
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1714463963230_q0e1tvm6r4"> <p>Checkpoints die je health bijvullen, maar ook alle vijanden weer tot leven roepen. Gevechten die focus en precisie afdwingen. Groteske bazen die het uiterste van je verwachten. Combat waarbij je, naast health, ook continu andere resources aan het managen bent. Deurtjes die aanvankelijk alleen maar vanaf de ándere kant geopend kunnen worden, maar vervolgens wel handige shortcuts vormen. Defensieve opties die het vooral moeten hebben van goed getimede parries en dodges. Lore dat uitgediept wordt door de vele collectibles. Een haast verplichte New Game Plus-ervaring. Bro, WTF: Stellar Blade is gewoon de zoveelste soulslike!?</p> </div> <h2 class="rs-snippet rs-snippet__header rs-snippet__header--left" id="rs-1714463973870_y04fa1s5oxe">Niets nieuws</h2> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1714463984371_ig4e60m1c6"> <p>Een verdomd goed geproportioneerde brunette met kilometerslange benen, die ondanks haar tengere frame weinig moeite lijkt te hebben met het neerhalen van groteske wezens die vele malen groter zijn dan haar. Talloze verschillende combo’s die je kunt uitvoeren door lichte en zware aanvallen op verschillende manieren met elkaar af te wisselen. Een handjevol korte segmenten waarbij je opeens een heel ander soort game aan het spelen bent, zoals een shooter. Online vertoog over of het sex appeal van de hoofdrolspeelster wellicht seksistisch is. Een slow-motion effect als je je dodge precies goed timet. Bro, WTF: Stellar Blade is gewoon een Bayonetta-kloon!?</p> </div> <div class="rs-snippet rs-snippet__image" id="rs-1714464004462_nzg14osyxm"> <div class="photoswipe" id="photoswipe-693136"> <figure class="resized-image"> <img alt="Bayonetta 3" class="resized-image__img" loading="lazy" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/693136/?width=640&amp;crop=center" width="640"/> </figure> </div> </div> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1714464007052_ni2x8343kig"> <p>Een post-apocalyptische versie van de Aarde, ver, vér in de toekomst. Een gevechtsandroid met het uiterlijk van een supermodel, dat namens de mensheid naar de Aarde is gekomen om een plotselinge, mysterieuze dreiging te verslaan en zo de planeet wellicht weer bewoonbaar te maken. Plottwists over de ware aard van de mensen, androids en die dreiging. Een handige drone die met je meevliegt en kan schieten, als handige, secundaire optie naast je zwaard. Tragische sidequests die geschreven zijn door een eerstejaars filosofiestudent. Sfeervolle, dromerige muziek met veel vrouwelijke zang. Meerdere eindes en playthroughs. En zand, fucking veel zand. Bro, WTF: Stellar Blade heeft zowat alles van Nier: Automata genakt!?</p> </div> <h2 class="rs-snippet rs-snippet__header rs-snippet__header--left" id="rs-1714464026404_6rfxg70mr44">Gestolen identiteit</h2> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1714464036771_9iwnb6yfvhi"> <p>Een apocalyptisch probleem dat de mensheid zelf per ongeluk teweeg heeft gebracht. Een laatste groep mensen die op een dorre Aarde probeert te overleven en een definitieve oplossing probeert te zoeken voor de dreiging die hen van de top van voedselketen heeft afgeschopt. Overlevenden die krampachtig proberen vast te houden aan hun menselijkheid in een verborgen stad genaamd Xion. Speciale informatie die gewonnen kan worden bij een spirituele leider genaamd Orcel. Iedereen in de stad is aanvankelijk wantrouwig wanneer de protagonist arriveert, maar gaandeweg beginnen ze te geloven dat deze persoon daadwerkelijk hun redder — ‘The One’ — kan zijn. Bro, WTF: Stellar Blade is The Matrix!?</p><p>Et cetera, enzovoorts.</p><p>Zo kan ik namelijk nog wel even doorgaan. Easter eggs die erg expliciet zijn over hun inspiratiebronnen, hoofdrolspelers genaamd Adam en Eve, overduidelijke knipoogjes naar bijvoorbeeld Evangelion, Metal Gear Rising, Ghost in the Shell en zelfs Final Fantasy… Je kunt zeggen wat je wil over Stellar Blade (en Rogina heeft dat uitmuntend gedaan in <a href="https://pu.nl/artikelen/review/stellar-blade-review-ps5-monsters-hakken-op-hoge-hakken/"><b>haar review</b></a>) maar niet dat het ook maar één eigen, originele gedachte heeft. Gelukkig is Stellar Blade allesbehalve pretentieus in de manier waarop het z’n ongegeneerd geplagieerde buffet presenteert, dus het allesomvattende jatwerk voelt nergens malafide. Stellar Blade is wat dat betreft vergelijkbaar met de slaapkamer die ik had in mijn tienerjaren: vol met de posters van alle zangers en acteurs die ik vet vond en openlijk nadeed, en waar ik met trots m’n gehele identiteit omheen bouwde. (En tieten. Er hingen ook tieten.)</p> </div> <div class="rs-snippet rs-snippet__image" id="rs-1714464060827_6rw97vooz4v"> <div class="photoswipe" id="photoswipe-707262"> <figure class="resized-image"> <img alt="Stellar Blade" class="resized-image__img" loading="lazy" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/707262/?width=640&amp;crop=center" width="640"/> </figure> </div> </div> <h2 class="rs-snippet rs-snippet__header rs-snippet__header--left" id="rs-1714464072628_0g771e2w6d77">Fanboyisme</h2> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1714464123935_b6ubasvg97o"> <p>Wie dus denkt dat deze column een aanklacht is tegen de eerste echte AAA-game van ontwikkelaar Shift Up, heeft het volledig mis. Sterker nog, ik hartje Stellar Blade. Het is gewoon zo ontzettend schaamteloos een échte videogame, weet je wel? Tijdens het spelen voel je geestelijke vader Hyung Tae Kim gewoon af en toe naar je knipogen, zo van: “Ja, dit stukje is wellicht allesbehalve origineel of logisch, maar… vet, hè?” In interviews is de beste man dan ook heel erg open geweest over ’t feit dat ie Nier: Automata dusdanig sick vond dat-ie stiekem gewoon een soort Koreaanse remake ervan besloot maken. En hij heeft het dus ook gewoon voor elkaar gekregen om MONACA, de studio van de legendarische Keiichi Okabe, voor de soundtrack te fixen. Je weet wel, dezelfde studio die die prachtige muziek voor de tweede Nier-game had gecomponeerd. Machtig mooi, toch?<br/></p><p>Het is die eerlijkheid die zo aanstekelijk is. Stellar Blade draagt z’n inspiratiebronnen met dusdanig veel trots, dat het je op een gegeven moment gewoon dwingt om de game voornamelijk te zien als één grote hommage. Als het ultieme fanboyproject van een rasechte nerd zoals als jij en ik. En, tja, wat maakt het dan nog uit of het verhaal dusdanig voorspelbaar is dat je alle plottwists al in hoofdstuk één hebt geraden? Achtbanen zijn er immers om met een grote glimlach bereden te worden, niet om je te verrassen met een gecompliceerde karakterstudie.</p> </div> <h2 class="rs-snippet rs-snippet__header rs-snippet__header--left" id="rs-1714464152236_w81uu233rv">Rioollucht</h2> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1714464158372_lcmkkts7tqj"> <p>Niet dat ik daarmee alle problemen proberen weg te redeneren, hoor. Want Stellar Blade heeft er écht een paar. Het leveldesign, bijvoorbeeld: de game bevat zo’n zes à zeven grote werelden, maar opent met het hoogtepunt. Zo is metropool Eidos 7 een prachtige, post-apocalyptische stad waarvan de vervallen parkeergarages, snelwegen en kantoorpanden opzienbarend afsteken tegen kolossale standbeelden van Griekse goden. Het doet een beetje denken aan het Gotham City van Joel Schumacher, maar dan met een tikkeltje minder gotische art deco en net iets meer Koreaanse cyberpunk. Ook de manier waarop Stellar Blade hier claustrofobische, labyrintische segmenten (zoals in een riool onder een waterzuiveringsinstallatie) afwisselt met grootsere, meer open sequenties (zoals op een verlaten bouwplaats), zorgt ervoor dat Eidos 7 qua leveldesign met kop en schouder boven de overige locaties uitsteekt.</p> </div> <div class="rs-snippet rs-snippet__image" id="rs-1714464172061_7kgdbdiuhhd"> <div class="photoswipe" id="photoswipe-693469"> <figure class="resized-image"> <img alt="Stellar Blade" class="resized-image__img" loading="lazy" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/693469/?width=640&amp;crop=center" width="640"/> </figure> </div> </div> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1714464176540_aer9402yg5"> <p><i>Sure</i>, het allerlaatste hoofdstuk weet, vooral visueel, alles te overdonderen, maar nergens lukt het Stellar Blade om die verslavende, metroidvania-achtige wisselwerking van obsessieve verkenning, euforische ontdekking en explosieve actie zo sterk en gebalanceerd neer te zetten als in die eerste paar uur. Sterker nog, de overige gebieden voelen oprecht anticlimactisch: The Wasteland is een intrigerend, woestijnachtig gebied, maar wanneer je later toegang krijgt tot The Great Desert is het onmogelijk om geen teleurstelling te voelen. En wanneer zelfs de hoofdrolspeelster in de game hardop zeurt dat ze wéér een riool moet verkennen, dan weet je dat er, in ieder geval thematisch en esthetisch, iets is misgegaan met het wereldontwerp.</p> </div> <h2 class="rs-snippet rs-snippet__header rs-snippet__header--left" id="rs-1714464216157_t6ifjwczi8f">Grote, gele kratten</h2> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1714464230686_zqpz6dghax"> <p>Ook kun je aan Stellar Blade’s onnodige, haast adolescente onzekerheid over z’n gameplay-loop merken dat dit Shift Ups eerste AAA-game is. Want als professionele overcompensatie-expert kan ik je garanderen dat de game voelbaar stroperig is in hoe hard het z’n best doet om de speler continu te pleasen. Je kunt nauwelijks een heupwieg afmaken zonder dat je geconfronteerd wordt met Uncharted-achtig platformmomenten, meerdere soorten hacking-minigames, snelle surfsequentie, Zelda-achtige gewichtspuzzels, shoot-‘em-up-secties, en nog veel, véél meer. Ik begon dan ook hardop te lachen wanneer Eve op een gegeven moment zelfs leerde vissen. “Wat voor Sonic Adventure 1-bullshit is dít nou weer!?”, bulderde ik. Het was allemaal niet zo’n probleem geweest als het ’t niet zo vernietigend was voor ’t verder verrassend sterke tempo van zowel de game als Eve zelf; die arme meid beweegt dusdanig tergend langzaam wanneer ze dingen moeten meezeulen dat je al heel snel een gloeiende tyfushekel krijgt aan grote, gele containers.</p> </div> <div class="rs-snippet rs-snippet__image" id="rs-1714464391671_ucmx0jtvey"> <div class="photoswipe" id="photoswipe-707356"> <figure class="resized-image"> <img alt="Stellar Blade" class="resized-image__img" loading="lazy" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/707356/?width=640&amp;crop=center" width="640"/> </figure> </div> </div> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1714464395284_ub6uvu5oa7k"> <p>Maar… is dat ergens ook weer niet super charmant? Ik vind van wel. Het mooie van een game niet officieel hoeven te reviewen (thanks, Rogina) is dat ik geen rekening hoef te houden met dit soort ’objectieve’ observaties, en ik dus veel nonchalanter en wispelturiger mag zijn in m’n oordeel. En ik oordeel dat Stellar Blade rules, en dat het stiekem een góéd iets is dat het dus ook tjokvol onnodige, PS3-achtige afleidingen zit (het vissen is awesome, trouwens). Het onderstreept immers vooral hoezeer Stellar Blade in hart en nieren een videogame is. Niets meer, niets minder. Ja, it’s all try-hard as fuck, maar het is ook passievol, ambitieus en - op ietwat paradoxale wijze - kinderlijk openhartig. Want Stellar Blade weet wat het wil zijn. Het slaagt er misschien niet altijd in óm het te zijn, maar het weet ’t tenminste.</p> </div> <h2 class="rs-snippet rs-snippet__header rs-snippet__header--left" id="rs-1714464398999_22jp6mvz3au">Dure woorden</h2> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1714464416820_gw0xxfyjn3d"> <p>Ik neem dus terug wat ik in het begin van dit artikel zei, over dat Stellar Blade niet origineel zou zijn. Want dat is het wel: het is immers de combinátie van al die gekopieerde shit wat zo vernieuwend is. De geduldige methodiek van Sekiro en Dark Souls naadloos combineren met de stilistische snelheid en creativiteit van Bayonetta en Devil May Cry (Eve kan zelfs Judgement Cut doen; let’s fucking go) is namelijk iets dat op papier onmogelijk is. Maar het werkt. Synergetisch, zelfs. Om dus zelf maar weer even een cliché uit de kast te pakken: Stellar Blade is meer dan de som der (gestolen) delen, bro. Althans, da’s mijn kant van ’t verhaal.</p> </div>
</div>
</content>
</article>


Sam z’n kant: Stellar Blade is de origineelste rip-off die ik ooit heb gespeeld

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links