Preview: GreedFall 2: The Dying World puilt uit van ambitie

Fantasy-rpg GreedFall van Franse ontwikkelaar Spiders leek in 2020 uit de lucht te komen vallen. De game werd door de duistere, grauwe fantasiewereld en het meeslepende verhaal positief ontvangen en ging twee miljoen keer over de virtuele toonbank. Ruim vier jaar later is de release van GreedFall 2: The Dying World eindelijk in zicht.

GreedFall 2 dropt me in het geboortedorp van de protagonist, te midden van de herfstachtige bossen van Teer Fradee. De open spelwereld ligt aan mijn voeten en het nieuwsgierig aagje in mij wordt gewekt, terwijl ik een babbeltje maak met verscheidene npc’s en weggetjes langs kleien hutten afstruin op weg naar de wildernis. Oh nee, wacht, eerst maar even het quest-icoontje volgen.

Gegrond verhaal

Het verhaal van GreedFall 2 speelt zich drie jaar voor zijn voorganger af. Hoewel de eerste game spelers in de schoenen plaatste van een adellied, op missie in het net gekoloniseerde Teer Fradee, draait deze prequel dit perspectief om. Deze keer kruip je in de huid van een inheemse inwoner van het eiland – die uiteraard volledig naar eigen smaak aangepast kan worden – en moet je besluiten hoe je omgaat met de vreemden die in steeds grotere getalen aanmeren. Probeer je allianties te vormen op basis van vertrouwen, of zet je je schrap voor de gevaren die ze met zich meebrengen? Het is aan jou wat wijsheid is.

Hoewel er in de wereld van GreedFall verscheidene magische krachten en fantasiebeesten te vinden zijn, draait het gros van de game niet om het verslaan van monsters of het bemachtigen van een magische MacGuffin. Het verhaal is meer gegrond in realisme en verkent de politieke en diplomatieke aspecten van kolonialisme en oorlog, met alle grauwe bijkomstigheden van dien. Door de kern van het verhaal en het design van Teer Fradee en haar inwoners – wat in ieder geval esthetisch inspiratie lijkt te halen uit inheems-Amerikaanse culturen – lijkt de game ondanks de fantasysetting geworteld in echte historische gebeurtenissen, volkeren en thema’s.

De setting en het verhaal waren veelal de meest geprezen onderdelen van de eerste GreedFall en ook bij het tweede deel lijkt er een indrukwekkende mate van onderzoek, creativiteit en passie aan te pas te zijn gekomen. De previewsessie maakt in ieder geval hoopvol voor een verhaal dat niet alleen meeslepend is, maar ook iets diepgaands en waardevols te zeggen heeft.

Wat zei je?

Alle goeie fantasysettings hebben een bijbehorende unieke taal. Westeros heeft High Valyrian, Midden-Aarde heeft (onder andere) Elfs en Teer Fradee heeft Yecht Fradí, de moedertaal van de protagonist. In de eerste game kwam deze taal zo nu en dan voorbij en in The Dying World wordt deze ongetwijfeld nog veel vaker ten gehore gebracht. De toevoeging van een volledige fictieve Proto-Keltische taal bewijst een bewonderenswaardige toewijding aan de cultuur en diepgang van de virtuele wereld en maakt deze alleen maar meeslepender en levendiger.

Voor spelers die zich graag verliezen in een jrpg en daarbij de gesproken taal het liefst op Japans laten staan, is het gebruik van ondertiteling voor een fictieve taal natuurlijk geen probleem – het levert immers alleen maar meer authenticiteit op. Ik kan me echter voorstellen dat niet-pauzeerbare dialoog in een fictieve taal de toegankelijkheid van de game beperkt en het zou zonde zijn als een deel van het verhaal daardoor bij sommige spelers verloren gaat. Een functie om Yecht Fradí te vervangen met Engelse taal, of in ieder geval de mogelijkheid om dialogen te pauzeren, zouden dan ook een welkome toevoeging zijn.

Tactisch te werk gaan

De combat was veruit het meest bekritiseerde aspect van de eerste GreedFall en deze kritiek blijkt niet ongehoord. Met The Dying World slaat Spiders een hele andere weg in. Hoewel de vorige game real-time gevechten bevatte, waarbij jouw bondgenoten meer in de weg liepen dan je hielpen en jou al het zware werk lieten doen, waagt GreedFall 2 zich aan een turn-based-gevechtssysteem. Dit systeem ambieert real-time en turn-based gevechten te combineren en geeft je de mogelijkheid het spel te pauzeren, aanvallen en posities van alle personages te bepalen en de tijd vervolgens weer te laten lopen om het resultaat van je tactische zetten uitgebeeld te zien worden. Nadat de personages hun aangewezen handelingen hebben uitgevoerd vallen ze terug op hun auto-attack, tenzij je deze hebt uitgeschakeld.

De game is er duidelijk op uit om meer controle te geven en bondgenoten van grotere toegevoegde waarde te maken. Het vechtsysteem staat in de previewversie echter nog in zijn kinderschoenen en heeft nog flink wat werk nodig om daarin te slagen. Het handmatig pauzeren en voortzetten van het spel haalt me totaal uit de flow van een gevecht, met name omdat je alleen de handelingen van de personages kunt bepalen en niet de timing of volgorde daarvan. Je kunt ervoor kiezen om voor iedere handeling opnieuw te pauzeren, maar daardoor staan de andere personages tijdelijk niets te doen, of erger nog: worden ze zonder verweer aangevallen. Daarbij is de camera gekoppeld aan de personages en moet je verwoed van de een naar de ander schakelen om fatsoenlijk overzicht te bewaren op het gevecht, wat nodig is om strategisch te werk te kunnen gaan.

Turn-based combat doet mij meestal niet zoveel. Ik krijg snel het gevoel dat ik een Excel-bestand vol statistieken en abilities aan het invullen ben, wat me te veel aan wiskunde doet denken. Hier en daar weet een game als Baldur’s Gate 3 of South Park: The Fractured but Whole me te verrassen met hoe vermakelijk dit soort gevechten kunnen zijn, maar ik heb het vermoeden dat GreedFall 2 niet een dergelijke uitzondering op de regel zal zijn. Er is nog voldoende tijd en mogelijkheid om het combat-systeem op te poetsen en de haken en ogen die er nu nog aan zitten weg te werken. Ik verwacht echter niet dat het genoeg is om mensen die normaliter niets met turn-based gevechten hebben hiermee te overtuigen.

Ambitie en passie

Er is een overvloed aan fantasy-rpg’s, van ronduit slecht tot verbluffend fantastisch. Het is nog lastig inschatten waar GreedFall 2 op dat spectrum zal vallen, maar aan potentie is geen gebrek. Spiders is wederom ontzettend ambitieus en belooft een indrukwekkend scala aan mogelijkheden en personalisatie. Teer Fradee is prachtig en de ingrediënten zijn aanwezig voor een intrigerend en uniek verhaal, vol nuance, grijze gebieden en moeilijke keuzes.

Vanwege het combat-systeem kan ik helaas niet zeggen dat ik popel om verder te spelen wanneer de early-access-periode van start gaat. Het heeft daarbij sowieso nog een behoorlijke opknapbeurt nodig. Eén ding is zeker: de ambitie en passie van Spiders straalt van de game af, dus hopelijk weet de ontwikkelaar de volledige potentie die in GreedFall 2: The Dying World zit tot uiting te brengen.

GreedFall 2: The Dying World gaat deze zomer in Early Access op Steam. De volledige game komt uit in 2025 voor PlayStation 5, Xbox Series X/S en pc.