Starfield is het ultieme avontuur voor ons innerlijke kind

Het was natuurlijk onmogelijk om iedereen tevreden te stellen. Bethesda kondigde tijdens zijn E3-persconferentie in 2018 al aan dat het spel in ontwikkeling was. Dat werd gevolgd door Het Lange Wachten™, tot vorige zomer eindelijk meer werd getoond… in de vorm van een korte, vrijwel nietszeggende teaser. Maanden vol opgeklopte woorden en suf artwork volgden, om afgelopen zondag vervolgens ein-de-lijk fatsoenlijke gameplaybeelden te tonen. Met zo’n ruime tijd tussen aankondiging en een eerste blik geef je fans de kans hun fantasie de vrije loop te laten. De realiteit kan vervolgens natuurlijk nooit tippen aan het gecreëerde droombeeld.

Persoonlijk vond ik het er allemaal best tof uitzien. Toegegeven, de game heeft een wat ingetogen,grijzig tintje, maar dat geeft het ook een soort semi-realistische feel ten opzichte van bijvoorbeeld de felle kleuren uit No Man’s Sky. Ik kan het ingetogen kleurenspectrum dus wel waarderen. Ook lekker rondvliegen in je ruimteschip (dat je zelf samen kunt stellen) en zo allerlei locaties op planeten bezoeken (van steden tot natuurlijke formaties) spreekt mij erg aan. De stroef ogende combat… nou ja, het zag eruit als een Bethesda-game. Ik had er ook niet meer dan dat van verwacht, dus ik kan ermee leven.

Gek genoeg lijken de meeste gamers te vallen over een belofte van Todd Howard. Hij meldde tijdens de presentatie dat er meer dan honderd zonnestelsels in de game zitten die in totaal meer dan duizend planeten bevatten. En ja, die kunnen allemaal bezocht worden. In een interview na de Xbox & Bethesda Games Showcase legde hij uit dat veel van die planeten procedureel gegenereerd zijn. Verreweg de meeste content op zo’n beetje alle planeten is dus niet met de hand gemaakt. Dat geldt overigens ook voor eerdere Bethesda-games (en vele andere openwereldgames), dus bepaald uniek of nieuw is dat niet.

Toch werd er hier en daar geklaagd over deze opmerking. Dat is niet geheel zonder reden: No Man’s Sky beloofde ons ook een haast oneindige stroom aan planeten en dat bleek op release toch niet zo leuk te zijn als verwacht – al heeft de ontwikkelaar daar sindsdien een hoop aan verbeterd. Als er in Starfield echt niets boeiends te beleven valt op 99 procent van de planeten – als ze alleen maar geschikt zijn om wat materialen te vergaren – dan bieden ze inderdaad niet veel meerwaarde aan het spel.

Je bent natuurlijk niet verplicht om ze allemaal te bezoeken tijdens je speelsessie, maar als ze er dan tóch zijn, dan hoop je wel dat je zo nu en dan op iets geks, leuks of unieks stuit dat het de moeite van het verkennen waard maakt. Anders stop je er na één of twee bezoekjes al mee en ga je automatisch puur het hoofdverhaal volgen. Kortom: gamers zijn bang dat de vele planeten niets meer zijn dan een luxe ogend decor voor een relatief lineair verhaal – iets dat Night City in Cyberpunk 2077 ook al zo’n leeg en kil gevoel gaf.

Persoonlijk denk ik dat de gemengde reacties die de Starfield-onthulling teweeg heeft gebracht een diepere problematiek blootlegt. Het is de teleurstelling van ons innerlijke kind in het moderne leven. Ga maar na: als kind droomde je vaak weg van gigantische spellen met oneindige werelden en mogelijkheden, waar je jezelf talloze uren in kon verliezen. De Starfield-beschrijving van Todd Howard had ons als muziek in de oren geklonken. In die tijd – zeker als je in de jaren 80 of 90 bent opgegroeid – leken vrije middagen zich dagenlang uit te strekken, en voelden weekenden als minivakanties. Jezelf bezig houden – zeker zonder internet en mobiel als afleiding – was soms een hele opgave, en de relatief kleine games uit die tijd hielpen daar maar deels bij. Hoe geweldig zou het zijn geweest als we toen op onze vrije woensdagmiddag of luie zondag Starfield hadden kunnen verkennen?

Neem dan het heden. Het leven raast voorbij! Weekenden lijken in een oogwenk afgelopen en een weekje vakantie voelt telkens veel te kort aan. Wanneer we ’s avonds thuiskomen en na het eten even ontspannen, schrikken we na een uur met vrienden kletsen of Reddit afstruinen op van onze smartphone en zien we dat de klok al half 9 slaat. Snel nog een uurtje of anderhalf gamen, voordat we in slaap vallen! Als we überhaupt al aan gamen toekomen, tenminste, want de nieuwe aflevering van die ene toffe serie staat ook nog klaar.

In dit moderne leven is tijd een schaars en kostbaar goedje. Een game moet ons constant bezighouden en bovenal vermaken, anders kunnen we onze tijd elders wel beter besteden. Een game als Starfield, dat met zijn duizend planeten in feite een oneindige stroom aan content biedt, klinkt dan eerder als een obstakel dan de aanlokkelijke fantasie die het moet zijn. Dan moet je dus zelf zoeken naar de leuke content, als een naald in een hooiberg?! Doe normaal, ik zet Disney+ wel aan!

Konden we Starfield maar door de ogen van ons innerlijke kind zien, zonder dat dit moderne leven ons heeft afgestompt en uitgespuugd. Dan zagen we het voor wat het echt probeert te bieden: de oneindigheid van het heelal binnen handbereik. Ik ga mijn uiterste best doen om voor release die mindset te krijgen en vast te houden. Want de piepjonge versie van mijzelf, die de wereld én games nog met ogen vol bewondering bekeek, had Starfield waarschijnlijk als het ultieme avontuur gezien.