Jaren geleden keek ik Alien voor het eerst, om middernacht op een doordeweekse dag. Horror is niet mijn ding, ik weet niet wat me bezielde, maar tussen de angstplasjes en afgekapte kreten viel de kwaliteit van Ridley Scotts horrorfilm niet te ontkennen. Alien Earth laat me niet schreeuwen van spanning, maar toont de horror die we kennen van het origineel door een andere lens.
Er zijn namelijk twee ingrijpende veranderingen die showrunner Noah Hawley (bekend van zijn werk aan Fargo) in Earth doorvoert ten opzichte van eerdere Alien-films. De subtitel verklapt het al: Alien Earth speelt zich af op onze blauwe bal in de ruimte, in het verre 2120.
In deze periode wordt de aarde geregeerd door de vijf grootste bedrijven op de planeet, waaronder het welbekende Weyland-Yutani en de relatieve nieuwkomer Prodigy - onder leiding van jong genie Boy Cavalier (Samuel Blenkin). Zijn doel is om het eeuwige leven te bereiken door mensen te ‘kopiëren’ naar mechanische lichamen. Daar komt de tweede grote verandering kijken: als prototypes gebruikt hij daarvoor stervende kinderen, die in jongvolwassen lichamen terechtkomen.
Horror van alle kanten
Ze worden dan wel gespeeld door oudere acteurs, maar de personages gedragen zich dus als kinderen van een jaar of tien of twaalf. Kudo’s naar de acteurs, voornamelijk Sydney Chandler en Adarsh Gourav, want dat wordt grotendeels erg overtuigend gedaan. Met uitzondering van de wat meer over-de-topmomenten dan, maar dan nog: kinderen zijn soms best over de top. Die momenten komen gedurende de zes afleveringen die ik heb gezien steeds minder voor, terwijl de spanning verder opbouwt. Daar spelen de kids een belangrijke rol bij.
Maar uhm, we zijn drie alinea’s verder in dit artikel en ik heb de Xenomorph - je weet wel, de alien uit Alien - nog niet genoemd. Begrijp me niet verkeerd, latex bodysuits en facehuggers zijn er genoeg nadat een onderzoeksschip met de monsters neerstort op onze aardkloot. De Xenomorphs zijn echter niet de enige bron van horror en ongemak in Alien: Earth. Het feit dat de hoofdpersonages grotendeels kinderen zijn, betekent dat ze continu beïnvloed worden door de mensen die boven hen staan. En diezelfde mensen zien hen niet als kinderen, maar als bezit.
Dat levert serieus spannende scènes op, zeker omdat de kids beschikken over de meest technologisch geavanceerde lichamen op de wereld. Ze zijn sterk en snel, maar ook emotioneel, onzeker en kwetsbaar. Wanneer ze zien hoe één van hen wordt voorgetrokken, broedt dat jaloezie. In aanraking komen met levensgevaarlijke aliens is daarom iets waar ze moeite mee hebben, maar niet mee geholpen worden. Hoe dat soort conflicten tot uiting komen levert een aantal van de spannendste momenten in de eerste zes afleveringen op.
Xenomorfine
Noah Hawley gaf het tijdens een roundtable-interview met de cast dat ik bijwoonde al een beetje toe: we hebben de aliens inmiddels wel gezien. Ik schrok vorig jaar tijdens Alien Romulus bijvoorbeeld het meest van de computer die in de eerste minuut aansprong, en hoewel ik deze afleveringen expres weer om middernacht gekeken heb, bleven de angstplasjes en kreten uit. Er zitten een aantal creatieve en spannende momenten met de Xenomorph in Alien: Earth, en er zijn een aantal nieuwe aliens bij gekomen die leuk zijn om te zien en te ontleden, maar écht bloedstollend zijn de fysieke horroraspecten vaak niet.
De aanwezigheid van de gevaarlijke buitenaardse wezens draagt wel bij aan het beklemmende gevoel dat gedurende de afleveringen steeds sterker wordt. De kinderen bevinden zich op een eiland waar ze praktisch gezien tussen twee kwaden vastzitten, wat overduidelijk een grote impact heeft op de tere kinderzieltjes. Zo wordt Sydney Chandlers personage Wendy herenigd met haar broer - van de tijd voor haar ‘dood’ - wat voor conflicten met de doelen van Prodigy zorgt. Uiteraard komt de vraag: ‘Is Wendy nog wel echt een persoon?’ aan bod, wat een meeslepend conflict is gedurende de afleveringen.
Ook buiten het bedrijf proberen rivaliserende corporaties de kinderen te manipuleren, wat continu iets toevoegt aan dat beklemmende gevoel. Tegelijkertijd worden de aliens op een andere manier gepresenteerd dan we gewend zijn. Misschien is het hele punt juist wel dat de Xenomorphs niet meer zo eng zijn, en we vooral bang moeten zijn voor het moment dat de wezens in de verkeerde handen terechtkomen. Het is een fascinerende uitbreiding van het Alien-universum, en ik kan niet wachten om te zien hoe het eindigt.
Uitbreiden
Wat ik dan ook het meeste waardeer aan Alien: Earth heeft de serie gemeen met die andere franchise waarin buitenaardse moordmachines centraal staan: Predator. Die franchise gooide alles in 2021 over een compleet andere boeg door de Predator in een historisch tijdperk te plaatsen, en het scenario daaromheen te bouwen. Recent werd die trend doorgezet in de geanimeerde anthologiefilm Predator: Killer of Killers, en binnenkort lijkt Dan Trachtenberg het roer wéér om te gooien door de Predator het hoofdpersonage van een film te maken. Met Elle Fanning als een Weyland-Yutani-robot trouwens, dus de twee franchises blijven verbonden.
Net als Prey en Badlands probeert Alien: Earth iets heel nieuws met een bekende, decennia oude franchise. Het is niet ‘gewoon’ Alien op aarde, maar daadwerkelijk een uniek verhaal dat iets toevoegt aan het overkoepelende universum. Dat de aliens zelf dan wat meer naar de achtergrond verdwijnen is eigenlijk niet meer dan logisch, en de rol die ze vervullen voedt nog altijd een hoge spanningsboog. In de eerste zes van de acht afleveringen veroorzaakt Alien: Earth geen hoge kreten midden in de nacht, maar het blijft wel tandenknarsend spannend.
De eerste twee afleveringen van Alien: Earth staan vanaf 13 augustus op Disney+. Daarna worden er wekelijks afleveringen toegevoegd.
