Spider-Man: No Way Home is de beste film van 2021 die (bijna) niemand heeft gezien
Jacco zag nét op tijd Spider-Man: No Way Home en had de tijd van z’n leven. Daarom is het des te sneuer dat velen hem dit jaar niet meer gaan zien.
Wellicht ben ik wat naïef, maar een keiharde lockdown zag ik twee jaar na het begin van deze corona-ellende niet aankomen. Toch gebeurde het en zitten we weer met z’n allen weer binnen te stinken achter onze schermen met een overdaad aan vermaak – zoveel dat eigenlijk niks voldoening biedt. Zelf ben ik de laatste tijd op zoek naar alleen de dingen die ik écht wil kijken, lezen of spelen, en Spider-Man: No Way Home stond maandenlang bovenaan m’n lijstje. Dit weekend mocht ik godzijdank naar de allerlaatste voorstelling voordat de bioscopen tot volgend jaar op slot gaan, en het was geweldig.
Spoilers ontwijken
Eigenlijk is het essentieel dat je niks, maar dan ook helemaal níks over deze film weet. Dat is met de huidige algoritmes van sociale media makkelijker gezegd dan gedaan. Als een soort Michael Jackson heb ik me in allerlei bochten gewrongen om elke ongevraagde YouTube-advertentie, stomme Twitter-meme en bijdehande IGN-theorie als de pest te vermijden. Dat is wonderbaarlijk genoeg grotendeels gelukt, waardoor de film voor mij vol zat met verrassingen, onverwachte wendingen en emotionele momenten. Ik huil nóóit tijdens een film, maar tijdens No Way Home hield ik het werkelijk niet meer droog onder die grote IMAX-bril.
Waarom? Laten we zeggen dat regisseur John Watts, MCU-meesterbrein Kevin Feige en de rest van het gigantische productieteam eens goed hebben gekeken naar alle reeds verschenen Spider-Man-films. No Way Home is een ode aan de superheld, een doordachte, zelfbewuste hommage aan de spinnenman van Steve Ditko en Stan Lee. Je kunt de film prima kijken als je alleen de twee meest recente Spidey-films hebt gezien, maar het is aan te raden nog ‘even’ je geheugen op te frissen met de vijf live-actionfilms ervoor. Een aantal zijn nu op Netflix te vinden, dus pak je kans.
Mokerslagen
Los van dat kijkt het 148 minuten lange No Way Home gewoon heerlijk weg, zoals Infinity War en Endgame dat ook doen. Emotionele mokerslagen worden met gevoel afgewisseld met hilarische, aandoenlijke momenten dankzij de fantastische chemie tussen Holland, Zendaya en Batalon. Daarbij benadrukt de film dat Peter nog maar een tiener is, die op een hele volwassen en nieuwe manier ontdekt dat er een grote verantwoordelijkheid komt kijken bij zijn superkrachten. Met een beetje hulp ontstijgt deze Peter Parker zichzelf zoals geen andere Spider-Man dat eerder deed.
Het helpt ook dat de film een audiovisuele parel is. De welbekende Mysterio-vechtscène uit Far From Home is niks bij sommige duizelingwekkende knokpartijen in No Way Home en de film gaat slim om met de klassieke Spider-Man-soundtrack. Dit is er eentje om in je Spotify-playlist te zetten.
Licht aan het einde van de tunnel
Meer hoef je eigenlijk niet te weten. Spider-Man: No Way Home is een uitzonderlijk vette MCU-film die zich wat mij betreft kan meten met het beste wat Marvel te bieden heeft, en een culminatie van Spider-Man-films in het algemeen. Daarom is het zo sneu dat het voor veel mensen nog even duurt voordat ze hem kunnen zien, wat het risico om gespoild te worden alleen maar groter maakt.
Al heb je in dat geval tenminste wel iets om naar uit te kijken. Een licht aan het einde van alweer een donkere tunnel. Enerzijds voel ik me een beetje schuldig dat ik de film bij toeval al heb gezien en ik er niet eens openlijk over kan praten. Anderzijds was het precies wat ik nodig had en kan ik voldaan deze lockdown uitzitten, om No Way Home in januari gewoon nog een keer te beleven.