Assassin’s Creed Shadows gespeeld – Klaar voor de schijnwerpers

Het heeft lang geduurd voor we onze hidden blade in nietsvermoedende samoerai mochten steken, en met de komst van die spookachtige PlayStation-IP begon het zelfs een beetje overbodig te lijken. Ubisoft moet nu wel van hele goeden huize komen om nog een puntje aan feodaal Japan te zuigen. Gelukkig lijken ze daar in Canada niet van wakker te liggen en begrijpen ze wat deze langverwachte Assassin’s Creed nodig heeft om indruk te maken.

Ninja of samoerai

Laten we meteen ter zake komen: Assassin’s Creed Shadows speelt bizar lekker. Het voelt allemaal net wat meer aan als Assassin’s Creed van voor de ‘reboot’ waarbij de game de rpg-kant op ging. En nee, daarmee zeg ik niet dat alles vanaf Origin helemaal kut is, maar de filmische benadering van combat en freerunnen is weer helemaal in lijn met wat ik van de serie gewend ben. Daarbij zorgen de verschillende perspectieven van de twee speelbare hoofdpersonages Naoe en Yasuke voor een interessante dynamiek en afwisseling voor zowel het verhaal als de gameplay.

Naoe, de wendbare shinobi, vertrouwt namelijk op stealth en precisie om vijanden stilletjes uit te schakelen, terwijl brute samoeria Yasuke liever zijn katana gebruikt voor directe confrontaties. De grote vraag is al snel of je de game volledig kunt uitspelen met één personage zonder de ander aan te raken. Het antwoord is niet zo simpel, maar ik kan je wel vertellen dat het verdomd lastig wordt.

Perspectieven

Tijdens mijn speelsessie probeerde ik specifieke missies met één personage te klaren, maar al snel ontdekte ik dat je een dorp beter kunt uitroeien met Yasuke, de drie meter lange samoerai, die deuren en vijanden letterlijk opentrapt en eindeloos veel damage kan tanken. Als je ongezien van dak naar dak moet springen om een doelwit op de vierde verdieping van een tempel uit te schakelen, dan is Naoe echter je beste keuze. Je kunt beide personages trouwens afstemmen met speciale outfits en armors, zodat ze bijvoorbeeld beter kunnen klimmen of sterker worden in hand-to-hand combat. Maar geloof me, ik heb geprobeerd om volledig op één personage te leunen, en het is not the way to go.

En eerlijk, dat zou ook zonde zijn van de verschillende perspectieven en benaderingsmogelijkheden. Naoe en Yasuke hebben allebei een compleet uniek arsenaal aan wapens met bijbehorende animaties. Het zou zonde zijn om de helft daarvan te missen, want sommige zijn ronduit fantastisch. Naoe gebruikt geruisloze wapens zoals de kusarigama (ketting met haak), kunai (werpmessen) en natuurlijk de hidden blade. Yasuke daarentegen is een beest op het slagveld, die vijanden meters de lucht in smijt met een gigantische kanabō (Japanse knuppel) of systematisch tegenstanders van steeds minder ledematen voorziet.

De verschillen gaan verder dan vechttechnieken; beide personages spelen compleet anders. Zo moest ik lachen toen Yasuke van een Eagle Dive-punt sprong – meer struikelen dan duiken, wat perfect bij hem past. Bovendien bieden hun perspectieven twee unieke invalshoeken op de Japanse geschiedenis, die hopelijk mooi samenkomen in het verhaal.

Pagodes en verborgen tempels

Het Japan uit de game is als een filmset die elk seizoen van decor wisselt. In de zomer sta je tussen felgele zonnebloemen en hoor je het onmiskenbare geluid van cicaden, terwijl de winter een serene, minimalistische schoonheid onthult. Het landschap voelt als een gamewereld die zichzelf steeds opnieuw uitvindt, en er is niets magischer dan deze te verkennen terwijl je je laat meevoeren door wat je onderweg ontdekt. Laat dat nou precies zijn wat je in de meeste Assassin’s Creed-games niet doet. Daarin druk je op een missie, ren je er in een rechte lijn naartoe en vergeet je eigenlijk om je heen te kijken.

Goed nieuws: in Assassin’s Creed Shadows is dit anders. Dankzij de nieuwe observe-mechaniek heb je veel meer controle over je avontuur. Je klimt bijvoorbeeld zelf naar de top van een pagode, en vanuit die hoogte vul je je map met interessante plekken in de verte, net zoals in Zelda: Breath of the Wild. Zodra je je markers hebt neergezet, heb je de komende twee à drie uur voor jezelf bepaald en begint het verkennen. Zelfs de hoofdmissies zijn minder lineair. In plaats van naar een vaste locatie te sprinten, stuur je nu scouts vooruit om uit te zoeken waar je heen moet. Het idee is leuk, maar de gameplay verandert niet veel, al is het wel minder rechttoe rechtaan. Je kunt ook zonder scouts of hints spelen, maar daarmee heb ik gedurende de paar uur dat ik met de game had niet kunnen experimenteren.

Badderende kraanvogels

Nog heel even over die prachtige Japanse natuur: dankzij het vernieuwde weersysteem voelt het allemaal een stuk dynamischer aan dan in je gebruikelijke AC-iteratie. Zo dansen de bomen mee met de wind, dwarrelen er meer blaadjes om je oren in de herfst en zijn de oogstvelden leeg in de winter.  Dat betekent dat wanneer je Kioto na een nieuw avontuur opnieuw bezoekt, het er compleet anders bijligt dan voorheen. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de wilde dieren - Sika-herten, Tanuki’s, volledige vossen: ik heb ze allemaal gezien. Wat me direct bij het volgende brengt: de activiteiten en vraagtekens van Shadows maken een goede eerste indruk.

Op een gegeven moment verscheen er een sneak-metertje, en fluisterde Naoe of ik rustig kon lopen omdat ze een kraanvogel zag badderen. Ik faalde eerst, maar de volgende keer maakte ze op gepaste afstand een sumi-e (een soort schilderij) van het dier en daar genoten Naoe en ik allebei evenveel van geloof ik. Verder heb ik wat boogschietwedstrijden vanaf het paard gewonnen en hele kastelen uitgemoord met Yasuke. Ik vraag me af wat de Ubisoft-mensen die met me meekeken daar precies van vonden, maar soit.

Nog één missie dan..

Als ik geen vlucht terug naar Nederland moest halen, zat ik daar waarschijnlijk nog steeds te spelen. En dat zegt alles over een game die 80 tot 100 uur van je tijd vraagt. En dan heb ik het nog niet eens over de hideout-modus gehad: de meest uitgebreide basebuilding ooit in een AC-game, waar je je eigen ruimte opbouwt, inkttekeningen van kraanvogels ophangt en nieuwe vrienden zich vestigen terwijl je meer items vrijspeelt tijdens je avontuur door Japan.

Enfin, Assassin’s Creed Shadows voelt als een liefdevolle ode aan zowel feodaal Japan als de roots van de franchise, met twee compleet verschillende speelstijlen en een wereld die uitnodigt om ontdekt te worden. Of je nu sluipend een tempel binnendringt met Naoe of als een menselijke stormram met Yasuke hele dorpen platwalst, Shadows weet constant te verrassen. Als Ubisoft dit niveau weet vast te houden, zouden we zomaar van een moderne klassieker kunnen spreken.

Assassin’s Creed Shadows komt op 20 maart uit voor PlayStation 5, Xbox Series X/S en pc.