Reload: Life is Strange bevat nog steeds de heftigste keuze in een game
Tien jaar lang janken
Life is Strange bestaat tien jaar, besef dat even. Hoewel de serie absoluut aan kwaliteit heeft ingeboet, is het eerste deel nog altijd één van mijn favoriete games ooit. Daarbij doet dit jubileum me denken aan veruit de heftigste keuze die ik ooit in een game moest maken.
Let op: dit artikel behandelt een heftige scène uit Life is Strange. Denk je aan zelfdoding of maak je je zorgen om iemand? Praten over zelfdoding helpt en kan anoniem via de chat op www.113.nl of telefonisch via 113 of 0800-0113.
Dit gaat trouwens niet over de allerlaatste keuze van de game. ‘Bay vs. Bae’, waarbij je moet kiezen om je vriendin Chloe op te offeren voor alle inwoners van Arcadia Bay of andersom, is nog altijd een discussiepunt onder fans. Het is dan ook een moeilijke keuze, en tegelijkertijd een test van hoe hecht je relatie als speler is geworden met dit fictieve personage.
Ik heb het echter over de heftige situatie uit Episode 3: Chaos Theory en Episode 4: Dark Room. Als speler heb je in de derde aflevering inmiddels wel door waarom protagonist Max en haar vriendin Chloe uit elkaar zijn gegroeid. Max verhuisde namelijk kort nadat Chloe’s vader overleed vanwege een auto-ongeluk, waarna ze nogal in een dal terechtkwam. Haar hele punk-persona – vechten tegen alles wat mainstream is – komt daar vandaan.
Terug in de tijd
Als Max bouw je daarom een schuldgevoel op, want nu zij en Chloe weer herenigd zijn, ziet ze van dichtbij hoe slecht het eigenlijk met haar vriendin gaat. Chloe ligt constant in de clinch met de nieuwe vriend van haar moeder, verwaarloost school compleet en heeft verkeerde vrienden. Max heeft al die jaren nooit even ingecheckt hoe het met haar gaat, uit angst voor de confrontatie. Toen ik de game destijds speelde liep ik met een vergelijkbaar gevoel rond: vriendschappen te lang verwaarlozen, en juist daarom bang zijn om een handreiking te doen. Dat was het eerste punt waar de game me écht raakte.
Life is Strange bekijkt dat echter van de positieve kant: het is nooit te laat om een vriendschap te redden. Max besluit zodoende om écht wat aan Chloe’s situatie te doen. Ze beschikt namelijk over tijdkrachten, waar je in de game al verschillende korte puzzels mee oplost. Als je een paar minuten terug in de tijd kan om de toekomst te veranderen, waarom dan niet een paar jaar? Misschien is er wel een manier om Chloe’s vader te redden.
Boterhammen
Terugkeren naar de jeugd van Max en Chloe is als een warm bad. Als je zelf weleens ‘kind aan huis’ bent geweest bij vrienden of klasgenoten, dan weet je hoe nostalgisch een gesmeerde boterham van een andere ouder voelt. Na het herleven van een stukje kindertijd – inclusief een nog vrolijke Chloe – poogt Max de autosleutels vlak voordat het ongeluk plaatsvindt te verstoppen. En dat lukt: na wat overtuigingskracht besluit Chloe’s vader de bus te pakken, en lijkt het ongeluk voorkomen.
Heel de game draait om het butterfly effect: kleine keuzes in het verleden kunnen een gigantische impact op de toekomst hebben. Desondanks zag ik het einde van de derde episode niet aankomen, wanneer Max enthousiast aanbelt bij Chloe. Haar vader opent de deur en begroet Max enthousiast, waarna Chloe achter hem verschijnt. In een rolstoel, volledig verlamd nadat zij de auto pakte en in een ongeluk terechtkwam.
Het is de eerste keer dat ik moest huilen tijdens een videogame. Niet alleen omdat je Chloe’s leven onbedoeld nóg akeliger hebt gemaakt, maar ook omdat blijkt dat Max haar wederom al die jaren heeft laten zitten. De dag die je met Chloe spendeert is daarom bitterzoet. Je kijkt samen films, haalt herinneringen op en struint wat rond op het strand van Arcadia Bay. Wat blijkt? Chloe is dolblij haar te zien.
Laatste herinnering
Het bezoek van Max is een waar hoogtepunt voor Chloe. Niet alleen heeft ze elke dag meer pijn, maar ook haar ouders gaan er van de stress en torenhoge medische kosten op achteruit. Ze komt tot een conclusie: dit moet mijn laatste herinnering zijn. Ze vraagt Max haar een overdosis morfine te geven, zodat ze in vrede overlijdt in plaats van het onvermijdelijke uit te stellen.
Dat is de keuze. Verlos je Chloe uit haar lijden, wetende dat je het zelf hebt veroorzaakt? Of hou je je buiten de situatie, niet wetende wat de gevolgen zullen zijn? Niettemin hebben Chloe’s ouders alles voor haar over. Kies je voor die laatste optie, dan smeekt Chloe je nógmaals om haar leven te beëindigen, om vervolgens de waarheid te vertellen: Max heeft haar al die jaren laten zitten.
De waarde van videogames
Het is een bijna onmogelijke keuze, en heftiger dan ik destijds van dit high school-drama had verwacht. De gameplay van Life is Strange laat je volledig de levens van anderen verkennen door foto’s te bekijken, kaarten te lezen, gesprekken te voeren op school en je gewoon even rond te laten banjeren in woonkamers. En als je een innige band hebt opgebouwd met deze personages, werpt de game je lastige, maar niet onrealistische dilemma’s op.
Om die reden heb ik Life is Strange altijd gewaardeerd. Het werpt je in situaties waar ik als speler (gelukkig) nooit in terecht ben gekomen, maar laat me wel over bepaalde dingen nadenken. Hoe is het voor een meisje als Kate om op social media gepest te worden, en heb ik wel goed naar haar geluisterd? Heb ik ooit nagedacht waarom een pestkop als Nathan zo naar doet tegen de rest?
Ik geloof heilig in de waarde van de reeks, zelfs de delen die erop volgden (ik moet Double Exposure helaas nog spelen). Ze zitten vol situaties waar ik me wel, of juist niet in kan herkennen, die je vervolgens weer meeneemt in het echte leven. Misschien is dat voor jou anders, want videogames moeten ook gewoon leuk zijn, maar voor mij is Life is Strange één van de redenen waarom ik videogames speel.
