Gespeeld: De Battlefield 6-singleplayer overtuigt nog niet

Het is alweer een tijdje geleden dat een Battlefield-game met z’n singleplayermodus wist te overtuigen. Gaat Battlefield 6, die op 10 oktober verschijnt, daar verandering in brengen? Onlangs heb ik drie missies van de singleplayercampagne van Battlefield 6 gespeeld en ik heb zo mijn twijfels.

De grote spil in het singleplayerverhaal van Battlefield 6 is het militaire en politieke bondgenootschap NAVO. Het noeste collectief dat sinds de Tweede Wereldoorlog jarenlang onaantastbaar leek, kruimelt in Battlefield 6 gestaag af. Proxy-oorlogen en politieke onenigheid verwateren de connecties tussen Europese landen. Sterker nog, bepaalde landen trekken zich geheel terug uit de NAVO - vooral in Oost- en Zuid-Europa. 

In die akker van geopolitieke onrust kan één zaadje rustig groeien: de militaire factie Pax Armata. Dat private leger geniet veel internationale steun, want het wordt mede gefinancierd door teruggetrokken NAVO-landen. Omdat NAVO steeds zwakker wordt, wenden steeds meer landen zich tot Pax Armata om hen militair te vertegenwoordigen. Het duurt niet lang voordat Pax Armata duidelijk maakt het machtsvacuüm te willen opvullen.

En dan volgt er een oorlog tussen de NAVO en Pax. Een vieze maar gelaagde oorlog. Een oorlog met een front, maar ook een oorlog achter enemy lines. Ik speelde drie missies van de nieuwe singleplayermodus. Net als in de andere missies in het spel straks, krijg ik daarin de leden van het special forces-team Dagger 13 onder de knoppen.

Perikelen

Als ontwikkelaarscollectief Battlefield Studios het verhaal tijdens de presentatie uitlegt, klinkt het allemaal best interessant. Even komt het op mij over alsof de huidige spanningen rondom de echte NAVO, vooral door Amerikaanse onzekerheid en Russische dreiging, in dit zesde deel worden uitvergroot en van Battlefield Studios een eigen twist gaan krijgen. Tijdens het spelen van de game zelf lijkt het verhaal toch iets platter te zijn dan dat.

In de tussenfilmpjes zijn steeds dezelfde pratende hoofden te zien. Zo speelt Daggers 13’s contactpersoon bij de CIA een centrale rol in alle ellende, net als de leider van Pax Armata (een geharde Brit met een hoofd waarmee je in Engeland ook voetbalscheidsrechter kunt worden). Dit conflict telt een paar duidelijke hoofdrolspelers en die delen allemaal hetzelfde podium. Het lijkt erop dat dit geopolitieke drama vooral draait om de persoonlijkheden. 

Je team is met zorg samengesteld en ieder lid heeft vanwege zijn of haar militaire en persoonlijke achtergrond bepaalde specialiteiten. Bovendien blijkt dat leden van je team de leider van Pax Armata persoonlijk kennen. Je kunt waarschijnlijk een web aan intriges verwachten, want ook de CIA lijkt feiten achter de hand te houden. Dat klinkt best spannend, maar de personages en hun perikelen maken niet veel indruk.

Alle dialoog en wendingen zijn een beetje standaard, als in een doornsnee actiefilm. Mogelijk ontbreekt er essentiële context omdat dit een previewsessie is, maar dan nog is het verhaal laagdrempeliger en minder ripped-from-the-headlines dan ik na de presentatie hoopte. Het helpt ook niet dat de gezichtsanimaties tijdens het spelen oprecht teleurstellend zijn. Het is net alsof de personages op het slagveld zijn beschoten met botoxinjecties.

Gibraltar

Ik heb mijn twijfels over de verhalende kwaliteiten van Battlefield 6, maar hey, zelfs een slecht verhaal kan een goed vehikel zijn voor de achterlijke hectiek die Battlefield zó onmiskenbaar Battlefield maakt. Op het ‘front’ van spektakel lijkt dit deel gelukkig weinig concessies te doen. De geluidseffecten, de felle explosies, de vele particles die door de lucht dwarrelen: Battlefield 6 bombardeert je zintuigen ook in figuurlijke zin.

Het is met name de destructie die de show steelt. Zie je een sluipschutter in het raam van een huis? Schieten is onnodig: met een granaat blaas je de hele gevel eruit. Het rondspattende gesteente en stof na zo’n explosie is misschien wel net zo imponerend. Zulke explosies volgen elkaar in rap tempo op in de eerste missie die ik speel: een soort moderne take op de slag om Normandië van 1944.

Samen met talloze tanks en infanterie kom je vanuit de zee aan op het strand van Gibraltar. De explosies en kogels vliegen je om de oren. Door al het geweld zie je geen hand voor ogen. De destructie is oprecht imponerend - en ook dynamisch. Zodra je een tank ziet rijden, is die tank altijd met een welgemikte rpg-raket uit te schakelen. En rijdt die brandende tank vervolgens een gebouw in, dan zal dat gebouw deels naar beneden storten. 

Statisch

Nadat je het strand in de Gibraltar-missie hebt leeggeveegd, moet je een tank door enkele straten in de stad begeleiden. Dan schakelt de actie van het gescripte spektakel naar wat meer ‘gewone’ vuurgevechten. In de praktijk probeer je dan vooral golven aan vijanden te verslaan door ze onder vuur te nemen. Doe je dat lang genoeg, dan kan de tank een stukje doorrijden en bijvoorbeeld een schot lossen op een gebouw (wat dan weer gescript is).

De schietactie is op zulke momenten best oké. Je voelt de impact van je kogels en ieder wapen klinkt anders in binnen- of buitenomgevingen. Je beschikt ook over tools, waarmee je bijvoorbeeld de tank die je moet begeleiden kan repareren. Daarnaast kun je je teamgenoten verzoeken om een granaat te gooien of om vijanden te detecteren, zodat ze makkelijker van alle oorlogshectiek te onderscheiden zijn. Best handig.

Terwijl je knallend door de straten rent, gebeurt er heel veel op het scherm - vooral dankzij de destructie. Toch verhult dat niet helemaal dat de kern van de actie vrij standaard is. Ja, het knallen zelf voelt goed, maar de scenario’s zijn simpel opgezet. Vijanden dagen je niet echt uit en blijven lang schuilen achter muren en kozijnen. Zodra je er eentje neerschiet, gaat er vaak een ander op die plek staan. 

Dan valt ook op dat kunstmatige intelligentie moeite heeft om te anticiperen. Vijanden verkiezen dekking zoeken boven pogingen om te flankeren. Dat maakt de actie in de straten van Gibraltar saai en statisch. De tweede missie maakt iets meer indruk. In dat level moet je een huis met terroristen binnenvallen in het holst van de nacht in Brooklyn, New York. Je sluipt het appartement binnen, maar het duurt niet lang voordat het explosies regent.

De strakke regie in die missie zorgt ervoor dat je nooit hoeft te wachten tot tegenstanders zich laten zien. Je bent niet afhankelijk van golven aan vijanden die op je afrennen, want je zoekt zelf de confrontatie op. Je stormt dan door kamers heen, terwijl je in Gibraltar vooral wacht op vijanden die hun hoofd willen laten zien. De missie in Brooklyn voelt wat meer special forces, waardoor de gunplay meer ruimte krijgt om te schitteren.

Illusie

Het plezier dat ik heb varieert per missie, want iedere missie verschilt in opzet. De derde missie is het uniekst van alle drie, al is dat óók de missie waaraan ik me ronduit geërgerd heb. Je moet in het level drie luchtafweergeschutten uitschakelen in een grote vallei in Tajikistan. Hoe je dat doet is aan jou. Je beschikt over meerdere voertuigen en bepaalt zelf in welke volgorde je de drie doelwitten benadert.

Ik snap dat deze missie in de previewsessie zit, want ze is veel vrijer ingericht dan de andere twee. Dat contrast is interessant, maar het level zelf komt oprecht niet lekker uit de verf. Bijna elk vuurgevecht in de vallei verloopt hetzelfde. Rijden, afstappen, dekking zoeken, knallen op vijanden, en herhaal. Het is gewoon saai. De actie is niet tactisch of intens. Het voelt alsof je gevraagd wordt de tuin van de buren bij te snoeien, maar dan met een SCAR-L.

De echte teleurstelling volgt pas later. Ik zie een raketwerper en neem het luchtafweergeschut er van een flinke afstand mee onder vuur. Wat tof dat dat kan, denk ik dan, alleen kan het dus niet. De game wil dat ik dichtbij ben, want pas dan kan ik dat ding kapot schieten. Kijk, ik snap best dat Battlefield 6 geen openwereldgame is, maar geef me op z’n minst de illusie dat zo’n open level tactische of speelse meerwaarde biedt. 

De kracht van Battlefield

Ik hink op twee gedachten na het spelen van deze singleplayermissies. Enerzijds tovert deze engine geweldige dingen op het scherm, is het geluid fenomenaal en is de feel van geweren en uitrusting echt van een hoog niveau - net als in de multiplayer. Dat maakt de actie eigenlijk automatisch aantrekkelijk. Anderzijds wordt diezelfde actie tegengewerkt door saaie stukjes level en weinig verrassende objectives. Het verhaal voelt er met de haren bijgesleept.

Ik hoop dat deze Battlefield-singleplayer weer de moeite waard wordt, maar ik ben nog niet overtuigd.

Battlefield 6 verschijnt op 10 oktober 2025 voor PlayStation 5, Xbox Series X en S en pc. Wij speelden de previewversie op de pc.