
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<h2 class="rs-snippet rs-snippet__header rs-snippet__header--left" id="rs-1695386171820_milum57sjxm">The Elder Scrolls 4: Oblivion (2006)</h2> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1695386180819_meunu7pfvl"> <p>Morrowind is de game waar ik die oude, zwarte baksteen met een groene X erop (ook bekend als de eerste Xbox) bijna mee heb gesloopt, zoveel heb ik die rpg erop gespeeld. Ondanks de hoogdrempelige aard van deze oerversie van een openwereld-rpg en de vele, vele crashes, kon ik niet wachten op het vervolg. Dus was een PS3 of Xbox 360 voor mij geen keuze: The Elder Scrolls 4 kwam op die laatste uit, dus die moest ik hebben!</p><p>Ik kon amper geloven wat de Xbox 360 er allemaal uitperste in de wereld van Cyrodiil. Vanaf het moment dat ik de eerste dungeon uitstapte en de groene pracht van de keizerlijke provincie met in de verte The Imperial City aanschouwde, tot en met het ontstaan van The Avatar of Akatosh; de rijke wereld van Oblivion zóóg me op. Natuurlijk was het wel een flinke knieval richting de casual spelers ten opzichte van Morrowind, want Oblivion was een stuk vergeeflijker, overzichtelijker en vraagt minder creativiteit van de speler. Maar dat betekende tegelijkertijd ook dat ik dit vervolg wél gewoon kon uitspelen en tot op de laatste questline (behalve die van The Dark Brotherhood, want die was bugged) en dlc heb uitgeplozen.</p><p>Buiten de voor die tijd ongeëvenaarde wereldopbouw, is The Elder Scrolls 4: Oblivion natuurlijk ook de game waarin je voor 2,50 euro bepantsering voor je paard kon kopen. En waarin overijverige wachters bereid zijn je dood te steken als je per ongeluk een appel oppakt. Een game die de basis legde voor Fallout 3, het duizend keer heruitgegeven Skyrim en, laten we wel wezen, los van de ‘Adoring Fan’ lijkt ook Starfield nog verdomd veel op die eerste, grote hit van Bethesda. </p> </div> <div class="rs-snippet rs-snippet__image" id="rs-1695386192882_leku72qyooh"> <div class="photoswipe" id="photoswipe-701555"> <figure class="resized-image"> <img alt="" class="resized-image__img" loading="lazy" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/701555/?width=640&amp;crop=center" width="640"/> </figure> </div> </div> <h2 class="rs-snippet rs-snippet__header rs-snippet__header--left" id="rs-1695386194675_f706e9vcbp5">Guitar Hero 2 (2006)</h2> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1695386205579_vwj3wdoysu"> <p>In 2006 liep ik stage op de Power Unlimited-redactie, en bijna elke werkdag werd steevast afgesloten met een potje Guitar Hero 2. Wat hebben wij een potje staan rocken daar in 'het Testhok' op dat plastieken gitaartje! Want hoewel je er apathisch voor naar een scherm moet staren om maar geen noot te missen, is Guitar Hero niet alleen een partygame, de game máákt van je huiskamer (of testhok) gewoon een feestje.</p><p>Misschien is het dus een beetje een vreemde toevoeging aan dit lijstje, maar Guitar Hero 2 is mijn favoriete deel in een serie die enorm veel voor me heeft betekend. En nog steeds veel voor me betekent, want een paar weken geleden nog stond ik in het Bonami Computermuseum te strummen op zo'n gitaarcontroller, proberend m'n neefjes ervan te overtuigen dat dit de beste activiteit ooit is. Zij speelden liever Fortnite, maar goed, ze hebben hun oom wel even op een paar bangers van nummers zien losgaan. Ik hoop dat het geen blijvende schade aan hun jonge breintjes heeft toegebracht.</p><p>En bangers van nummers, daar staat vooral Guitar Hero 2 om bekend. Deel 1 had nog allemaal covers, maar voor deel 2 had Activision al een paar licenties te pakken gekregen. Hoewel ik gecoverde krakers zoals ‘Crazy on You’ van Heart, ‘Sweet Child o’ Mine’ van Guns 'N Roses, 'Them Bones’ van Alice in Chains, 'Woman’ van Wolfmother en nog veel meer nummers diep in m'n hart heb gesloten, omdat ik er tijdens het spelen van de game zo intens op gefocust heb. Guitar Hero 2 heeft me dus enorm veel plezier (in het testhok) geschonken, biedt nog steeds tijdloos vermaak waar ik regelmatig naar teruggrijp, terwijl het ondertussen ook nog m'n muzieksmaak heeft verfijnd. Ik kan me amper een spel bedenken die positievere impact op m'n leven heeft gehad dan net doen alsof je een gitarist bent. </p> </div> <div class="rs-snippet rs-snippet__image" id="rs-1695386235083_fon55kodwlu"> <div class="photoswipe" id="photoswipe-701547"> <figure class="resized-image"> <img alt="" class="resized-image__img" loading="lazy" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/701547/?width=640&amp;crop=center" width="640"/> </figure> </div> </div> <h2 class="rs-snippet rs-snippet__header rs-snippet__header--left" id="rs-1695386236795_qx685chi1q">Burnout Paradise (2008)</h2> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1695386239891_jeox6dp0z1"> <p>Er zijn maar weinig racegames die wat mij betreft een Klassieker genoemd mogen worden, maar Burnout Paradise is er zondermeer één van. Het plaatste mijn favoriete raceserie in een fantastische open spelwereld, zonder dat het inboette op de spectaculaire crashes, gestoorde stunts en tot de verbeelding sprekende fantasiewagens waar Burnout bekend om stond. </p><p>Het probleem dat ik altijd met racegames heb is dat ik ze steeds minder boeiend vind worden naarmate je meer races doet. Ja, de wagens worden steeds sneller en duurder, maar so what? Er wordt doorgaans ook veel meer geduld van je gevraagd door de toegenomen snelheid die ervoor zorgt dat je vaker fouten maakt en races constant opnieuw moet doen. Bovendien hoeven auto's voor mij meestal niet sneller of duurder dan een Ford GT en ben ik al helemaal niet meer geïnteresseerd als het F1-terrein betreden wordt.</p><p>Burnout Paradise daarentegen heb ik tot tweemaal toe helemaal, tot aan de Elite License, doorgeploegd met amper afnemend plezier. Die tweede keer was zelfs tien jaar later, toen <a href="https://pu.nl/artikelen/review/burnout-paradise-remastered-review/">Burnout Paradise Remastered </a>bewees dat we hier echt te maken hebben met een ware Klassieker. Om mezelf maar even te citeren: “Want alleen een grafische update is er nodig om Burnout Paradise naar 2018 te trekken, aangezien de rest zo solide en ultiem vermakelijk is, dat de game nog steeds relevant is.” Leuker dan dit wordt het simpelweg niet op het gebied van racegames.</p> </div> <div class="rs-snippet rs-snippet__image" id="rs-1695386251131_bauudyi8ik9"> <div class="photoswipe" id="photoswipe-701553"> <figure class="resized-image"> <img alt="" class="resized-image__img" loading="lazy" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/701553/?width=640&amp;crop=center" width="640"/> </figure> </div> </div> <h2 class="rs-snippet rs-snippet__header rs-snippet__header--left" id="rs-1695386252995_agu3dz31fit">Resident Evil 5 (2009)</h2> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1695386260035_r39uxy61lkp"> <p>Natuurlijk ben ik me bewust van hoe problematisch Resident Evil 5 is, en ook in dit stukje wil ik daar niet aan voorbijgaan. Ik ga er wel even voor het gemak vanuit dat Capcom nooit de bedoeling had om RE5 eruit te laten zien als Colonial Atrocity Simulator, maar gewoon een dappere poging heeft gedaan om het fantastische deel 4 te overtreffen. Iets dat ze, wat mij betreft, gewoon keihard gelukt is.</p><p>Dat ligt zeker aan het feit dat de game een co-op campagne heeft, iets dat de game ongeveer drie keer zo herspeelbaar maakt als de voorganger. Ook zonder medespeler vind ik de story mode van Resident Evil 5 een bloedstollende, actievolle en lekker gestoorde ervaring, precies wat je van een Resident Evil verwacht. Gehaat op Sheva duld ik niet! Wat deze game vooral zo fantastisch maakt is de enorm gestroomlijnde, impactvolle en badass uitziende third-persoon shooteractie die nog steeds heerlijk wegspeelt, wat ik recent weer opnieuw ontdekt heb in de fantastische Mercenaries-modus. Tijdens Corona hebben mijn vriendin en ik namelijk weer úren gespendeerd aan het verfijnen van onze huurlingen-skills terwijl we met elk personage, op elk level een SS-Ranking probeerden te behalen. </p><p>Inmiddels heeft de remake van Resident Evil 4 dan wel een beetje de plek van 5 ingenomen als mijn favoriete Resident Evil ooit, maar dat maakt het ongelukkige, Afrikaanse uitstapje van de serie in mijn ogen niet minder tijdloos plezierig en spectaculair. The Mercenaries is daarbij mijn favoriete splitscreen-ervaring tot op heden, dus dat is ook geen milde lof. Aan de andere kant blijkt het ook wel weer dat de game-industrie de afgelopen veertien jaar op co-op gebied wat meer hun best heeft mogen doen!</p> </div> <div class="rs-snippet rs-snippet__image" id="rs-1695386270356_htwxqsotgak"> <div class="photoswipe" id="photoswipe-701552"> <figure class="resized-image"> <img alt="" class="resized-image__img" loading="lazy" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/701552/?width=640&amp;crop=center" width="640"/> </figure> </div> </div> <h2 class="rs-snippet rs-snippet__header rs-snippet__header--left" id="rs-1695386272235_jow5lri848o">Mass Effect 2 (2010)</h2> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1695386289051_o9musa8c90c"> <p>Een completionist zijn in games is vaak iets dat alleen beloond wordt met een Platinum Trophy of een suf digitaal schouderklopje in de vorm van een stomme cape of een afgevinkt lijstje. Niet in Mass Effect 2. Nog nooit eerder, en daarna eigenlijk ook amper, heeft elke quest die je doet en elke beslissing die je maakt zóveel impact op niet alleen het verloop van het verhaal, maar ook op het einde ervan. Nooit eerder voelde ik me zo 'gezien’ door een game als door Mass Effect 2.</p><p>Net zoals Oblivion is ook Mass Effect 2 enigszins een ‘vercasualiseerd’ vervolg op een best wel taaie, nerdy rpg-franchise. Maar het pakte in dit geval nóg beter uit, want terwijl de actie veel meer van het scherm spat dan in deel 1, mede dankzij versimpelde controls en betere animaties, lijkt er nog meer focus te zijn op de vele, morele beslissingen die je moet maken als Commander Shepard zijnde. De missies voelen zwaarwegend en hebben merkbare gevolgen voor het enorm geloofwaardige universum van de game, dus is het maar goed dat Shepard een trouw team aan kleurrijke personages aan zijn zijde heeft. Hoewel de trouwheid van Miranda, Thane, Jack, Tali en alle andere (dlc-)personages ook iets is dat je moet verdienen in Mass Effect 2, net zoals een goede afloop van de terminale 'Suicide Mission'. </p><p>Deze bloedstollende finale van de game laat alles terugkomen waar je de uren daarvoor mee bezig bent geweest: van de aanpassingen die je aan je ruimteschip gedaan hebt tot aan welke teamgenoten je kiest voor welke taak, álles heeft invloed op de afloop. Het feit dat mijn eerste Mass Effect 2-einde, dat ik behaalde nadat ik mezelf voor de review door de story missions heen gehaast had, ongeveer het tegenovergestelde was van hoe mijn uiteindelijke, ‘op-m'n-dooie-gemakje'-playthrough afliep, is simpelweg iets dat geen enkele andere game ooit heeft weten na te doen. Oh en beide reizen naar deze finale toe, plus het gedeelte dat ik in de Legendary Edition nog eens zoetjes over heb gedaan, zijn ook met weinig vergelijkbaar. Mass Effect 2 zíet me gewoon. </p> </div> <div class="rs-snippet rs-snippet__image" id="rs-1695387798618_wr6kt10kv6f"> <div class="photoswipe" id="photoswipe-701559"> <figure class="resized-image"> <img alt="" class="resized-image__img" loading="lazy" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/701559/?width=640&amp;crop=center" width="640"/> </figure> </div> </div> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--box rs-snippet__paragraph--center" id="rs-1698927280861_7to9lfa2kbb"> <p>Lees <a href="https://pu.nl/artikelen/feature/de-beste-games-van-1993-1998/" rel="noopener noreferrer" target="_blank"><b>hier</b></a> de beste games van 1993 - 1998 (1/5)<br/>Lees <a href="https://pu.nl/artikelen/feature/pu30-de-beste-games-van-1998-tot-2004/" rel="noopener noreferrer" target="_blank"><b>hier </b></a>de beste games van 1999 - 2004 (2/5)<br/><h3>Lees <a href="https://pu.nl/artikelen/feature/pu30-de-beste-games-van-2011-2016/" rel="noopener noreferrer" style="" target="_blank">hier</a> de beste games van 2011 - 2016 (4/5)</h3>Lees <a href="https://pu.nl/artikelen/feature/pu30-de-beste-games-van-2017-2023/" rel="noopener noreferrer" target="_blank"><b>hier</b></a> de beste games van 2017 - 2023 (5/5)</p> </div>
</div>
</content>
</article>


PU30: De beste games van 2005-2010 (3/5)

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links