Gespeeld: Ultrakill is als Doom met extra punch

Mijn backlog bestaat uit een beste stapel games. De laatste tijd ben ik wel in de markt voor een lekkere shooter, en er valt genoeg te kiezen. Er liggen nog een aantal klassieke Call of Duty-campagnes klaar om te checken, bij Doom Eternal staat er nog maar een uurtje op de teller… dus waarom start ik in vredesnaam voor de zoveelste keer de early access-versie van Ultrakill op?!

Ontwikkelaar Arsi ‘Hakita’ Patala en uitgever New Blood Interactive maken er geen geheim van waar de inspiratie voor hun shooter vandaan komt. Het polygonale uiterlijk van de demonische omgevingen en vijanden doet denken aan shooters van weleer als de klassieke Doom- en Quake-delen. Dat terwijl de besturing van het spel je juist door arena’s laat manoeuvreren alsof je Titanfall of een moderne Doom speelt. Voeg daar ook nog een scoresysteem à la Devil May Cry aan toe, en je krijgt Ultrakill.

Bloederige brandstof

Spelers nemen in Ultrakill de controle over V1, een eeuwenoude robot die al jarenlang in oorlogen vecht. Die oorlogen worden niet meer door mensen bevochten, maar door machines. Dat zijn ook geen dieseltjes of duurzame elektrische modellen: nee, de vechtmachines in de wereld van Ultrakill gebruiken bloed als brandstof.

Dat ging een tijdje goed, maar om een vooralsnog onbekende reden zijn alle mensen in de wereld verdwenen - en de brandstof voor robots dus ook. Misschien heeft dat iets te maken met God, die ook nergens meer te vinden is. Zijn waarden worden nu vertegenwoordigd door de Council of Angels, maar die interpreteren zij vooral op een manier die hen uitkomt.

De engelen hebben op bloeddorstige wijze oorlog gevoerd met de inwoners van de onderwereld. Dan denk je daar van af te zijn, en dan komt V1 langs om bloed te verzamelen als een opdringerige collectant met een shotgun.

Dat stukje lore sijpelt ook door in de gameplay, waar je health terugkrijgt door het bloed van je vijanden te absorberen. Het is een simpele doch effectieve manier om de speler op zijn tenen te houden: als je wil healen moet je dichtbij de vijanden komen, maar daardoor breng je jezelf ook meer in gevaar. Deze mechanic werkt een beetje als de glory kills in de recente Doom-spellen, maar biedt wat minder ademruimte dan in de games van id Software. Dat is geen kritiek, want in het geval van Ultrakill is dit juist de bedoeling.

De hel zit vol

Om de hordes vijanden te bevechten heb je dan ook heel veel opties. Vergelijkbaar met Devil May Cry 5 beschik je in deze shooter over vijf vuurwapens, die allemaal ook nog drie verschillende alternatieve modi hebben. Zo beschikt de revolver standaard over een charged shot dat na een paar seconden opladen een sterker schot afvuurt, maar wissel je met een druk op de knop naar de coin shot. Druk op de rechtermuisknop en V1 gooit een muntje in de lucht. Als je vervolgens op dat muntje schiet en raakt, vliegt het schot direct naar een nabije vijand en richt die meer schade aan.

V1 hoeft het daarbij niet alleen met schietijzers te doen. Met zijn mechanische arm deelt de robot dus keiharde klappen uit, maar kan hij ook projectielen reflecteren die dan meer schade aanrichten. Sterker nog, wie de timing onder de knie krijgt kan zelfs eigen kogels wat extra punch geven. Loos een schot uit je shotgun, mep op precies het goede moment en de demonen weten niet wat ze overkomt.

Een kleine maar fijne touch is dat de game bij zo’n dreun, en ook wanneer je een volledig opgeladen shotgun afvuurt in het gezicht van een demon, een paar frames ‘stilstaat’. Dit zijn een soort interactieve impact frames, die je vaak in anime - maar ook steeds vaker in westerse animaties - ziet wanneer er een klap of explosie te zien is, en het scherm een beetje vervormt. Dat korte moment is ongekend bevredigend en biedt een kans om een moment te ademen, maar onderbreekt de gameplay niet op zo’n manier als de glory kills in Doom (2016). Edoch, je moet snel weer door.

Always on the move

Je moet continu in beweging blijven, want de monsters zitten je genadeloos op de hielen. Daarvoor dash je als een malle rond en spring je via muren van de ene naar de andere kant van de arena. Des te meer je in die tijd wisselt tussen wapens, diens verschillende modi en rake klappen uitdeelt, des te hoger je score voor dat gevecht. Op basis van die score krijg je punten, die uit te geven zijn aan meer soorten armen en wapens.

De gameplay is de voornaamste reden dat ik continu terugkeer naar Ultrakill. De flowstate die je bereikt met dit spel is ongekend. Hoogtepunten zijn een aantal van de baasgevechten. Hoewel je even geen rekening hoeft te houden met de hoeveelheid vijanden, zijn die gevechten net zo - zo niet meer - intens dan in de rest van het spel. De hoop is nu dat ontwikkelaar Hakita dit door kan zetten in de volledige release van de game.

Rip (nog) zonder tear

Want ja, Ultrakill is een early access-titel. Sterker nog, dat is ‘ie al vijf jaar. Eens in de zoveel tijd wordt er een nieuwe laag aan de hel toegevoegd. Iedere laag bevat een aantal levels om door te lopen, en dat allemaal met een eigen thema. Visueel zijn de gebieden van de levels grotendeels uniek, maar de thematiek die in iedere laag naar voren komt wisselt zich af.

Neem de Wrath-levels bijvoorbeeld. Die spelen zich af in een woeste oceaan, waar je op gammel uitziende planken naar hutjes en uiteindelijk een groot zeeschip beweegt. De Bijbelse invloeden van Ultrakill zijn in dit ‘Ark van Noah’-scenario best goed te vinden.

Bij het Lust-gebied vond ik de vergelijkingen zeer vaag. Schijnbaar moeten de harde winden die de neonverlichte stad plagen symboliseren hoe bepaalde verleidingen je ‘meeslepen’, maar dat komt niet heel sterk uit de verf. Gelukkig lijken de ontwikkelaars er geen problemen mee te hebben om terug te keren naar eerder uitgebrachte content en die wat op te poetsen.

Recentelijk is de Ultra Revamp-update uitgekomen, die de graphics van de eerste paar lagen heeft opgekrikt naar het niveau van de meest recente gebieden. Op het moment zijn er zeven van de negen lagen beschikbaar, met nog een lijst aan extra missies die speelbaar worden als je het huidige aanbod hebt doorgespeeld. Een eindpunt voor de trein die Ultrakill heet is schijnbaar nog niet in zicht, maar alles in de early access wijst erop dat die V1 een ijzersterke shooter gaat worden.

Ultrakill is nu in early access verkrijgbaar op Steam. Een releasedatum voor de volledige game is nog niet bekend.