Gamelegende Masahiro Sakurai begint zijn 45 minuten durende presentatie met een diepe zucht. “Waarom is games maken zo moeilijk?”, vraagt hij zich hard op terwijl ik me nog steeds zorgen maak over zijn gezondheid. De man is 55 en weet maar niet van stoppen, al lijkt hij er ook het grootste plezier in te hebben. Dat druipt dan ook van Kirby Air Riders af, het langverwachte vervolg op cultracegame Kirby Air Ride. Althans, de term ‘racegame’ is vergezocht. Het is eerder Super Smash Bros. op wielen.
Dat is voor degenen die het origineel nooit hebben gespeeld – waarschijnlijk het overgrote deel van de doelgroep – best een verrassing. In één oogopslag lijkt Kirby Air Riders natuurlijk ontzettend op Mario Kart, met z’n kleurrijke parcoursen, verschillende voertuigen en personages, en items om op te pikken. Maar ga je dieper - in mijn geval een halfuurtje hands-on in de City Trial-modus - dan blijkt het een heel ander beestje.
Snel, sneller, snelst
Om te beginnen gaat een hoop in Air namelijk vanzelf. Zonder iets te doen rij je plankgas vooruit en stuur je enkel met de analoge stick. Ook is er de B-knop om onder andere te boosten en de Y-knop om speciale aanvallen uit te voeren. Maakt dat de game eenvoudig? Nee, absoluut niet. Sterker nog: zonder de verplichte tutorials in de demo was ik waarschijnlijk zonder enige noemenswaardige impressie de deur uitgelopen.
Alles in de game gebeurt namelijk met een noodgang, en alle spelmechanieken zijn erop gebouwd om je nóg meer snelheid te geven. Raak je een vijand door de stick heen en weer te schudden? Snelheidsboost. Spuug je een opgezogen vijand uit tegen een ander wezen? Snelheidsboost. Land je perfect plat op de grond door je voertuig bij te sturen? Weer een snelheidsboost. Het is snel, sneller, snelst, zoals in franchises als F-Zero.
Het is daarom belangrijk om de boost onder de knie te krijgen. Die remt je namelijk af wanneer je de B-knop ingedrukt houdt, om je weer af te schieten als je deze loslaat. Zo voorkom je dus dat je dwars door de vangrail knalt in een bocht én pak je weer de volgende snelheidsboost. Zeker omdat vijanden praktisch niet afremmen als je ze raakt, maar juist jij er voordeel uithaalt, geeft het de game een uniek gevoel. Daarbij zijn alle bovengenoemde mechanieken – om nog niet te spreken van alle personages, machines en bijbehorende statistieken – indrukwekkend gelaagd.
Skyah is the limit
Het is tekenend dat Nintendo juist de City Trial-modus tentoonstelt op Gamescom, en niet de ‘standaard’ Air Ride-modus. In de oorspronkelijke game brachten spelers namelijk de meeste tijd door in die modus, juist omdat het de diepere lagen van de game zo goed blootlegt. Zie het als een battle royale, waarbij je vijf minuten de tijd krijgt om zoveel mogelijk power-ups te verzamelen en daarna korte minigames speelt om je ‘build’ te testen.
Een potje City Trial begint daarom met pakken wat je pakken kunt, om daarna je build af te stemmen op je strategie. Eerst verover je een nieuwe machine (voertuig) met bepaalde specialiteiten, zoals snelheid, zweefcapaciteit, wendbaarheid, gewicht of andere zaken, om daarna je statistieken te verbeteren door power-ups op de map te vinden. Ook die tellen weer mee voor je statistieken, zoals aanval, verdediging, snelheid, boost, et cetera. Wil je het dus goed doen in Arena-potjes die draaien om vechten, dan is het slim om vooral die items te pakken.
Ook City Trial houdt een razend tempo aan. Zeker tegen het einde van de vijf minuten voorbereidingstijd vlieg je met een noodgang door de uiteenlopende gebieden van de map Skya, om nog veel meer power-ups te pakken voordat anderen dat doen. Natuurlijk kun je elkaar ook stangen door ze aan te vallen en meedoen aan evenementen die je bakken met bonussen opleveren. Het is pure chaos tot de timer afloopt en je hopelijk genoeg hebt verzameld om als beste uit de bus te komen.
Ik heb twee Arena-potjes kunnen spelen, de minigames waarin je dus je krachten op de proef stelt. In Dustup Derby pakte de focus op aanvalskracht in ieder geval goed uit, waarbij mijn Meta Knight met z’n Special Move feilloos anderen uit de arena mepte. En ook in Gourmet Race, waarbij je zoveel mogelijk eten op de map inhaleert, wierp de focus op snelheid z’n vruchten af. Daarbij kun je natuurlijk strategisch je build en je voorkeur voor een map kiezen, afhankelijk van wat een van de vijftien andere spelers doen.
Smash-fun
Het is precies die chaotische fun met diepere lagen dat games als Super Smash Bros. zo aantrekkelijk maakt. Niet geheel toevallig ademt Air Riders daarom Smash, van de presentatie van alle personages en de menu’s, tot het heerlijk bevredigende gevoel als je een boost pakt of iemand door het scherm ramt. De vraag is natuurlijk of het ook zo’n lang leven is beschoren als die reeks. Kirby Air Ride was immers een behoorlijke nichegame.
Sakurai kennende zit de game in ieder geval bomvol met content. Het is duidelijk een passieproject, een titel die even afleidt van de eindeloze Super Smash Bros.-cyclus waarin de ontwikkelaar zich bevindt, maar toch diezelfde fun en diepgang met zich meebrengt. Dat is een ontzettend fijne aanvulling voor de Switch 2-line-up.
Kirby Air Riders verschijnt op 20 november voor Nintendo Switch 2.
