The Witcher 3: Wild Hunt doet nog altijd af aan andere openwereldgames
Tien jaar lang pure klasse
Ik kan het bijna niet geloven: The Witcher 3: Wild Hunt is tien jaar oud. De game is in al die jaren niet alleen ongekend relevant gebleven, ik mis nog altijd dezelfde klasse in andere openwereldgames.
Dit artikel verscheen oorspronkelijk in 2020 en is aangepast en uitgebreid te ere van de tiende verjaardag van The Witcher 3.
In 2015 had ik definitief de bodem van de put bereikt. Vanwege mijn gebrek aan energie was eigenlijk niets leuk of boeiend, en het dagelijks leven bestond daardoor enkel uit grinden voor wat strikt noodzakelijk was. Videogames waren de enige effectieve manier om de gedachten te verzetten, maar weinig titels hielden me langer dan een uur bezig. Totdat The Witcher 3: Wild Hunt voorbij kwam, een game van dusdanige wereldklasse dat ik er tien jaar later nog bijna dagelijks aan denk.
Natuurlijk, The Witcher 3 kwam voor mij exact op het goede moment. Naarmate mijn ‘real life actie-rpg’ echter minder onaangenaam werd, begon het te dagen: The Witcher 3 is eigenlijk onder élke omstandigheid een ongeëvenaarde game. Niet alleen is het een project vol liefde en passie, maar doet nog altijd af aan vrijwel elke andere openwereldgame die ik sindsdien heb gespeeld.
Dode momenten
De ene openwereldgame is de andere uiteraard niet, en ze bestaan natuurlijk al een tijdje. Je zou kunnen zeggen dat de eerste The Legend of Zelda zelfs een openwereldgame is, maar zo rond het PlayStation 2-tijdperk begon de formule dankzij Grand Theft Auto 3 echt vorm te krijgen. In de jaren daarna volgden er een hoop, met alsmaar grotere werelden en steeds langere lijsten met dingen om te doen. Hoewel ik de vrijheid van het genre altijd heb kunnen waarderen, komt Rockstars blauwdruk met een aantal nadelen.
Er is namelijk altijd wel een dood moment dat je van A naar B rijdt, voor de zoveelste keer naamloze vijanden aan stukken knalt of een missie doet die totaal niet boeiend is en er daarna nooit meer aan denkt. Zelfs in The Elder Scrolls 5: Skyrim wandel je soms uren rond in een dungeon zonder dat je echt weet waarom. Meer lineaire games als Uncharted en Mass Effect bieden die vrijheid niet, maar weten me - als liefhebber van verhaalvertelling en sterke dialogen in games - beter vast te dan de zoveelste eindeloos grote wereld. Tot The Witcher 3 verscheen, een game waarin ik voor m'n gevoel elke seconde in de gigantische wereld goed spendeerde.
Daarom was mijn eerste speelsessie van The Witcher 3 er één vol ongeloof. Iedere quest in The Witcher 3 is een zorgvuldig uitgestippeld pad met meerdere wegen, dat de speler en de witharige monsterjager Geralt vol nieuwsgierigheid en gedrevenheid volgt. Personages die je ontmoet, monsters die je verslaat en grotten die je verkent zijn gedreven door constant mysterie en plot, en dat houdt de gameplay van moment tot moment – dat wat je daadwerkelijk doet - constant boeiend.
De betekenis van zijmissies
Niet alleen de overkoepelende zoektocht naar Ciri, maar ook elke zijmissie is met zoveel liefde gemaakt dat het concept ‘sidequest’ eigenlijk niet meer relevant is – of in ieder geval iets anders betekent dan in andere openwereldgames. Het zijn geen lijstjes of simpele fetch quests. Het zijn verhalen waar Geralt op stuit en zó goed geschreven zijn dat je ze eigenlijk niet mag missen.
De eerste keer dat ik werd weggeblazen door The Witcher 3’s vele lagen, was tijdens de questlijn van de aantrekkelijke tovenares Keira Metz. Nadat je samen de Wild Hunt achtervolgt in een flink grottenstelsel vraagt ze je om een gunst, dat Geralt naar het vervloekte Fyke Island brengt. Daar krijg je het lugubere verhaal te horen over ene Anabelle, die zichzelf verlamt met een potion om uit de handen van boze boeren te blijven, en daarom levend wordt opgegeten door ratten. Door Anabelle samen te brengen met haar geliefde kan Geralt de vloek opheffen, maar als je de situatie verkeerd inschat kan het flink in de soep lopen. En zelfs áls je de vloek weet op te heffen en het meisje uit haar lijden verlost is het nog geen vredig einde, want haar man Graham blijft voor altijd met een schuldgevoel leven, en ik de uren daarna ook.
Het mysterie houdt je op het puntje van je stoel en duurt veel langer dan je ooit zou denken. En het gaat verder, via een optioneel pleziertje met Keira, waarna Geralt zich opeens realiseert dat de tovenares misbruik heeft gemaakt van de monsterjager als hij haar betrapt op datzelfde eiland. Het is slechts één van de quests die ik nooit meer zal vergeten. Het zijn er te veel om op te noemen. De Hym-geest in Possession, de baron in Family Matters, de moreel dubieuze witcher in Where the Cat and the Wolf Play: ze zijn met ongekende zorgvuldigheid geschreven en ontworpen.
Verweven dilemma’s
Net als de wijze waarop The Witcher 3 dilemma’s voorschotelt. Hoewel de dialoogopties zoals in elke goede rpg kristalhelder zijn (ik kijk even naar jou, Fallout 4), weet je nooit éxact welk effect keuzes op het verhaal hebben. Sommigen zijn iets directer, zoals het lot van de hierboven genoemde witcher van de School of the Cat, terwijl het bij anderen uren kan duren voordat je er iets van merkt, zoals hoe de ‘Bloody Baron’ eraan toe is nadat je zijn vrouw en dochter vindt. De game doet een beroep op jouw capaciteit om de situatie te lezen en test je morele kompas keer op keer.
En soms moet je maar net de juiste persoon treffen om te horen hoe iemand het ervan af heeft gebracht, zoals tijdens een van de allereerste sidequests in de game, of wandel je een graftombe binnen die je op het spoor zet van een verloren erfenis. De wereld zit vol met absurde details: brieven over een gezin dat in weerwolven is veranderd, een spookschip dat ergens rondvaart, de bakken met extra scènes in het geval dat de speler een andere route kiest.
The Witcher 3 is natuurlijk een duistere, serieuze game, maar het omarmt ook de nodige bullshit. Een aantal van m’n favoriete momenten zijn bijvoorbeeld de feesten die je crasht, waarop je niets anders doet dan een potje kaarten, slap ouwehoeren en deelneemt aan blijkbaar doodnormale tradities – een nepeenhoorn achtervolgen zal ik nooit meer vergeten. Het is lastig te beschrijven, maar dat soort feestelijke, intieme momenten doen me ontzettend goed. Het heeft vast te maken met hoe geloofwaardig en complex de aanvullende personages zijn, met dank aan het bronmateriaal natuurlijk.
Deze game doet simpelweg geen compromissen wat betreft kwantiteit en kwaliteit. Sure, je hebt de moderne Assassin’s Creed-games, maar daarin moet je vaak grinden om het complete verhaal te mogen beleven. Dan is er Red Dead Redemption 2, dat ook veel eigenschappen met The Witcher 3 deelt, maar waarbij het een uur of twintig duurt voordat het verhaal echt een beetje begint te boeien. Tegelijkertijd merk je dat veel games geïnspireerd zijn door The Witcher 3, en dat ontwikkelaars dat openlijk toegeven. Dat is helemaal prima, want uiteindelijk bevordert dat onze ervaringen.
Imperfecties
Daarnaast wordt CD Projekt Red, ondanks de rampzalige eerste maanden van Cyberpunk 2077, als voorbeeld gezien van waarde toevoegen aan games. De Day One Edition bevatte een kaart, handleiding en de soundtrack op cd voor de reguliere prijs, en in de maanden na release verschenen zestien gratis kleine contentupdates. Dan heb je nog de grote uitbreidingen: Hearts of Stone en Blood and Wine.
Oh man, de uitbreidingen. Net wanneer je klaar denkt te zijn met deze megalomane game staat het duistere verhaal van Olgierd von Everec op je te wachten in Hearts of Stone. En daarna kun je praktisch aan de slag met een nieuwe game in Blood and Wine, dat qua artstyle, eindbaasgevechten en humor nog even alles uit de kast trekt. Het is misschien een ouderwetse manier van post-lancering content, maar The witcher 3 is wel de enige titel die me substantiële content geeft zonder dat ik gedwongen word online te spelen of nog meer te grinden.
Wachten op The Witcher 4
Ik hoor je denken: The Witcher 3 is niet perfect. Daar ben ik het absoluut mee eens. Het meest gehoorde pijnpunt is de combat en hoe klungelig het er soms uitziet. Nu heb ik daar persoonlijk niet zo’n last van, maar het is absoluut iets wat de volgende game moet verbeteren – zonder er een Dark Souls-kloon van de maken, alsjeblieft. Verder bevat de game ook de nodige bugs, is het menu na een hele make-over nog steeds vervelend langzaam en maken we wel grapjes over Roach, maar paardrijden in deze game zuigt gewoon.
Daarnaast zijn openwereldgames en rpg's in de afgelopen tien jaar natuurlijk wel degelijk geëvolueerd. Zelda: Breath of the Wild en, in het verlengde daarvan, Elden Ring introduceerden een nieuw subgenre waarin ontdekking en zelf avonturen beleven centraal staat. Om nog niet te spreken van Baldur's Gate 3, dat de keuzevrijheid van Dungeons and Dragons op een ongekende manier naar het medium bracht, en meer keuze biedt dan elke andere rpg ooit. The Witcher 4, dat niet voor 2027 verschijnt, kan bijna niet anders dan lering halen uit bovenstaande titels. Een vernuftiger vechtsysteem, meer focus op ontdekking en meer manieren om problemen op te lossen zoals Cyberpunk 2077 dat ook biedt.
Ergens ben ik zelfs bang dat The Witcher 4 het niet haalt bij zijn voorganger. Het wordt ongetwijfeld een gevarieerdere titel vol technisch vernuft, maar uiteindelijk is The Witcher 3: Wild Hunt voor mij een interactieve verhalenbundel. Om Ciri's verhaal te laten slagen moet de game wederom vol zitten met duistere mysteries en duivelse dilemma's.
En zo niet, dan blijf ik The Witcher 3 tot in het einde der tijden spelen. Gefeliciteerd, CD Projekt.
