Favorieten: Hollow Knight: Silksongs grootste obstakel is de tijd

In deze rubriek vertellen PU-redacteuren over de game die het afgelopen jaar de meeste indruk op ze heeft gemaakt. Vandaag: Michel met Hollow Knight: Silksong.

Allesvernietigende eindbazen die mij keer op keer afstraffen. Frustrerende platformsegmenten die me linea recta terugsturen naar het laatste bankje waar ik heb gezeten. Ingewikkelde doolhoven waar ik als een kip zonder kop doorheen sjees.

Niets van dit alles geldt als de grootste uitdaging die ik sinds begin september heb ervaren tijdens het spelen van Hollow Knight: Silksong. Nee, mijn grootste tegenstander was de tijd. Tijd om het einde van het spel te bereiken, tijd om überhaupt de game door te spelen.

Eindeloze woensdagmiddagen

Toen ik nog een broekie was, leek ik tijd te over te hebben. Dat hád ik ook. Op de gemiddelde woensdagmiddag of in een willekeurig weekend duurde het niet lang voordat ik mij stierlijk verveelde – het onontkoombare lot van een enig kind dat achteraf woonde. Als gevolg speelde ik de ene na de andere game uit. Wat zeg ik, soms wel meerdere keren dezelfde game! Het hielp dat games gemiddeld genomen een stuk korter waren dan tegenwoordig.

Als kind bleef ik Super Mario Bros. 3 en Donkey Kong Country steeds weer opnieuw spelen. In mijn pubertijd verzamelden mijn vrienden en ik zich bijna dagelijks voor de televisie voor sessies met GoldenEye. Toen ik studeerde had ik tijd om een hele nacht voor de plaatselijke gamewinkel te kamperen om de ochtend erna met een spiksplinternieuwe Wii naar huis te strompelen. En in de periode dat ik mijn propedeuse probeerde te halen, speelde ik het ene na het andere multiplayerpotje in Counter-Strike en Call of Duty 2. Ook al was ik er toen van overtuigd dat ik het loeidruk had, was er blijkbaar tijd genoeg voor mijn dagelijkse dosis gamevertier.

Even m’n agenda checken

Hoe anders is dat nu. Games heb ik genoeg, maar het ontbreekt steeds vaker aan tijd om ze te spelen. Zeven dagen per week schrijf ik het internet vol over games en gerelateerde onderwerpen. Niet alleen omdat ik daar van geniet, maar ook zodat ik aan het einde van de maand genoeg op de bankrekening heb staan om te kunnen leven en nog wat te sparen. Ik krijg een paar keer per week wat broodnodige beweging in de sportschool en ga zo vaak als mogelijk langs bij mijn moeder, die op leeftijd is en die ik graag help waar nodig. Ik geniet van de aanwezigheid van mijn vriendin – na het smeden van plannen staan we aan de vooravond van ons samenwoonavontuur.

En ergens tussendoor probeer ik ook nog games te spelen.

Naar Silksong heb ik jarenlang uitgekeken. Toen ik voorganger Hollow Knight ergens rond de decenniumwisseling bij toeval ontdekte, werd ik weggeblazen door deze ijzersterke metroidvania. De geweldig in elkaar stekende spelwereld die echt lijkt te leven, de vloeiende besturing, de pittige eindbazen en de charme van de grafische stijl in combinatie met de hemelse muziek: er was meer dan genoeg om verliefd op te worden.

Drie maanden?!

Toen Silksong begin september uitkwam, was ik dan ook vastberaden om daar zoveel mogelijk tijd in te pompen. Alles in mijn leven zou wijken voor dit langverwachte vervolg. Zo gaat dat met games waar je zolang naar uit hebt gekeken, toch? Maar het liep anders. In plaats van de game in enkele dagen of weken te no lifen, heb ik stukje bij beetje Pharloom verkend. Een uurtje hier, een verloren kwartiertje daar. Terwijl het internet al enkele dagen na release vol stond met verhalen over het geheime derde hoofdstuk, struinde ik nog in alle rust rond in de eerste akte.

Begin december bereikte ik – na drie maanden spelen dus – het einde van Act 2. Drie maanden! Dat was in mijn jeugd een eeuwigheid, genoeg tijd om mijzelf een compleet andere identiteit aan te meten. Maar het is mij gelukt, dankzij het uurtje spelen hier en daar, en het was alles waarop ik hoopte. Misschien ga ik ooit de post-game van Act 3 nog verkennen. Maar ik heb de aftiteling gezien, en daarmee ben ik al zeer tevreden. Ik heb het gehaald!

Genieten van het moment

Ergens heb ik juist genoten van de traagheid waarmee ik Silksong doorliep. Ik heb elk hoekje van deze grauwe en bij wijlen kleurrijke spelwereld eigen gemaakt. Ik ken de snelste route van Bellhart naar Choral Chambers om een ingrediënt tijdig af te leveren en zo mijn wapen sterker te maken. Ik ben kaartmaker Shakra naar de verste uithoeken van het koninkrijk gevolgd om met haar een muzikale ode aan een verloren vriend te brengen. Ik heb elke miezerige vlo gevonden en ze naar hun stinkende thuisbasis vergezeld.

Ik heb ook echt de tijd genomen om de aanvalspatronen van de verschillende eindbazen uit mijn hoofd te leren. Dat was vaak nodig ook. Zowel de reïncarnatie van Lace als de in Bilewater vertoevende Groal the Great (en de bijbehorende runback vanuit het meest recente savebankje) hebben mij elk minstens een week gekost. Elke dag ging ik in het uurtje of twee aan gametijd dat ik had meermaals dood, maar telkens schaafde ik mijn strategie bij. Zelfs wanneer ik niet speelde, maar de gefaalde gevechten van die dag verwerkte in mijn slaap.

Toch zou ik liegen als ik zou claimen dat het mij nimmer frustreerde dat ik drie maanden over het uitspelen van Silksong deed. In die drie maanden had ik ook wel eens zin om andere grootschalige games op te starten, of gewoon een game die iets makkelijker was. Ik zag mijn backlog met spellen die ik nog wilde doorlopen alsmaar groeien. Zou ik die ooit weg kunnen werken? Of ben ik gedoemd om maar vier games per jaar te spelen en de ene na de andere next big thing over te slaan?

Het spel des levens

Dit is alles behalve een klaagzang. Natuurlijk zou ik tijd te over willen hebben om meer games te spelen. Terwijl ik dit schrijf, ben ik begonnen aan Indiana Jones and the Great Circle, Disco Elysium en Forza Horizon 5. Metroid Prime 4: Beyond staat nog op mijn to do-lijst. Meer tijd zou betekenen dat ik meer kan spelen, en er is alleen al dit jaar genoeg uitgebracht dat nog de moeite waard is.

Maar ik heb mijn lot – en ik vermoed dat van vele leeftijdsgenoten – inmiddels geaccepteerd. In het leven gaan we door verschillende fases. De fase dat ik geen verantwoordelijkheden had en alleen maar aan mijzelf en de invulling van mijn dag hoefde te denken, heb ik lang geleden achter mij gelaten. En dat is oké. Ik haal niet alleen maar veel voldoening uit het uitspelen van games, maar ook uit het uitspelen van mijn leven. Dat is misschien nog wel het allerleukste spelletje. Vooruit, samen met Silksong dan.