeds meer en sterkere Cylon-schepen. Waarschijnlijk heb ik ook niet genoeg tijd geïnvesteerd in mijn aanvalsschepen, want na een tijdje stond ik geen schijn van kans meer. Misschien heb ik dus wat gameplayopties gemist.

Enfin, daar hebben we van geleerd. Dus op naar de volgende run. Tussendoor kun je ook Fate uitgeven, dat je verzamelt door de game te spelen. Met Fate kun je permanente upgrades kopen die het universum wat genadiger voor je maken. Ook daar heb ik niet veel mee kunnen spelen, maar je wordt dus niet geheel aan je lot overgelaten.

Ik zet nog wel een paar vraagtekens bij de houdbaarheid van Scattered Hopes. Het inzetten op overleven tegenover gevechten is intrigerend en de Fates-mechaniek biedt in ieder geval enige permanente progressie, maar wat veel roguelikes leuk maakt is het gevoel dat je gedurende de run sterker wordt dankzij upgrades. Je kunt je schepen wel versterken tijdens een run in Battlestar Galactica, maar de dreiging is altijd aanwezig en een run kan echt razendsnel eindigen als je nét de verkeerde beslissingen maakt of je gewoon simpele pech hebt met waar je vloot belandt - zoals een stelsel waar brandstof schaars is.

Daar is Scattered Hope ook een roguelike voor, maar de game wekt daarmee ook de indruk dat het je continu tegenwerkt. Ik vraag me vooral af hoe onderhoudend dat paniekerige gevoel is. De opzet van een race tegen de klok, waarin je enige uitweg is om te vluchten, is echt verrassend vermakelijk. Het is na een uur spelen alleen nog erg lastig om te zeggen of dat ook voor een flink aantal uren leuk blijft, of dat de ‘gimmick’ niet na een middagje spelen al tergend aanvoelt. Wel zeker is dat ik Battlestar Galactica nu wil kijken. Dat heeft Alt Shift Studio in ieder geval nu al bereikt. 

Battlestar Galactica: Scattered Hopes komt ergens begin 2026 uit voor pc.