Favorieten: Death Stranding 2 overtrof de verwachtingen die ik niet had

In deze rubriek vertellen PU-redacteuren over de game die het afgelopen jaar de meeste indruk op ze heeft gemaakt. Vandaag: Lars met Death Stranding 2: On the Beach.

Voorafgaand aan Death Stranding 2: On the Beach had ik eigenlijk geen idee wat ik van de game moest verwachten. Op zich toch vooral meer van hetzelfde, denk ik? Maar als de eerste naam in de openingstitels ‘Hideo Kojima’ is, kan het alle kanten op. Voor hetzelfde geld speel je de hele game eigenlijk met een heel ander personage. Het zou niet de eerste keer zijn dat Kojima zoiets flikt. Dus eigenlijk verwachtte ik alles en tegelijkertijd niets. Tóch wist Death Stranding 2 mij keer op keer op keer te verrassen.

Ga maar spelen

Gelijk de eerste seconden was het al raak. Dat moment dat Sam samen met Lou uitkijkt over de dorre heuvels nabij de grens met Mexico, staat nog steeds levendig in mijn geheugen gegrift. Death Stranding 2 haalt dan zo’n klassiek ‘duw maar tegen het pookje aan’-moment uit. Het duurde eventjes voordat ik besefte dat die game écht zo mooi is. Dan ik écht iets aan het spelen was, in plaats van naar een filmpje aan het kijken was.

Maar Death Stranding 2 laat in deze scène niet alleen zijn grafische spierballen rollen. Nee, dat zou veel te simpel zijn. Na een paar minuten realiseerde ik me namelijk dat de beukende banger Minus Sixty One van Woodkid net zo interactief is als de spelwereld. Het reageert op wat ik als speler doe. Hoe ik loop. Waar ik loop. Dat was het moment dat ik besefte dat ik toch echt iets heel speciaals aan het spelen was. Deze game is duidelijk gemaakt door een groep bijzondere mensen met ongelooglijk veel oog voor detail. Wat zouden ze nog meer voor me in petto hebben?

Plottwist: een veilig vervolg!?

Uiteindelijk werkt die wow-factor natuurlijk een beetje uit en begon ik ‘gewoon’ de game te spelen, in plaats van me aan de graphics en audio te vergapen. Verbazingwekkend genoeg bleek Death Stranding 2 wat core gameplay betreft een nogal veilig vervolg. Ik had alles verwacht van Kojima, behálve dat. Is dit hoe ik bij de neus word genomen? Had ‘ie me dan toch verrast door juist niet te verrassen? Was dat de eigenlijke plottwist van Death Stranding 2?

Gelukkig kwam toen de laatste akte nog om de hoek kijken. Dat was dan weer géén verrassing: Kojima-games belanden in de sloturen meestal ineens in een waanzinnige stroomversnelling en Death Stranding 2 is daar geen uitzondering op. Sterker nog, het is de overtreffende trap van een waanzinnige stroomversnelling. Want hoewel de stroomversnelling an sich geen verrassing was, was de inhoud ervan dat wel.

Elektrische gitaren en huilende baby’s

Nog steeds - ruim zes maanden later - denk ik terug aan wat zich in die akte in sneltreinvaart vertrok. Aan die ijzingwekkende scène in de regen (if you know, you know), aan de Beach, en aan de elektrische gitaren, maar ook aan de emoties die passeerden. Afschuw, opluchting, slappe tongue-in-cheek humor die de vierde muur doorbreekt, obscene verwijzingen voor Kojima-intimi; Death Stranding 2 doet alles overal tegelijk, maar voelt desondanks nergens rommelig, afgeraffeld of vergezocht. Het is een bizarre, chaotische koortsdroom, maar tegelijkertijd minutieus geregisseerd. Ja, het gaat lang door. Ja, het is raar. Ja, de plottwists zelf zijn soms voorspelbaar. Maar op de een of andere manier voelt het tezamen allemaal kloppend.

Ik realiseer me terdege dat Death Stranding heus niet voor iedereen is. Ik zal je niet haten als je het helemaal niks vindt. Ik begrijp dan ook goed dat de game het dit jaar in de meeste toplijstjes en awardshows aflegt tegen andere spellen. Universeel zullen die ook beter zijn, maar ik hou van die rare, eigenzinnige energie van Death Stranding. Het enige aan Death Stranding 2: On the Beach dat me dan ook niet verraste, is dat het mijn persoonlijke game van het jaar 2025 is.