Woohoo, Alie in de USA. Nou ja... Onderweg ernaar toe op dit moment. Ik typ deze eerste alinea namelijk al tijdens mijn vlucht. Time is money, my friend, dus ik maak graag het beste van deze 15 uur, die ik doorbreng op vliegvelden en in vliegtuigen. Eigenlijk moet ik mijn verhaal trouwens zo'n drie weken eerder beginnen, toen de vraag kwam of ik zin had om naar Californië te gaan. Ik wist niet hoe snel ik "JA" moest schreeuwen. Dan doet de game in kwestie er niet eens toe, dan doen al die andere afspraken in je agenda er niet meer toe. Ik ben namelijk best wel vereerd dat ik zo snel al die PU-honneurs waar mag nemen op zo'n grote trip. En daarnaast ben ik ook nog nooit in Amerika geweest! Ik moest dan ook zsm een paspoort aanvragen, een tablet confisqueren en de Engelse skills oppoetsen. En dat is allemaal gelukt: LA, here I come!
Hé, nog een alinea! Jep, bezorgde lezer, ik ben heelhuids aangekomen in mijn hotel en vertoef hier ondertussen al 2 dagen. En het is trouwens niet zomaar een hotel; het is werkelijk schitterend. Er staat hier een bed, waar je met gemak met z'n zessen in kunt slapen, mijn douche is een reusachtge stortdouche en als ik uit mijn raam kijk, zie ik palmbomen. Verder schijnen er hier ook nog ergens wat letters in de heuvels te staan en ik heb iets gehoord over een vrij bekend strand een paar kilometer verderop, maar sightseeing doe ik uiteraard niet in de baas zijn tijd. Eigenlijk toch best wel jammer, aangezien het een heerlijke 25 graden is. Ik loop er dan ook bij alsof het hoog zomer is en probeer de ontwikkelaars zover te krijgen hun presentaties buiten te houden, in het kader van bruine benen. Maar goed, ik ben hier uiteraard eigenlijk met een hele andere missie: zoveel mogelijk te weten komen over WildStar. Jullie weten wel, die MMORPG, waar ik al een aantal keer eerder aandacht aan heb besteed. Maar daarover binnenkort wanneer ik een nieuwe Preview mag publiceren van de heren en dames advocaten.
Nu eerst een klein uitstapje naar iets dat mij standaard gebeurt wanneer ik ergens beveiliging of douane of iets van die strekking tegen het lijf loop. Kijk, normale mensen gooien hun spullen op het vliegveld in zo'n mandje dat vervolgens gescand wordt, misschien moet er een riem of een horloge afgedaan worden, maar daarna zijn ze klaar om naar hun gate te gaan. En nu ben je Alie; dat is niet zomaar wat, dat betekent namelijk dat je minstens 3 keer volledig gefouilleerd moet worden en je 3DS compleet binnestebuiten gekeerd wordt. Daarna volgt een kruisverhoor over wat je allemaal op je bestemming gaat doen. Aangezien het in Londen (waar ik moest overstappen) zelfs nog erger was dan normaal, leek het me interessant om eens te vragen waarom ze mij altijd moeten hebben... En gelukkig maar! Het is allemaal geheel toevallig...
Oké, het weer is besproken (heerlijk), de kamer ook (schitterend), er is geklaagd (ik lijk op een terrorist), dus nu is het tijd voor het volgende element van elke zichzelf respecterende reisblogger: het eten. Eén ding is zeker, ik lijd geen honger. Wat een werkelijk reusachtige porties voedsel serveert men hier zeg. En dan vooral in de vorm van halve koeien, die ik dan toevallig weer niet eet, maar ook een pasta is hier 3 keer groter dan ik gewend ben. En hett blijft trouwens niet bij eten. Het geldt ook voor de auto's. Ik werd van het vliegveld gehaald door een limousine, die zo groot was dat de chauffeur voor elke bocht 10 keer heen en weer moest steken. Het duurde dan ook 30 minuten om alleen al de parkeergarage uit te manouvreren. En ook onderweg heb ik mijn ogen uitgekeken; een constante stroom van de meest kolossale slagschepen met standaard maar één persoon erin. Conclusie: sommige stereotypen bestaan voor een goede reden. Maar anderen ook weer niet...
Zo heb ik nog geen enkele te zware Amerikaan gezien. Maar dat kan ook heel goed komen doordat ze ons journalisten hebben ondergebracht in een pand dat niet slechts hotel, maar ook sportclub is. Sauna's, zwembaden en alle denkbare fitnessapparatuur, waarvan de helft me totaal buitenaards overkwam. Ik voel me bijna slecht als ik 's ochtends nog halfdronken van de slaap een flinke koffie wegwerk, terwijl alle andere hotelgasten zich al 2 uur hebben uitgesloofd in de gym en nu als beloning een eng groen drankje mogen drinken. Ik bedoel trouwens alle andere gasten die geen gamejournalist zijn. Mijn collega's drinken 's avonds gelukkig nog gezellig een drankje met me. Speaking of: ik ga ze snel opzoeken. Zo'n laatste avond van een supermooie trip dient in stijl afgesloten te worden. Tot in Nederland!
Opmerkingen