In deze rubriek vertellen PU-redacteuren over de game die het afgelopen jaar de meeste indruk op ze heeft gemaakt. Vandaag: Ron met Kirby Air Riders.
Stel, je bent een niet-gamende vader in 2025. En stel, je staat met je zoon in de Intertoys omdat je een spel gaat kopen voor zijn verjaardag. Je loopt langs het rek met games. Bij iedere game die jullie passeren kijkt de kleine Johan je aan. “Nee, niet Assassin’s Creed, te woke”, verzucht je. “Nee, niet Mario Kart World, die krijgt maar een 84 op OpenCritic. En nee, geen Robux. Je hebt zelf ook die aflevering van het Jeugdjournaal gezien.”
En dan zie je een game met een roze blob op de voorkant. Het is Kirby Air Riders. Jeugdherinneringen schieten door je hoofd. Je ziet jezelf als kind weer zitten, onder een dekentje voor de Nintendo. Buiten sneeuwt het, maar binnen speel je Kirby’s Super Star. Gamen doe je tegenwoordig niet meer. Je bent immers vader. Maar Kirby? Pure nostalgie. Dus dat Kirby Air Riders, dat is wel wat voor Johan. En misschien ook wel wat voor jou.
Kirby, de veilige optie. Je grijpt de game uit het schap en rekent af. Vijf minuten later zit Johan naast je in de auto met de game in zijn handen. Hij staart gretig voor zich uit. De klok lijkt harder te tikken dan normaal. Je handen aan het stuur worden zwaarder. Bochten strekken zich zo ver uit in de diepte dat de weg bijna recht lijkt. Iets voelt niet goed. Heb je gedronken? Is dit hoe het voelt om gehersenspoeld te worden door de publieke omroep?
Nee, de realiteit is enger dan dat. Je bent zojuist gesakuraid.
‘Skill ceiling’
Er zijn veel vaders in Nederland die het risico lopen om gesakuraid te worden. Zij denken voor de veilige optie te gaan, maar staan op het punt om het brein van hun kind te frituren. Kirby Air Riders lijkt onschuldig, maar is een van de meest complexe games ooit gemaakt. Het is het schoolvoorbeeld van een contradictio in terminis. Kirby Air Riders is de enige game die je met maar één knop bestuurt, maar daar op ieder front complexer van wordt.
De uitleg van het concept is bedrieglijk simpel. Met één knop pomp je driftend door bochten heen en zuig je tegenstanders op. Da’s amper te doen, maar het wordt nog veel erger. Je valt namelijk aan door met het linkerpookje naar links en rechts te schudden. Laat die zin even op je inwerken. Je valt aan door met het linkerpookje te schudden. In een racegame. In een game waarin je stuurt met het linkerpookje.
Dat werkt, natuurlijk, totaal niet. Deze game was makkelijker geweest met meer knoppen. Maar ja, dan blijft er niet veel over van het idee. Het idee dat je deze game grotendeels kunt spelen met maar één knop. Dat idee is essentieel voor het bestaansrecht van Kirby Air Riders. Dat idee is inherent aan de filosofie van de bedenker, Masahiro Sakurai. En hem houd je als Nintendo graag tevreden, want zonder Sakurai geen Super Smash Bros.
Smash Bros. is een geldkanon. Daarom vervulde Nintendo Sakurais wens. Hij mocht Kirby Air Riders maken. Al het budget voor de graphics van Pokémon Legends: Z-A ging direct naar de ontwikkeling van Kirby Air Riders. Natuurlijk had het idee voor deze game eigenlijk moeten sneuvelen toen het voor het eerst op een whiteboard belandde, maar door Sakurai tegemoet te komen, is de toekomst van de Smash Bros.-serie veiliggesteld.
Net als de vader van Johan koos Nintendo voor de veilige optie. Maar die optie was niet veilig. Er ligt nu een game in de winkel die de hersenen van onze jeugd aantast. Het bedrijf is gesakuraid.
Bullshit
De lange arm van Sakurai heeft ook mij bereikt. Tijdens het spelen van Kirby Air Riders lig ik geregeld trillend op de grond, motorisch uitgeschakeld door de orgie aan pulserende bullshit op mijn beeldscherm. Ik sluit niet uit dat Sakurai daar tijdens de ontwikkeling rekening mee heeft gehouden. Zo is sturen of gas geven onnodig in Air Riders. Ik stuiter mezelf best vaak naar de eerste plek terwijl ik sta te koken. ‘Bochten’ zijn louter een sociale constructie.
Tegelijkertijd gaat het veel te ver om dit een racegame te noemen. Neem de City Trial-modus. Daarin krijg je vijf minuten de tijd om zoveel mogelijk upgrades te verzamelen in een compact level. Na die vijf minuten kruip je met je opgevoerde fatbike naar de start van een triviale minigame, die in zeven van de tien gevallen maar vijftien seconden duurt. Die krankzinnige visie op het begrip ‘tijd’ is enkel het begin van de misère.
Er is namelijk een reële kans dat jij vervolgens niet aan die minigame kan meedoen. Zo moet je in sommige minigames van een schans rijden, bijvoorbeeld om jezelf in een dartbord te lanceren. Maar wat nou als je jezelf niet kan lanceren, bijvoorbeeld omdat je op een eenwieler rijdt? Nou, dan heb je pech. Dan stuiterde je zojuist vijf minuten lang voor Jan Lul door een level op zoek naar upgrades.
Waarom? Omdat deze game fucking bullshit is. Heel Kirby Air Riders is fucking bullshit.
De kapstok
Kijk, een goede game is vaak ook een goed idee. Je kiest als ontwikkelaar een invalshoek en hangt daar, zoals aan een kapstok, de rest van je game aan op. Modi, mechanics, upgradesystemen: alles staat in dienst van de kapstok. Bij Kirby Air Riders is er helaas een groot probleem: die kapstok bestaat enkel in het hoofd van de maker, Masahiro Sakurai. Dat is bijvoorbeeld de reden dat deze game over een genocidale komeet gaat.
Dat slaat nergens op, nee, maar dat heb je maar te accepteren. Je offert je geestelijke gezondheid op en krijgt daar Kirby Air Riders voor terug. Nee, niet nadenken: accepteren. Deze game is in die zin een beetje als een gezellig treinongeluk. Het is verschrikkelijk en je kan er niet van wegkijken, maar de stemming zit er wel goed in. Vooruit, een gezellig treinongeluk kan eigenlijk niet, maar hey, kijk daar, een hamster die Rick heet! En door.
Tig nutteloze modi, honderdmiljoen unlockables, een achterlijk hoog skill ceiling: het zit er allemaal in, ik snap er geen reet van, maar ik heb geleerd om het te accepteren. Ik heb me overgegeven aan Sakurai. Ik heb inmiddels vele uren op de teller staan, want ik wil weten hoe diep dit konijnenhol gaat. Tuurlijk, Kirby Air Riders is door en door verrot, maar ik kan niet anders dan respect hebben voor dit walgelijke, absurde, niet werkende idee.
Ik vroeg me tijdens het spelen van Kirby Air Riders vaak af: als je dat zoontje bent die deze game heeft gekregen, moet je dan blij zijn of juist niet? Ik denk dat het antwoord op die vraag, net als de fundering van deze game, niet echt relevant is. Het is onmogelijk teleurgesteld te zijn in Kirby Air Riders, omdat Kirby Air Riders een onmogelijke game is. De kapstok bestaat niet. Misschien schuilt daarin wel de grote kracht.
