Let op: deze blog spoilt wat kleine details over het personage Ichiban Kasuga uit Yakuza: Like a Dragon
De namen Resist, Saw en Rampage zeggen je zeer waarschijnlijk niets, maar voor de dupstepminnende mens waren dat dé feestjes waar je jezelf - misschien wel met een bepaalde versnapering - van 23.00 tot 07.00 helemaal naar de klote kon... moshen!
Want ja, de elektronische muziekstijl die bekendstaat om zijn snoeiharde baslijnen is nou niet bepaald dansbaar. Je kan er hoogstens agressief op bewegen, springen of... ja wat nog meer eigenlijk? Hoe dan ook is het genre sinds het einde van Resist en Saw jaren geleden ook een beetje weg uit mijn leven. Tot ik vorige maand begon aan Yakuza: Like a Dragon.
Want getver-de-getver, wat heeft die game toch een knetterharde én met dubstep doorspekte soundtrack! Bij zowat elk battle theme is shit écht aan en voelen de wat tragere turn-based gevechten (die ik overigens echt geweldig vind) ineens bliksemsnel aan.
De soundtrack van componist Hidenori Shoji is nog niet officieel uitgebracht, dus moet ik voor het benoemen van tracks nog even vertrouwen op wat vage YouTube-titels, maar absolute hoogvliegers van de soundtrack zijn de battle themes van Kamurocho, Yokohama, de Seiryu Clan en de Universal Boss theme. En ik ben volgens mij nog niet eens zo heel ver in de game, dus wie weet welke bangers er nog bijkomen!
De tracks zijn stuk voor stuk opzwepend en belangrijker: ze sluiten naar mijn mening op moderne wijze aan bij een belangrijk thema dat ik tot dusver steeds zie terugkomen in het verhaal van Like a Dragon: iedereen kan een held zijn, ook een ex-yakuza die ruim achttien jaar in de bak heeft gezeten.
Want dat is wat hoofdpersoon Ichiban Kasuga door zijn traumatische jeugd in een bordeel (en héél veel Dragon Quest spelen) drijft: hij wil een held zijn. En die gedachte ademt hij letterlijk en figuurlijk; van zijn mislukte en daardoor wilde permanentje tot zijn opvliegende persoonlijkheid en aanstekelijke optimisme en rechtvaardigheidsgevoel. Like a Dragon gebruikt geen bombastische orkestmuziek om zijn held te laten floreren; dubstep does the trick hier, en wel op euforische en energieke wijze.
Maar niet elke track uit de OST van Like a Dragon klampt vast aan elektronische knalmuziek. De soundtrack bevat talloze muzikale throwbacks naar vorige Yakuza-titels (luister The Only Way Out maar eens), waarin de pop- en rockgenres terug te horen zijn. Ook worden de tussenfilmpjes in Like a Dragon vaak voorzien van funky, jazzy en soms orgelachtige klanken, net als een van mijn andere favoriete jrpg’s: Persona 5. Het is bijvoorbeeld tijdens de emotionele sequenties van verschillende zijverhalen bijna onmogelijk om niet aan het emotionele Alleycat uit Persona 5 te denken.
Het staat voor mij in ieder geval als een paal boven water dat ik de komende tijd echt weer de nodige dubstep-tracks uit de soundtracks van de zevende Yakuza-game ga luisteren. Tijdens het werken, studeren, sporten en reizen, óf tijdens het schrijven van deze blog natuurlijk! Eén ding is zeker: ik hoop dat de fijne en muzikale hypetrein die Yakuza Like a Dragon is voorlopig nog niet bij het eindstation arriveert!
Opmerkingen