Gespeeld: Digimon Story: Time Stranger onderscheidt zich van Pokémon

Digimon wordt menigmaal gezien als een digitaal aftreksel van Pokémon – een imago dat deels klopt. Toch probeert de franchise zich al jaren los te wikken van die vergelijking met nieuwe anime, films en een constante stroom aan games. De nieuwste poging komt in de vorm van Digimon Story: Time Stranger.

Voor mensen die niet bekend zijn met de serie: Digimon is simpel gezegd de tegenhanger van Pokémon. In de wereld van Digimon ligt de focus ook op het verzamelen van digitale monsters, om deze vervolgens in te zetten tijdens gevechten. Het grootste verschil tussen de twee franchises is dat Pokémon biologische wezens zijn met bepaalde krachten, terwijl Digimon digitale wezens zijn uit een computerwereld. In Pokémon moet je de wezens eerst vangen met de bekende Pokébal, terwijl je dit in Digimon doet door de beesten te scannen en ze vervolgens over te zetten zodat ze voor je kunnen knokken.

Toen de Digimon-reeks eind jaren negentig verscheen, zagen veel mensen het meteen als een goedkoop aftreksel van Pokémon. Het benaderde de markt op dezelfde manier met een anime, spelkaarten, speelgoed en games. Dat het nooit zo’n daverend succes is geworden als Pokémon moge duidelijk zijn, maar toch is Digimon succesvol genoeg om bijna dertig jaar later nog steeds een actieve franchise te zijn.

Meer dan een kopie?

Elke Pokémon-generatie levert nieuwe zakmonstertjes aan, de ene nog schattiger dan de ander. De basis van de franchise blijft al die tijd echter hetzelfde: je reist door een kleurrijke wereld, vangt wezens, verdient badges in gyms en eindigt bij de Elite Four. Het is voor elke generatie vertrouwd, ook voor de casual speler. Dit is precies waar Digimon zich durft te onderscheiden.

Want in deze franchise zijn veel verhalen juist losstaand van elkaar. Ook durven de verhalen een veel volwassenere toon aan te houden. Thema’s als verlies, opgroeien en de angst voor technologie wegen een stuk zwaarder en zijn juist nu ook behoorlijk relevant. Die thema’s geven de games de extra diepgang die nodig is om zich te onderscheiden van zijn tegenhanger. Ook geeft het fans een extra reden om nieuwe delen te blijven spelen.

Nodige diepgang

Ook het verhaal van het nieuwste deel in de reeks, Digimon Story: Time Stranger, staat geheel los van eerdere games. Je speelt als een agent voor de geheime dienst ASADA. Wanneer je in Shinjuku (een stadsdeel van Tokio) onderzoek doet, stuit je op diverse Digimon. Nadat je de digitale beesten eindelijk een beetje onder controle krijgt, kom je in een grote explosie terecht die je acht jaar terug in de tijd slingert. Vanaf dat moment wissel je tussen de ‘echte’ wereld en de digitale dimensie - genaamd Iliad - om te ontrafelen wat er werkelijk gaande is.

Door middel van turn-based combat en het scannen van verschillende Digimon baan je je een weg door de vijandige monsters en eindbazen. Elke soort heeft bepaalde sterktes en zwaktes die je kunt exploiteren. Het typesysteem van Digimon werkt een beetje als steen-papier-schaar. Vaccinetypes zijn sterk tegen Virustypes, Virus wint weer van Data, en Data heeft het voordeel ten opzichte van Vaccine. Daarbovenop hebben de digitale wezens ook nog elf elementaire sterktes en zwaktes. Op basis van al deze statistieken is het aan de speler om uit te puzzelen hoe je de vijanden het beste verslaat.

Misschien nog wel boeiender is hoe je jouw team samenstelt en laat groeien. Digimon kunnen namelijk evolueren én terug evolueren. Dit doe je door zelf paden te kiezen binnen de statistieken. Iets wat Pokémon-spelers misschien niet gewend zijn, is dat de persoonlijkheid van je Digimon tevens een belangrijke rol speelt. Zo zijn er zestien persoonlijkheidstypes die niet alleen de groei van je stats sturen, maar ook welke vormen je kunt ontgrendelen. Het systeem oogt eenvoudig, maar is stiekem verrassend diep.

Niche

Als de Digimon-games zo veel meer diepgang bieden dan Pokémon, waarom blijven ze dan toch een niche? Het simpele antwoord is marketing. Digimon is een kleinere naam, zonder de miljardenfranchise en het marketinggeweld waar Pokémon op kan rekenen. Mede daardoor liggen de verkoopcijfers lager en is er minder budget om een echte AAA-productie neer te zetten. Het blijft daardoor een reeks die vooral voor de fanatieke fans wordt gemaakt, en niet zozeer voor de massa.

Eigenlijk is dat zonde, want de basis is sterk, en zeker iets waar ook Pokémon-fans zich mee kunnen vermaken. Dit is ook te merken aan de gameplay: elke Digimon voelt uniek, de turn-based gevechten vragen om slimme combinaties van types, elementen en aanvallen, en het samenstellen van je team is zeker iets waar je jezelf in kunt verliezen.

Tekortkomingen

Toch schiet Digimon Story: Time Stranger tijdens onze previewsessie op andere fronten tekort. Het navigeren door de spelwereld voelt erg log, met animaties waar m’n tenen van beginnen te krommen. De gebieden die ik bezocht ogen kaal en bieden weinig meer dan rondhuppelende Digimon en wat kistjes die je kan looten. De soundtrack blijft steken in een techno-loop die niet aan adempauzes doet en de dialogen missen de emotie die je in een goed verhaal slepen. Het resultaat is een game die je in de kern weet te boeien, maar qua sfeer behoorlijk tekortschiet.

Digimon Story: Time Stranger lijkt ondanks dat opnieuw te laten zien dat de serie zijn eigen pad blijft volgen. De eerste indrukken wijzen op een verrassend diepgaand vechtsysteem en een verhaal dat ook de nieuwsgierigheid van fans buiten de franchise kan wekken. Of het technische aspect en de presentatie op release kunnen overtuigen is echter nog maar de vraag. Met de nadere release verwachten we niet dat daar nog veel aan gaat veranderen. Zonde, want zoals de fans weten is Digimon in de kern de moeite van het spelen waard.

Digimon Story: Time Stranger verschijnt op 3 oktober voor de PlayStation 5, Xbox Series X|S en pc.