Help! Ik gebruik mijn Xbox Series X vooral voor oude games
Menig gamer zal zijn of haar Xbox Series X gebruiken voor het spelen van talloze games op Game Pass. Dwayne niet: hij verkent vooral het verleden op Microsofts nieuwste spelcomputer. De vraag waar hij ‘s nachts regelmatig van wakker schrikt is simpel: benut ik mijn console wel genoeg?
Het was mijn eerste current-gen console: de Xbox Series X. Ik kocht hem eigenlijk in een opwelling na een berichtje in de Nachtwacht-appgroep. Hij bleek ergens op voorraad en onder het mom van ‘ach, waarom ook niet?’ was de bestelknop snel gevonden. Een PlayStation 5 bemachtigen was op dat moment overigens nog een utopie, iets dat door een goddelijk wonder ooit moest gaan gebeuren. Een kleine acht maanden later was het daadwerkelijk zover.
Afijn, enkele dagen later stond ‘ie te pronken op m’n televisiekastje: een strakke, mooie en relatief compacte spelcomputer die dankzij Game Pass uren plezier zou bieden. Abonnementje afgesloten dus, maar de uren speelplezier bleven uit. In plaats daarvan kocht ik voor ‘n prikkie hele partijen aan oude Xbox- en Xbox 360-games, want die Series X vreet dus gewoon oude schijfjes. Cool!
Zo gezegd, zo gedaan. Een weekje later zit ik al die schijfjes één voor één in de Series X te proppen en warempel: hij herkent ze! De hele Splinter Cell-franchise, Dante’s Inferno, Metal Gear Solid HD Collection, Asura’s Wrath, Red Dead Redemption, Grand Theft Auto 4: ze doen het allemaal! De stapel te installeren titels is groot, maar de vreugde dat een heel groot deel het doet is alleen maar groter.
Splinter Cell Blacklist: jeetje, wat dat toch een heerlijk spel. Waardeloos dat Michael Ironside niet meer te horen is als Sam Fisher, maar goed, ik heb nog vijf games liggen waarin hij de rol wel vertolkt. Het draait allemaal heerlijk, soms op 60fps, en ‘t ziet er prima uit in upscaled 4K. Love it!
Maar dan de eerste hele grote domper: op die torenhoge stapel ligt Stranglehold, een wat mij betreft legendarische game die gebaseerd is op de film Hard Boiled van John Woo. Het is een titel die mijn nostalgische neusvleugels doet klapperen van opwinding. De slo-mo shootouts, de mocap van acteurs als Chow Yun-fat die hoofdpersoon ‘Tequila’ Yuen speelt en Arnold Vosloo (wie kent ‘m nog? Imhotep!) die bad guy Anton Zakarov speelt, of John Woo zelf die zijn gelijkenis ook aan de game heeft verleend.
Maar wat?! Waar die verrekte console voorheen mijn schijfjes vrat als zoete koek, spuugt ‘ie deze gewoon weer uit! ‘This game isn’t playable here’, lees ik in de foutmelding. 007: Everything or Nothing (je weet wel, de állerbeste Bond-game ooit), Prince of Persia: Warrior Within, Total Overdose: allemaal niet speelbaar. Fuuuuuuuck!
Het bleek een klassieke leesfout: niet alle schijfjes gaan erin en natuurlijk is het best logisch dat games waar peperdure licenties als die van James Bond en het werk van John Woo bij betrokken zijn, niet zomaar backward compatible gemaakt kunnen worden. Desalniettemin was het een zuur gegeven. Daar zat ik dan, met een schat aan oude pareltjes en geen console om ze op af te spelen.
Ondertussen was daar nog steeds Game Pass, waarvan het abonnementje braaf doorliep, zonder dat ik er echt effectieve speeluren in stak. Ja, hier en daar wat Forza Horizon 5, de enige game die m’n lieftallige vriendin - een totaal incapabele gamer op sidescrollers na - een beetje aankon.
Ik kan denk ik met zekerheid zeggen dat ik slechts twee niet-retrogames helemaal heb uitgespeeld op mijn Series X: Yakuza Like a Dragon op Game Pass en Resident Evil Village. Dat waren gerichte keuzes, games die ik echt wilde spelen op de best mogelijke console en ik heb er dan ook van genoten. Met name Like a Dragon, wat een topgame zeg! De rest boeide me echter geen reet en de geweldige titels die op dag één zouden verschijnen op Game Pass? Die komen pas in 2022, dacht ik destijds. Inmiddels blijkt dat een deel van die games (waaronder Starfield en S.T.A.L.K.E.R. 2) is uitgesteld en dat ik dus nog langer moet wachten.
Mijn wonden likkend ga ik dus toch maar verder op mijn grand tour des nostalgia, ditmaal met Metal Gear Solid 3: Snake Eater. Ik was klein beetje bang voor de besturing, al die jaren later, maar onterecht: het zit er allemaal nog in en jeetje, wat blijft dit toch een ge-wel-dig verhaal. Tussen de kleine beetjes gameplay van MGS3 door heb ik tijdens tussenfilmpjes alle tijd om mijn hapjes en drankjes te pakken. Heerlijk stemacteerwerk, schitterende muziek: de definitie van blast from the past.
Zo volgen Dante’s Inferno en later GTA4 ook nog, maar als bekend wordt dat Max Payne 3 backward compatible wordt gaat de vlag uit. Een game die ik - shame on me - nooit uit heb kunnen spelen op PlayStation 3 wordt speelbaar op de Series X? Yes! Acuut gaan alle lopende playthroughs op pauze, wordt het schijfje ergens voor drie euro op de kop getikt en is het spelen geblazen. De depressieve, hallucinogene manier waarop het verhaal wordt verteld, de keiharde shootouts - die overigens veel beter zijn dan in Stranglehold - en de setting in Brazilië. Jezus, wat heb ik destijds toch een geweldige game gemist zeg!
Ondertussen begint het wel te knagen: ik ben nu al langer dan een jaar games aan het spelen die tien jaar of zelfs ouder zijn. Niks geen Ori and the Will of the Wisps in 120fps. Hades? Laat maar. Halo Infinite? Nah. Kortom: de gedachte bekruipt me dat ik mijn Xbox Series X voor totaal verkeerde doeleinden aan het gebruiken ben. Ik had net zo goed de oude consoles weer kunnen kopen, toch?
Dus wil ik me in al mijn onzekerheid even tot jou richten: herken jij dit, vooral oude games spelen op je gloednieuwe Series X? Of ben ik de enige en moet ik concluderen dat er bij mij toch echt een steekje los zit?