In mijn ‘afscheidscolumn’ geen wilde verhalen over uitbundige perstrips of anekdotes over lange nachten vol presentaties, podcasts en previews. Ik wil graag een oproep doen: blijf alsjeblieft over games lezen en schrijven. Juist nu een instituut als Gamer.nl verdwijnt en content steeds (kunst)matiger wordt.
Een dode url. Aan die term moest ik denken toen ik dit stuk begon te schrijven en nog een melodramatische intro zocht. Voor mij is het ‘slechts’ vijftien jaar geleden dat ik voor het eerst op de redactie van Gamer.nl binnenwandelde. Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik pakweg een maand ervoor nog nooit van die hele site had gehoord, want ik keek vooral op Giant Bomb voor mijn portie nieuws en (video)reviews. Ik vond zo’n lange lijst aan berichten ook een beetje achterhaald. Altijd een eigen mening, soms ook een verkeerde.
Burnout Paradise
Rond die tijd was ik net de Japanse actie-rpg Nier aan het spelen. Een briljante game als je het mij vraagt, en dat vond de recensent van Gamer.nl ook, want volgens mij kreeg ie daar een nette negen. Ik weet nog dat ik dacht: hoe slecht kan die tent zijn als ze Nier zo’n hoog cijfer geven. Dan moeten ze toch iets goed doen.
Gamer.nl heeft me in de vijftien jaar die volgde meer gebracht dan ik ooit voor mogelijk hield. Het begon als een uitvlucht om maar niet bedrijfseconoom te hoeven worden, als dat überhaupt een beroep is. Hoe het eindigt mag inmiddels bekend zijn, maar die jaren ertussen zijn ontzettend vormend geweest. Het was mijn eerste stage, mijn eerste echte baan, mijn eerste burn-out. Ga zo maar door.
En maar door ging ik. Te hard en te lang, want dat doe je als je je droombaan hebt gevonden. Inmiddels weet ik beter en is schrijven over games niet meer mijn alles. Maar dat maakt het niet minder belangrijk. Ik wil verder niet te veel woorden vuilmaken aan de ‘teloorgang’ van Gamer.nl. Het was in ieder geval geen aflopende zaak, of een kwestie van tijd. Het is onzin dat er in deze tijd geen vraag meer is naar een website over games. Of naar het geschreven woord, terwijl je ook een streamer kunt volgen die het spel uitprobeert.
Een tien voor taal
Schrijven geeft gestalte aan je gedachten, waardoor je wel twee keer nadenkt voordat je iets zegt, hopelijk nog wat vaker. En ja, je zou ook gewoon een gameplaytrailer kunnen kijken. Er zijn tal van manieren om interactie te hebben met games als medium zonder dat je zelf achter de knoppen hoeft te zitten. En die manieren hebben allemaal hun eigen functie. Er is een reden dat je op de middelbare school in een vreemde taal leert praten, luisteren, lezen én schrijven. Het ene kan het andere nooit helemaal vervangen.
Lezen geeft je een bredere kijk op het leven, schrijven helpt om je eigen visie scherp te stellen. Veel van opvattingen die rondgaan op het huidige internet zijn paradoxaal genoeg een gevolg van te weinig eigen meningen. Het zijn reposts, quotes, clips: één groot doorfluisterspel, met het grote verschil dat iedereen nu schreeuwt. Als alles voorgekauwd is, zit er weinig op dan het maar te slikken. Voor een discussie is geen ruimte of tijd meer, want de volgende hete take wordt alweer geserveerd.
Vergeef me dat ik als een ouwe lul overkom, maar als je het ‘goede’ internet nog hebt meegemaakt ga je vanzelf zo klinken. Algoritmes verkiezen deelbaarheid boven waarheid en dat is pure winst voor sociale media, maar een enorm verlies voor onze informatie-economie. En met de opkomst van large language models als ChatGPT wordt alle verzamelde of verzonnen kennis nog verder vermalen tot een gemiddelde. Een Metacritic-cijfer waar je niet mee thuis wilt komen.
Lezer, blijf bij je schoenmaker
Juist nu is het belangrijk om zelf te blijven lezen en schrijven. Ga vooral lekker kijken naar iemand anders die het speelt, maar zet ook je eigen gedachten op papier. Pak het kladblok erbij dat je hebt liggen sinds The Witness, of onlangs nog Blue Prince. Begin een nieuwsbrief, start een forumtopic. App je vrienden een epistel over waarom Balatro beter zou zijn als het een parry had. Of reageer op een van de nog overgebleven gamesites, zodat niemand kan zeggen dat die toch al op sterven na dood waren.
En nee, je hoeft het niet met elkaar eens te zijn. Dat is het punt. Na vijftien jaar en tientallen recensies heb ik nog steeds niet de absolute waarheid in pacht. Maar dat is het mooie aan lezen en schrijven over games. Er is geen verkeerde mening, enkel een ander uitgangspunt (behalve als je Elden Ring lelijk vindt). Vanuit dat derdepersoonsperspectief kun je perfect zien waar je zelf staat. Altijd een eigen mening.
Dankjewel, Gamer.nl. You died, but don’t you dare go hollow.
