In deze rubriek vertellen PU-redacteuren over de game die het afgelopen jaar de meeste indruk op ze heeft gemaakt. Vandaag: Tijn met Mario Kart World.
Meestal grijp ik de Favorieten van de Redactie-rubriek aan om te kwijlen over een of andere experimentele indiegame die me omver heeft geblazen. Neem een Celeste, Tunic of Outer Wilds: titels die de grenzen van games verleggen met relatief weinig middelen. Dat zijn voor mij de parels.
Zoals ieder jaar zat ik al lang en breed op Jacco’s vraag te wachten: “Tijn, welke game heeft dit jaar de meeste indruk op je gemaakt?” In mijn hoofd reageerde ik al: “Blue Prince, Jacco. Het is een meesterwerk voor puzzelaars en de meest originele game die ik dit jaar heb gespeeld.”
Het Blue Prince-artikel had ik in mijn hoofd al zo goed als geschreven, maar er gebeurde wat geks. Uit mijn mond kwamen namelijk hele andere woorden. “Oh, Jacco. Mario Kart World,” zei ik kwijlend, terwijl ik in de verte staarde. “Uh… Tijn? Gaat het goed?”, probeerde hij nog, maar mijn aandacht was al weer bij die ene afsnijweg die ik nog moest proberen.
Muren, daken, hoofden
Mario Kart World doet veel anders ten opzichte van eerdere delen in de reeks: de open spelwereld, het feit dat iedere plantenpot met een karakter nu speelbaar is en het battle royale-achtige Knockout Tour, om maar een aantal voorbeelden te noemen. Allemaal bijzonder, maar er is één ding dat er voor mij bovenuit springt: dat verdraaide stuntwerk.
Daarmee bedoel ik natuurlijk ‘verdraaid’ als in ‘duizelingwekkend’, want als je het een beetje goed doet, heeft je personage aan het eind van de race gegarandeerd een hersenschudding en een evenwichtsprobleem. In Mario Kart World kun je namelijk iedere reling, muur, dak en zelfs de hoofden van andere coureurs gebruiken om al stuntend wat voordeel te behalen.
De ‘afsnijweggetjes’ in Mario Kart World gaan veel verder dan een bochtje dat je kan overslaan met behulp van een paddenstoel. Je kunt hele muren beklimmen, over daken heen vliegen en soms zelfs zonder item vanaf achteraan het klassement zomaar in het linkerrijtje belanden.
*Klik*
Mario Kart World heeft zelfs een van mijn heilige rituelen veranderd: iedere week, voordat Laurens en ik De Filmkast opnamen, speelden we ongeveer een uurtje Smash Bros. Ultimate. Serieus, dat was bijna net zo belangrijk als het opnemen zelf.
Sinds de Switch 2 in onze huishoudens staat, zijn we Smash Bros. bijna vergeten. Samen door een Knockout Tour heen knallen voor het opnemen is magie met een heel ander smaakje. Het nadeel is dan wel dat onze stembanden gehavend zijn zodra we beginnen met de opnames, maar oh, wat zijn we dan opgewarmd! Op de fiets naar huis zit ik nog in mijn hoofd te stunten, over alles wat ik langs de weg zie.
Mijn favoriete Mario Kart-moment was toen Laurens mij uitlegde dat je vooruit kunt ‘driften’, om vervolgens naar links of rechts te springen. Er was bijna een echte ‘klik’ te horen in mijn brein, want toen ging ik pas los: je kunt hiermee zónder item de wildste afsnijroutes nemen.
De wereld is je canvas
Tja, als je eenmaal door hebt hoe je dat stunten kunt benutten om hele stukken baan over te slaan, dan ben je los. Niet alleen is het enórm leuk om de extreem verstopte en lastige shortcuts te vinden, maar je verwijdert jezelf ook nog eens uit het rumoerige midden waar de vijandige schildjes je om de oren vliegen. De baan is echt je canvas, al moet Lakitu soms wel even oprotten met die hengel van ‘m, als je met een creatieve stunt nét out of bounds gaat.
2025 was een fantastisch gamejaar, met vooral een hoop indieparels. Als ik aan dit jaar denk, komt Mario Kart World echter toch als eerste naar boven drijven. De dopaminehit van een dikke afsnijweg die je zelf hebt gevonden, getest en geoefend, in een échte online race gebruiken, is ongekend.
Kleine kanttekening: daarbij helpt het wel dat ik niet zo goed in Mario Kart ben, waardoor ik niet tussen de zwetende meta-mensen inzit. Dit soort games zijn voor mij op zijn leukst als je je niet te veel laat leiden door competitie. Ik ben ook niet iemand die met het schaken openingen uit z’n hoofd leert, met als resultaat dat ik er geen ster in ben, maar er wel lekker op ga als ik dan zélf iets slims bedenk.
De tirannie van broer en zus
Zoals bij veel media, is deze voorliefde vooral een kwestie van smaak. Gelukkig weet ik precies waar die van mij vandaan komt: Mario Kart: Double Dash.
In het GameCube-tijdperk moest ik het opnemen tegen mijn oudere broer en zus, die toch wat kundiger in het racen waren dan ik. Op Oudejaarsavond was onze hele avond gewijd aan het spelen op de GameCube, zodat mijn ouders ongestoord de oudejaarsconference konden bekijken. Maar ja, zelfs als we er een hele avond voor gingen zitten, kon ik m’n broer en zus niet inhalen.
©GMRimport
Ook bij Double Dash was er een momentje dat ik de ‘klik’ bijna kon horen: er stonden paden op de kaart die ik nog nooit had gezien. Ja hoor: met een paddenstoel en wat lef kon je zo vooraan het peloton belanden. De Mario Kart-tirannie van mijn broer en zus was voorbij - ik kon nu eíndelijk af en toe ontsnappen aan hun ijzeren vuist (verder zijn ze lief, hoor).
Pure euforie
Die shortcuts zijn als een goede spike bij Smash Bros. of als een strike bij bowlen: dat levert je een puur gevoel van geluk op. Ik ben ontzettend blij dat Nintendo hierop heeft ingezet bij Mario Kart World. Hopelijk komen ze binnenkort nog met wat dlc-eilandjes, zodat we ook die weer lekker kunnen uitpluizen voor de snelste routes waarbij je de weg niet hoeft aan te raken.
Wist je trouwens dat je in de Golden Rally de hele laatste bocht voor die grote brug kunt overslaan? Je moet alleen even een muur op stunten en via de rails het dak op zien te komen, en ik kan je garanderen dat je altijd door die ronde heen komt.
