Gespeeld: My Hero Academia: All’s Justice maakt het einde van de anime wat draaglijker

Met het naderende einde van de My Hero Academia-anime is het ook weer tijd voor een nieuwe, bijpassende game die de pijn van de climax wat verzacht. Zodoende maakt My Hero Academia: All’s Justice zijn opwachting, en gelukkig wappert diens cape niet alleen bij gratie van zijn bronmateriaal; het is ook nog eens leuk om te spelen.

Het einde van een anime die je lang hebt gevolgd voelt altijd als een definitief afscheid van een goede vriend. Na jaren met hem te hebben doorgebracht, ontstaat een leegte die zelden adequaat kan worden opgevuld. Ik maakte het zelf mee met Attack on Titan en in mindere mate met Dragon Ball Super. Gelukkig kreeg ik daar, na de Super Hero-film, recent nog Daima voor terug. Maar toch: na de Tournament of Power-arc voelt het toch als een leegte. Ik zou er haast de manga voor openslaan.

Alle sentimentele ballast ten spijt: trouwe kijkers van My Hero Academia wacht op termijn eenzelfde gemis, want het laatste seizoen van de anime begint in oktober. Vergezeld van die langverwachte finale komt ontwikkelaar Byking met My Hero Academia: All’s Justice, het vervolg op de arenafighter My Hero One’s Justice 2. En hoewel je de formule zowat kunt raden als je zo’n soort game weleens geprobeerd hebt (ik noem maar even Dragon Balls evenknie Sparking! Zero), probeert All’s Justice genoeg nieuws om fans nog één keer terug te laten keren.

Geen luie reskin

Tenminste, dat suggereert mijn demosessie met het spel op Gamescom, hoewel ik maar een halfuurtje van de game heb kunnen proeven. Het grootste verschil met zijn voorganger zit in de drie-tegen-drie-opzet van de gevechten. Met een bomvolle line-up van helden en schurken tot je beschikking, bouw je teams waarmee je het strijdveld bestiert.

Iedereen uit klas 1-A, waar Deku onderdeel van uitmaakt, is present. Dat is best uniek, want dat gebeurde in mijn klas gedurende m’n schooltijd al niet vaak. Dat het ook nog eens een unicum voor de gamereeks is dat al die personages uit Deku’s klas komen opdagen, degradeer ik in deze dan ook lachend tot bijzaak.

Ik kon er zes selecteren: Deku, Bakugo, Todokori - personages die ik ook daadwerkelijk ken - en drie schurken van wie ik me heb laten vertellen dat het Shigaraki, Dabi en Toga zijn. Hoe het ook zij, uitgever Bandai Namco belooft het grootst aantal personages in de gamereeks tot dusver. Wat mij meteen duidelijk wordt (en eerlijk, ook enigszins verrast): we hebben gelukkig niet met een luie reskin van One’s Justice te maken. Byking doet de moeite om je iets nieuws voor te schotelen.

Tijdens het knokken kan ik middenin een combo een ander personage inzetten dat verder vecht. Het levert in potentie leuke mix-ups op, want hoofdpersonage Deku heeft met zijn Blackwhip-krachten (ze heten Quirks in de manga en anime) wat meer zoning in huis, terwijl ik de twee andere personages in mijn team, Todokori en Bakugo, juist gebruik om van dichtbij dikke aanvallen neer te laten dalen op mijn tegenstanders.

Ik weet het zeker: ze lachen me uit

De moves voelen gewichtig aan, zien er gru-we-lijk vet uit en laten ook echt hun sporen achter in de arena. Van Todokori’s vuur- en ijssalvo’s tot Bakugo’s explosieve superaanvallen: je voelt dat ze op de top van hun krachten zitten, zoals het hoort bij de conclusie van de anime. De actie beweegt lekker snel en voelt niet log aan, maar tegelijkertijd raak ik het overzicht van het slagveld niet kwijt.

Over de besturing hoef ik je over het algemeen weinig te vertellen als je ooit anime-arenafighters hebt geprobeerd. Hou je linker wijsvinger in de buurt van de bijbehorende schouderknop om te blocken en ram met je rechterduim op knoppen aan de rechterkant van je controller. Ik schiet in de lach terwijl ik dit tik, maar het is oprecht hoe ik die demo - en vrijwel elke andere arenafighter – heb gespeeld. Er is een autocombo-optie, maar fuck dat; ram lekker zelf op de knoppen en je komt er wel. Of je gaat keihard af, net als ik, maar daarover zo meer.

Gaandeweg ontdek ik dat een druk op de rechtertrigger nog gekkere shit op het scherm tovert. De dikste aanvallen gooi ik eruit, met wat ik later leerde dat de Rising-modus was. Elk personage kan die modus eenmaal ontketenen, waarna je aanvallen uiteraard sterker worden. Daarbovenop worden de graphics ook intenser en mooier, waardoor ik in een soort Cocomelon-waas steeds die Rising-modus activeerde om vette shit te kunnen zien.

Keerzijde is dan wel weer dat niet alleen mijn dopamine-emmertje in no time leegloopt, maar ook mijn tactisch voordeel. Je gebruikt Rising namelijk om het tij te keren als je aan het verliezen bent. Ach, wat moeten ze van Bandai Namco toch wakker hebben gelegen van het lachen na het zien van mijn speelsessie. Ik werd doorlopend in de pan gehakt door de cpu-tegenstanders omdat ik mijn impulsen niet onder controle had. Tja, Rising Mode is te cool lieve mensen. Ik weet het zeker: ze lachen me uit, maar geef me meer van die shit!

Ze fanservicen je helemaal de moeder

Uiteraard is er ook nog een verhaalmodus aanwezig, maar daar heb ik schokkend weinig van gezien. Het ene gevecht dat ik kon doen was letterlijk zo kort dat ik er op dit moment werkelijk geen conclusie aan kan verbinden. De visuals zijn mooi, de stemmencast (op z’n Japans uiteraard) fantastisch en het Shonen-gevoel druipt van die game af. Nogmaals, ik ben geen fan van de reeks, maar ik voel aan alles dat mensen die dat wél zijn op hun wenken worden bediend. Ze fanservicen je helemaal de moeder in My Hero Academia: All’s Justice. En voor een anime in zijn laatste maanden heb je dat waarschijnlijk ook wel nodig.

My Hero Academia: All’s Justice heeft nog geen releasedatum, maar verschijnt in ieder geval voor PlayStation 5, Xbox Series X/S en pc.