Civilization 7 gespeeld (pc) - Geschiedenis (her)schrijven in Baltimore

Een kennismakingsgesprek met een nieuwe Leader is altijd spannend, maar kersvers kopstuk Simon weet prima hoe hij mensen voor zich moet winnen. Hij start het gesprek met de boodschap dat ik me geen zorgen meer hoef te maken om deze redactie vol deadline-brekers (RIP ‘beste smoezen van de maand’-rubriek), en sluit af met de mededeling dat ie me naar de andere kant van de wereld stuurt. Niet om me kwijt te raken (hoop ik!), maar om eens polshoogte te nemen bij Firaxis in Baltimore. Kost je voordat het vliegtuig opstijgt al een week van je privéleven, want tja, je duikt toch even Civ 6 in ter voorbereiding. Elke ochtend zie ik de zon opkomen en elke ochtend denk ik weer: ‘Ach, nog één beurt, dan ga ik echt naar bed’.

Welkom bij de les

Voor het gros van de mensen is Civilization nog altijd die veel te imponerende franchise, met een toegangsdrempel hoger dan je backlog. Toch geloof ik heilig dat iedereen die het wél aandurft, er een verslaving voor het leven bij heeft. Je moet alleen even die eerste stap zetten. Of in dit geval: deze tekst uitlezen. Dus, rug recht, koffiebeker vol, leesbrilletje op, de les is begonnen, let’s go!

In deze 4X-games bouw je een klein stadje uit tot een groot imperium. Je ontdekt een procedureel gegenereerde wereld, probeert locaties te scouten die precies de grondstoffen bevatten die jij nodig hebt, en je krijgt vroeg of laat ruzie met andere beschavingen. Je zorgt dat je genoeg voedsel en productie hebt om je steden te laten groeien, verzamelt of ruilt luxegoederen die je inwoners blij maken en werkt toe naar een bepaalde Victory Condition.

Misschien kies je voor de science-overwinning, door als eerste nieuwe technologieën te ontdekken en uiteindelijk mensen naar de maan te sturen. Of je gaat voor de culture-overwinning, en zorgt ervoor dat iedereen en z’n moeder naar jouw land op vakantie gaat. Duurt even vijftig uur voordat je weet wat je doet, want er komen een stuk of ontelbaar factoren en spelelementen bij kijken als je Civ écht door wil hebben. Dat is enerzijds een investering, maar anderzijds ook een ontzettend bevredigend leerproces. Als het eenmaal klikt, bouw je er vrolijk op los omdat je snapt welke tiles (de wereld is opgedeeld in zeshoekige vakjes) geschikt zijn voor welk soort gebouwen en districten, onderzoek je fluitend nieuwe technologieën, bouw je wereldwonderen, handel je met je buurla-- fuck, Gandhi stuurt een atoombom op je af. Volgende keer beter.

Jetlag-oogjes

Bovenstaand voorbeeld overkwam me eigenlijk alleen in één van mijn allereerste potjes. Met die dure les op zak, bereid ik vervolgens standaard een groot leger voor om bloeddorstige Civ-leiders tegen te werken. Het resultaat is dat ik bijna altijd voor een domination-overwinning ga, door alle hoofdsteden van andere Civs hardhandig te veroveren. Ik heb in Civ 6 regelmatig geprobeerd voor andere overwinningen te gaan (Religion, Diplomacy, Score), maar vaak zie je na een beurt of 150 al dat je zeker gaat winnen. Alleen moet je dan nog dik 100 keer op ‘next turn’ klikken om de winst daadwerkelijk te behalen. Saaie shit.

Ed Beach, creative director bij Firaxis, deelt dat sentiment gelukkig – al verwoordt hij het misschien anders. “We willen deze lange game opdelen in hoofdstukken”, vertelt hij me in Baltimore. “Zodat het meer immersive wordt voor spelers en ze minder snel geneigd zijn om halverwege af te haken.” Klinkt goed, maar als ie er een kaart van het vroegere Londen bij pakt om het uit te leggen, beginnen de jetlag-oogjes het zwaar te krijgen. Godsamme, nu is het alsof ík in de schoolbanken zit. Fuck het, ik vraag straks wel aan die vies zwetende Duitser naast me of ie na de les even z’n aantekeningen wil delen.

Niet lullen, maar poe.. spelen!

Vier kaarten en tien minuten later schrik ik wakker. Niet Meester Beach z’n schuld, want de man vertelt graag vanuit een aanstekelijke passie. Ik hou het op de jetlag. “…geschiedenis is dus opgebouwd in lagen en gamedesign ook”, luidt de (denk ik?) conclusie. Klinkt zonder dat hele verhaal vooraf alsnog logisch. Ik zal jullie niet óók vervelen met details, maar in voorgaande Civ-games maakte je vaak keuzes op basis van de spelregels in de game, niet op basis van wat logisch is als je een stad uit de grond stampt. “We willen steden compact houden, en reflecteren hoe ze daadwerkelijk groeien”, zegt Beach. Check. De inmiddels doordrenkte aantekeningen van die Duitser laat ik even voor wat het is. Eindelijk kan m’n speelsessie beginnen.  

Het ontstaan en de groei van steden gaat dus meer zoals in het echie, maar wie schijt heeft aan geschiedenis kan in Civ 7 zelf de wildste kanten op. Stel, je doet niets liever dan naar Cleopatra kijken, maar je hart ligt stiekem in Rome. Geen probleem, combineer die twee gewoon! En besef je na verloop van tijd dat je het toch grappiger vindt als Cleopatra al fish and chips etend aan het roer staat van Engeland, dan manipuleer je de geschiedenis zo dat dit plots realiteit wordt. Speel je als Egypte en ontdek je drie tiles waar paarden staan, dan speel je Mongolië vrij en kun je switchen. Deze flexibiliteit is een geweldige verbetering van de Civ-formule, en ik ben héél benieuwd naar de verschillende combinaties en tactieken die mogelijk zijn. Tel daarbij op dat elke leider een unieke ability en bonussen heeft, en het experimenteren kan beginnen.

Hutspot City!

Nieuw is ook dat Leaders niet altijd de enige leiders zijn. Andere lieden die invloed hebben op het gebied van wetenschap, filosofie en cultuur, kunnen nu ook als leiders optreden. Als ik vraag of wij Nederlanders naast Wilhelmina ook ‘Wubbo Ockels or Bassy and Adrian’ politiek kunnen laten bedrijven, word ik schaapachtig aangekeken.

Oké, gemiste kans, dan speel ik wel als Hatshepsut - want dat klinkt als hutspot - met Egypte. Ik spot een rivier en vestig er mijn hoofdstad. Als het Civ 6-genie dat ik ben, laat ik direct twee scouts maken. Een tactiek die ook in dit deel zijn vruchten afwerpt, want ze lopen bij het verkennen van de map tegen meerdere nederzettingen aan.

Zo stuit ik al snel op een ruïne en krijg ik een keuze: ‘Dig up remaining bones’ (voor 100 Happiness) óf ‘Let them remain a legend’ (voor 30 Culture). Happiness is broodnodig om mijn inwoners tevreden te houden, anders groeien m’n steden minder snel. Later stuit ik op nog drie andere nederzettingen. Wel zo fijn aan het begin van een potje Civilization, waarin je eerste stad uitbreiden vaak langzaam gaat. Des te eerder behaal ik een voorsprong op de andere Civs, waarmee ik – zo ontdek ik later – respect afdwing bij Caesar, waardoor hij me niet gelijk aanvalt. Thanks, pik. Groeten aan Brutus!

Onvermijdelijke oorlog

Mijn tweede stad – eigenlijk een Town – vestig ik verderop bij een meertje, waar de rivier van mijn hoofdstad in uitmondt. Het chille is dat units gelijk al kunnen varen en er zo snel kunnen komen, mocht mijn nieuwe Town onverhoopt worden aangevallen. Ik zeg Town, want er is een onderscheid in Civilization 7. Voor de spelers die bekend zijn met Civ: Towns hebben ook voedsel nodig om te groeien, maar kunnen alleen nieuwe units en gebouwen krijgen door middel van geld (in plaats van production). Een Town kan een City worden, maar dat kost klauwen vol geld. Hoe groter je Town wordt, hoe minder geld het kost om de upgrade te maken; een leuke mechanic die wat meer diepgang geeft aan het uitbreiden van je koninkrijk. Enfin, uiteindelijk gebeurt het onvermijdelijke: Ashoka verklaart me de oorlog! Ik was nog wel zo aardig voor zijn India toen ik die samenleving ontdekte, wat een absolute eikel. Ter voorbereiding op de aanstaande confrontatie bouw ik een Medjay, een soldatenunit, en ineens zie ik een pop-up: een quest!

‘Bouw vijf Medjay-units binnen twintig beurten’, luidt de quest. In de beurten die volgen stuit ik op nog meer simpele tussendoelen. Bijvoorbeeld wanneer ik mijn eerste Commander bouw en later promoveer. In de pakweg zeventig beurten die ik speel, zie ik plots waar Ed Beach het over had, toen hij zei dat ze ervoor willen zorgen dat spelers minder snel afhaken. Een pot Civilization 7 draait niet alleen meer om de eindwinst, het houdt je ook continu geëngageerd door steeds maar weer leuke tussendoelen en tussentijdse shotjes endorfine aan te bieden. Buiten deze quests en gekende dilemma’s, word ik overladen met nog tal van toffe, andere keuzes.

Soms zijn het zogenaamde Narrative Choices, die extra smaak geven aan je playthrough. Zo kan ik beslissen wat voor soort speech mijn eerste gouverneur geeft. Bezig ik stoere oorlogstaal (waar ik een Warrior-unit voor krijg) of jaag ik vaderlandsliefde aan (voor een scout)? Veel vaker zijn het diplomatische keuzes, wanneer je in aanvaring komt met een andere Civ. Ook dat systeem is op de schop gegaan, met influence-punten die je op allerlei manieren kunt verdienen. Vestigt een andere Civ zich bijvoorbeeld dicht bij je Town, dan levert dat jou influence-punten op die je vervolgens weer in kan zetten om betere politiek te bedrijven.

Nog één beurt

Er zijn zóveel keuzes en mechanics dat ik ze hier onmogelijk allemaal kan opschrijven. Zo stroomde een van mijn rivieren over, verdeelde ik resources tussen mijn steden, kon ik al vroeg in de game een spion naar India sturen (kosten: Influence), kreeg ik een immigrant (die een instant upgrade oplevert voor een tile) in mijn stad als resultaat van onze oorlog, kreeg ik op beurt 50 toegang tot een soort talent-tree voor mijn Leader, speelde ik Specialists vrij die ik in kon zetten in bepaalde districten, verdiende ik Legacy Points door bepaalde mijlpa… Fuck, dit is echt weer net als school, hè? En jullie zitten mijn essay te lezen dat nog honderd pagina’s door zou kunnen gaan. Fijn dat je er nog bent, trouwens.

Laat ik met iets minder droge kost dan. Ik heb tijdens mijn speelsessie echt een ongelooflijke schijthekel gekregen  Ashoka, leider van India. Je weet wel, die lul die mij zonder enige reden de oorlog verklaarde. Nu mag je drie keer raden wie er richting het einde van de sessie met staart tussen de benen om vrede kwam vragen. Omdat ie ineens geen lul meer is? Nee, omdat papa Caesar hém de oorlog had verklaard. Ik zei toch dat Caesar m’n homeboy was!

Plots klinkt de gevreesde stem van de meegereisde PR-medewerker. “We moeten weer terug naar het hotel.” Ho eens, ik sta op het punt om eindelijk de steden van die akelige Ashoka in vlammen te zien opgaan! Het is mijn nieuwste levensdoel, het enige dat nog telt. Op dat moment leer ik dat Firaxis beveiligers heeft waar de omschrijving kleerkast niet eens recht aan doet. Met drie man sterk sleuren de uit de kluiten gewassen spierbundels me achter m’n pc vandaan. Trappend en schreeuwend word ik het pand uitgebonjourd. “Nog één beurt? Nog één beurt! ALSJEBLIEFT NOG ÉÉN BEURT!!! PLEASE, BEACH, PLEASE.” Jup. Civilization 7 is een échte Civ-game.