In deze rubriek vertellen PU-redacteuren over de game die het afgelopen jaar de meeste indruk op ze heeft gemaakt. Vandaag: Dunke met Wanderstop.
"Hey Jacco, de release laat nog een maand op zich wachten, maar zou ik wellicht Wanderstop kunnen reviewen? Kan best weleens een speciale worden," hoor ik mezelf nog zeggen in februari dit jaar. Zijn antwoord? "Tsja, als Gamer.nl dan nog bestaat..."
Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik al maanden met dit artikel bezig ben. Eigenlijk al sinds het moment dat ik de credits van Wanderstop zag rollen. Dat moment viel namelijk niet lang na wat we op kantoor de ‘purge’ zijn gaan noemen. Het was de dag dat het gros van de redactie plotseling hun baan verloor. We wisten al een tijdje dat de fusering van Gamer.nl en PU.nl eraan zat te komen, maar deze ingreep kwam toch aan als een sloopkogel.
Over je theewater
Daarop volgde op z’n zachtst gezegd een chaotische tijd, vol onzekerheden en twijfels. Het leren roeien met de riemen die we hadden, en het accepteren dat we simpelweg niet meer dezelfde output konden leveren als voorheen. Het klinkt misschien raar, maar dat was echt makkelijker gezegd dan gedaan. Zeker gezien ik al sinds het begin van mijn stage in februari van vorig jaar heb geprobeerd 110 procent te geven aan de websites die ik zo liefheb. Ik kan me dan ook niet eens voorstellen hoe dat heeft gevoeld bij de mensen die nog veel meer jaren hun ziel en zaligheid in de merken hebben gestoken.
Na mijn stage begon het ‘echte leven’ weer, ofwel: ik moest terug naar school. Als redactieschildknaap was ik daarentegen ieder vrij moment - en eigenlijk ook nietvrije moment - toch nog bezig met de website en sociale media. Vol liefde, plezier en enthousiasme, en dat is in de afgelopen maanden ook niet veranderd. Maar na verloop van tijd hakte de academische vereisten, samen met de druk die ik zelf op mijn werk legde, er toch harder in dan ik toe wilde geven. Een regelrechte burn-out durf ik het niet te noemen, maar het kwam daar wel erg dicht bij in de buurt.
Dit is ook waar Wanderstop om de hoek komt kijken. Alta, het hoofdpersonage van deze cozy game, kampt namelijk met iets vergelijkbaars. Ze is een gladiator, die dag in, dag uit alles geeft om de beste zijn. Om ieder gevecht tegen iedere tegenstander te winnen. Dat is haar doel in het leven, maar wanneer ze voor het eerst een gevecht verliest, lijkt daarmee alles in duigen te vallen. Zelfs haar zwaard oppakken lukt niet meer. Op zoek naar een legendarische krijger om haar te helpen, komt Alta terecht in een stukje magisch bos met een theewinkel van de goedaardige Boro.
Oogkleppen
Heel Wanderstop is gebouwd als analogie van een burn-out. Wanneer je Alta de theenige omgeving laat inruilen voor het donkere bos houdt ze dat niet lang vol. Uiteindelijk beland je altijd weer in de tuin van Boro. Als Alta geen rust pakt, wordt ze er ook niet beter van. Om toch bezig te blijven kan ze Boro helpen met zijn theewinkel, door de verschillende figuren die langskomen te voorzien van water met een smaakje.
Die personages voegen een berg persoonlijkheid toe aan Wanderstop, en fungeren voor Alta als een soort eyeopener. Mijn ouders vertelden mij als kind vaak dat ik mijn ‘oogkleppen’ af moest zetten - lees: neus uit de comics, films en games - en voor Alta geldt hetzelfde. Voor haar gaat dat dus middels het rondbrengen van thee. Daar zit geen druk achter. Geen timer, niemand die je opjaagt, en als je de verkeerde ingrediënten gebruikt voor de thee? Geen stress. Je hebt alle tijd in de wereld om te experimenteren en verschillende mixjes te maken.
De verhalen die je vervolgens meekrijgt zijn pakkend, maar vooral de gebeurtenissen rondom de machtige krijger Ren wisten mij te raken. Zijn verhaallijn draait om admiratie voor Alta, en uiteindelijk teleurstelling wanneer ze niet zo onverwoestbaar blijkt te zijn als hij dacht. Prima plot, en ik had er veel zin in om de resolutie van dat conflict te zien.
Kookpunt
Maar die resolutie kwam niet. Om de zoveel tijd ‘reset’ het open veld in dit magische bos volledig, waardoor alle planten die je hebt neergezet verdwijnen, klanten verdergaan met hun leven en Alta weer van voren af aan moet beginnen. Dat is even slikken. Wanneer deze reset eraan komt wordt iedereen stil. Klanten hebben geen dialogen meer, en staren je voornamelijk zielloos aan.
In het midden van Rens verhaallijn werd de reset ingezet. Toen ik hem aansprak, kreeg ik niets meer terug. Tergend, want zijn verhaallijn was juist zo tof! Het hing zo goed samen met Alta’s ontwikkeling, en kon haar zo’n goede les leren over de invloed die verwachtingen op ons hebben. De reset, en de gedachte dat ik nooit te weten zou komen op welke voet Ren en Alta tegenover elkaar zouden staan, was vervelend. Niet allerminst omdat het me sterk deed denken aan hoe ik en mijn beste kindervriend uit elkaar zijn gegroeid.
Maar Wanderstop begeleidt je hier vol begrip doorheen. Natuurlijk, het zuigt theezakjes dat je zonder closure door moet gaan, maar je hebt er niets aan om in de negativiteit te blijven hangen. Na er even mee te zitten kun je beter doorgaan, (letterlijk) opnieuw zaadjes planten en nieuwe mensen leren kennen. Niet ieder conflict of zelfs verhaal krijgt een einde - of in ieder geval een waar jij een onderdeel van bent. En dat is oké. Dat is nu eenmaal hoe het gaat. Het is meer dan prima om even met je gevoel te zitten, maar de wolken boven je hoofd worden er niet minder donker door.
Het is pas in de afgelopen maanden dat ik voor mezelf een reset heb ingeluid. Voor en tijdens de zomer werkte ik me nog altijd graag de naad uit, maar in het nieuwe schooljaar beloofde ik aan mijzelf meer open te staan voor andere mensen en nieuwe ervaringen. Om die oogkleppen weer af te zetten. Ik ben immers 21, en er is nog zoveel te zien en te doen. Schuif die existentiële crisis nog maar een decennium op.
Is Wanderstop subtiel in het overbrengen van zijn boodschappen? Dat ligt eraan, wat vind je van een baksteen tegen je schedel? Misschien voelt het voor de hand liggend bij sommigen, maar de game heeft zoveel van de zorgen in mijn brein weten te rechtvaardigen. Niet op te lossen, maar het feit dat de game zo rechttoe-rechtaan met het idee van een burn-out omging, maakte het een lichtpuntje in een verwarrende tijd. En als ik eerlijk ben is de game dat nog steeds.
