Eerder dit jaar gingen we al even los met Donkey Kong Bananza. Toen werd al snel duidelijk dat subtiliteit niet aan deze aap besteed is — alles moet kapot. Tijdens een nieuwe previewsessie kregen we een beter beeld van wat de game écht wil zijn. Met Pauline op de schouder en de vuisten in de aanslag doken we opnieuw in Nintendo’s nieuwste 3D-platformer – zonder Mario, maar met meer dan genoeg ambitie.
Mario mag dan afwezig zijn, maar dit is wél het team achter Super Mario Odyssey aan het werk, zo kan ik inmiddels bevestigen. En dat merk je vanaf het eerste moment. Nintendo geeft Donkey Kong eindelijk weer zijn eigen 3D-platformer, en direct eentje die zich lijkt te kunnen meten met de grootste avonturen binnen het portfolio. Net als in Odyssey (en Breath of the Wild) staat vrijheid centraal: hoe je speelt, hoe je beweegt, hoe je ontdekt bepaal je helemaal zelf. Alleen doe je dat hier niet zozeer met elegante sprongen, maar met zwaaiende armen, rollende aanvallen en een afgetrainde apentorso dat overal doorheen walst.
Apen(t)rots
De wereld van Bananza is opvallend verticaal opgebouwd. Geen klassieke open spelwereld, maar een gelaagde superjungle vol hoogteverschillen, verborgen routes en alternatieve paden die je zelf moet ontdekken en afdwingen. Donkey Kongs kenmerkende bewegingen — slingeren, klimmen, gooien, rammen — liggen in jouw handen, net als de vaardigheden van Pauline, je metgezel die op zoek is naar haar eigen wereld en door een tweede speler bestuurd kan worden, vergelijkbaar met Cappy in Odyssey. Van de hoogste toppen tot de diepste krochten: voor wie goed zoekt wacht overal een beloning.
Deze gelaagde apenrots barst van leven en karakter, waardoor je telkens weer zin krijgt alles uit te pluizen. Elke laag is rijk aan details die je het gevoel geven écht in ongerept terrein te zijn. Ik slingerde langs ruwe rotswanden in de woestijn, duwde vijanden van zandplateaus en scheurde met mijnkarretjes door ingestorte ruïnes. Een uur later stond ik in een groen moeras waar de giftige, paarse grond een totaal andere aanpak vereiste: hier draait het om zorgvuldig kiezen wat je níet kapotmaakt. De steeds veranderende natuur daagt je uit om Donkey Kongs oersterke krachten creatief in te zetten.
Anders denken
En je gaat het nodig hebben ook, want in iedere wereld zijn bonuslevels en uitdagingen te vinden die je skills echt op de proef stellen. Tijdens mijn speelsessie merkte ik dat mijn manier van denken langzaam veranderde, mede door deze uitdagingen. In het begin sloeg ik vooral alles aan gort wat ik tegenkwam, en volgde ik de natuurlijke flow van het level. Maar al snel ging ik gerichter te werk: wat zie ik, en hoe kom ik daar met de tools die ik heb? Misschien kan ik dat fossiel hoog in de muur bereiken door naar die heuvel te rennen, in die boom te springen en dan op die muur te klimmen om het eruit te slaan. Of wacht, ik kan ook een rotsblok onder me uit de grond trekken en het fossiel zo uit de muur kieperen!
En hoe zit het eigenlijk met die grote banaan rechtsboven? Daar lijkt geen directe weg naartoe. Maar dan bedenk ik: ik kan terug naar de laag erboven en daar een weg naar beneden slaan, zodat ik precies op dat stukje land val. En vergeet niet: ik heb ook de krachten van Pauline. Misschien verdwijnt die paarse gloed op die liaan wel als ik een liedje zing met haar. Zo voelde ik mijn aanpak steeds veranderen, van willekeurig slopen naar slim plannen, en raakte ik zelf helemaal in een flow, los van de voorbestemde route van het level.
Aha!-momentjes
Dat is precies wat deze game zo slim maakt, maar het is ook een valkuil – vooral voor mij. Naast het verzamelen van bananen en fossielen moet je Pauline namelijk wel terug naar haar eigen wereld helpen. Daarvoor zoek je een wenssteen, waar ook de schurken van Voidco op uit zijn. Soms moet je dus even stoppen met bananen zoeken en je richten op de hoofdmissie. In één level moest ik bijvoorbeeld het waterniveau omhoog krijgen (klassiek puzzelwerk), en daar helpt de zoveelste banaan weinig bij. Al speel je met bananen trouwens wel nieuwe vaardigheden vrij - maar het kan ook zonder een volledig uitgebouwde skill tree.
Ik moest een verstopte waterleiding ontstoppen, maar wist eerst niet precies hoe. Dus klom ik omhoog, keek rustig rond en zocht ik naar een oplossing. “Aha, ik moet een steen met hogere hardheid vinden om een blok te breken en het water weer te laten stromen.” Dat had ik veel eerder kunnen doen, maar de wereld is zo uitnodigend dat ik om de vijf minuten weer vergeet wat ik eigenlijk aan het doen was, net als in Zelda: Tears of the Kingdom.
‘Yo, die Zebra is buff!’
Naast de standaard sloop- en platformmoves zijn er ook Bananza-transformaties die je tijdelijk een flinke boost geven. Zo verander je in een reusachtige, boze versie van DK die met één klap een tunnel in een berg slaat. Of ren je over het water als de meest afgetrainde zebra die ik ooit heb gezien – en ja, ik was vorig jaar een paar weken in Kenia, dus ik weet waar ik het over heb. Die superkrachten openen nieuwe speelstijlen en maken routes mogelijk die anders bijna onbegaanbaar zijn. In het giftige moeras kon ik bijvoorbeeld niet alleen van liaan naar liaan klimmen, maar ook vliegen - als een struisvogel, die eierbommen kan droppen.
De mogelijkheden lijken onbegrensd. En als het straks niet alleen een feest van verkenning, maar herkenning blijkt te zijn, kan dit een hele grote worden. Diddy en Dixie zitten er in ieder geval in. Net als Cranky, Rambi (neushoorn), Enguarde (zwaardvis) en bananen. Heel. Veel. Bananen.
Donkey Kong Bananza wekt in ieder geval de belofte van een energiek en verrassend avontuur, waarin je zowel de kracht van Donkey Kong als je eigen slimheid optimaal kunt inzetten. Een platformer die niet alleen je reflexen test, maar ook je creativiteit prikkelt. Met een wereld vol verborgen schatten, slimme puzzels en een flinke dosis karakter lijkt dit de perfecte mix om de serie nieuw leven in te blazen. En ik kan niet wachten.
Donkey Kong Bananza verschijnt op 17 juli voor Nintendo Switch 2.
