Waar waren we ook alweer?
In deel 1 gaf ik je een overzicht van het hele verhaal en moest ik tussendoor drie keer mijn luier verwisselen omdat het een flink verhaal is. Maar daarom schrijf ik deze samenvatting, dus we gaan verder met waar we waren gebleven. The Void en The Light in tweestrijd, de Twisting Nether erbij (je weet wel, met al die demonen), en – verrek, er waren zelfs al wat ballen aarde in The Great Beyond, zoals het universum waar dit alles zich in afspeelt heet. De eerste levensvormen (na de Elementals, waarover later meer) heten de Naaru, lichtwezens die het waanzinnige universum zien ontvouwen en besluiten al die balletjes aarde en wat er tussen zweeft met hun holy magic te beschermen van de Void. Maar dan ontstaan in al die aardbolletjes andere levensvormen: de Titans.
Titaantjes waren we…
Die Titans laten wel even op zich wachten. Honderden tot duizenden jaren slapen ze in hun geboorteplek: de vurige dieptes van enkele werelden in het universum. Nog voor ze zichzelf titaantjes kunnen noemen zijn ze een soort energievorm met de toepasselijke naam World Soul. Dat is tevens hun geest, dat versmelt met de planeet tot er een gigantische titaan wakker wordt. Een levende wereld, compleet met bergketens waar je acne zou verwachten en twinkelende ogen die het universum voor het eerst in zich opnemen.
De eerste Titan is Aman´Thul en het blijkt best lastig te zijn om in je kolossale uppie in een oneindig ogend universum rond te zweven. Toch weet de Titan dat er meer zoals hij moeten zijn; reden genoeg om de Great Beyond te ontdekken en zijn broeders te ontwaken. Na een barre, eenzame tocht ontdekt hij inderdaad werelden met daarin World Souls, en na vermoedelijk honderden jaren zijn er genoeg Titans om een clubje mee op te kunnen richten. Ze noemen zichzelf ‘The Pantheon’.
Hoe verder het Pantheon het universum induikt (nog altijd als wekdienst), hoe meer werelden vol leven het ontdekt. Gelukkig voor al die arme stakkers die niet met één zwaardbeweging een wereld doormidden kunnen hakken, zijn de Titans eigenlijk good guys. Ze zweren elkaar het universum voorop te stellen en hun waanzinnige magie niet zomaar in te zetten, maar realiseren dat er wel orde nodig is in de Great Beyond. Hun zoektocht gaat verder en ze leren effectief werelden met World Souls erin te herkennen.
The Pantheon – ledenlijstje:
- Aman’Thul – Highfather of the Pantheon
- Sargeras – Defender of the Pantheon
- Aggramar – Lieutenant of the Great Sargeras
- Eonar – The Life-Binder
- Khaz’goroth – Shaper and Forger of Worlds
- Norgannon – Keeper of Celestial Magics and Lore
- Golganneth – Lord of the Skies and Roaring Oceans
De Elementals en het planeet-bouwplan
De rauwe kracht van de elementen (vuur, aarde, lucht en water) kunnen op veel planeten een fysieke vorm krijgen, waardoor Elementals ontstaan. Deze chaotische wezens zijn het eerste waar het Pantheon mee dealt in hun zoektocht naar een World Soul. Daarna begint de echte kunst: in een poging een van hun broeders wakker te maken creëren ze bergen, zeeën en zelfs de lucht. Om het af te maken - hoe willen we waarschijnlijk niet weten - verspreiden ze leven rondom de hele planeet. Vaak blijkt er geen ziel in de planeet te schuilen, maar dat wil niet zeggen dat de Titans het niet op hen nemen ze te beschermen.
Ze bouwen gigantische machines op al hun planeten om ze van een afstand in de gaten te kunnen houden – oja, en al het leven uit te roeien mocht het niet naar hun zin gaan. Die trigger trekken ze niet zelf, daar scheppen ze zogenaamde Constellars voor. Bij wie Wrath of the Lich King heeft gespeeld en zich Ulduar kan herinneren moet nu een belletje rinkelen. De Constellar die de wacht houdt op Azeroth heet Algalon the Observer en aan het eind van de raid mogen we zijn kont schoppen. Maar, voor nu bestaan hij en Azeroth nog even niet.
Void Lords en de Old Gods
Al vanaf het begin van het universum proberen de smerige geesten in de Void er een universum van oneindig veel pijn van te maken. Deze Void Lords keken toe hoe de Titans langzaam vorm begonnen te geven aan de Great Beyond en waren natuurlijk erg jaloers op hun grote, gespierde, met rotsen bedekte armen. De Void Lords zijn zo jaloers dat ze zelf een titaantje willen, en starten ook een zoektocht naar een World Soul. Een GPS-systeem hadden ze nog niet, dus besluiten ze hun energie bij elkaar op een hoopje te gooien en lukraak ballen ervan het universum in te gooien.
Veel werelden waarop de energie landt kunnen het niet lang navertellen, alles wat het aanraakt is namelijk binnen no time geïnfecteerd. De chaotische levensvorm die dat oplevert heet een Old God, en de Titans weten er niets van. Zij hebben andere zorgen, zoals het vinden van meer World Souls en een grote dreiging in de vorm van demons.
Demonen vs. Sargeras
Waar de levensvormen in de Great Dark Beyond een stel lieverds blijken te zijn, is alles en iedereen in de Twisting Nether (die ándere dimensie) een klootzak. Daar ontstaat namelijk ook leven: Light en Void samen levert daar demonen op, en die hebben nogal woedeproblemen. Demonen willen kostte wat kost meer en meer macht, sommige gebruiken daar fel magic voor. Bijna allemaal wurmen ze zich een weg naar de fysieke realiteit, de Great Beyond.
Demonen komen in alle vormen en maten - tweehoofdig, moddervet, beestachtig, of als een soort Infernal; ruwe materie samengebracht met Fel-energie door slimmere demonen. De slimste van de slimste zijn de Nathrezim (Dread Lords), gebrand op het zaaien van chaos en hun leven gewijd aan Void magic. De Nathrezim nemen werelden over en vervormen de bevolking ervan langzamerhand in een leger wanstaltige demonen. Andere, lang niet zo slimme, demonen zijn de Annihilan (Pit Lords). Geheel in stijl zijn ze iets directer: marteling is hun ding en iedere sterveling moet eraan geloven.
Al snel leert het Pantheon van de demonenplaag die zich in de uitersten van het universum verspreidt, en uit angst dat ze hun plannen om titanenbroeders te vinden in de weg zouden liggen, sturen ze hun sterkste krijger. Sargeras is de naam, en een nobelere Titan kun je bijna niet vinden (toch gek, nu iedereen hem als bad guy kent). Zonder enige twijfel rent hij het universum in op zoek naar demonen om af te slachten en een eind te maken aan hun invloed, maar makkelijk is het zeker niet.
Bovenop het feit dat hij duizenden jaren op pad is om de een na de andere demonenplaag van een planeet af te meppen moet Sargeras voor het eerst zien om te gaan met ontzettend veel pijn en verlies. Het lukt hem namelijk niet alle planeten te beschermen en hij ziet complete beschavingen weggevaagd worden, maar de demonen zijn te ongeorganiseerd om hem echt in de weg te staan. Desalniettemin wist Sargeras vooraf nog niet dat er zoveel kwaad kon bestaan. Gelukkig voor iedereen in de Great Beyond vindt hij rust en kracht in het leven dat bloeit op de werelden die het Pantheon vormgeeft.
Demonengevangenis Mardum
Tijdens zijn ellelange oorlog ontdekt Sargeras dat er intelligente wezens schuil gaan achter de demonen en de Void magic die ze gebruiken. Om het nog erger te maken realiseert hij ook dat veel van de demonen die hij dagelijks afslacht al een keer eerder door hem zijn afgeslacht.Hun geesten keren simpelweg terug naar de Twisting Nether en worden uiteindelijk herboren. Het Pantheon besluit Sargeras hulp te sturen en hulp draagt de naam Aggramar. De oude Titanenbaas mag Aggramar wel en promoveert hem tot first lieutenant.
Sargeras krijgt meer tijd voor onderzoek en ontdekt dat hij de demonen wel in bedwang kan houden – ze vermoorden is te lastig, dit kan alleen als ze zich in de Nether bevinden. Sargeras creëert een gevangenis (eentje die we tegenkomen in Legion), genaamd Mardum, ‘The Plane of Banishment’. Je zou het niet verwachten, maar Sargeras’ plan is succesvol en samen met Aggramar lukt het hem de orde te herstellen in het universum. Zijn gevangenis puilt echter wel uit, met een grote groene ster in de sterrenhemel tot gevolg.
Sargeras’ wereldvernietiging en afvalligheid
Aangezien de twee Titans meer werk kunnen verrichten als ze uit elkaar gaan, zweeft Sargeras een andere kant op dan zijn luitenant, en hier leert hij pas echt hoe f’d up de plannen van de Void Lords zijn. In de verste uithoeken van de Great Dark stuit hij op angstaanjagende wezens, de Old Gods, die hun tentakels ferm in een planeet hebben verstrengeld. Sargeras realiseert tot zijn afgunst dat het niet zomaar een wereld is, maar een met een World Soul erin.
Waar hij normaal op dit punt typische vrolijke Titan-dromen zou moeten voelen komen uit de World Soul, voelt hij nu alles wat slecht is. De Old Gods hebben de ziel al compleet verpest, iets wat ook de eerder genoemde Nathrezim doorhebben. Ze komen in grote getalen naar de planeet om de kracht te aanschouwen, maar ook dat ontgaat Sargeras niet en hij ondervraagt een stel. De demonen vertellen hem de plannen van de Void Lords, en voor het eerst voelt Sargeras echt wat angst is.
Wanneer een Old God met een World Soul fuseert, ontstaat er zo’n krachtig wezen dat het Pantheon met twintig Titanlegers nog niets zou kunnen beginnen. Deze verpeste Titan zou binnen mum van tijd alles in het universum vernietigen, en alleen al die gedachte maakt een woede los bij Sargeras waarvan hij spontaan alle demonen in zijn omgeving uitmoordt. Na de matpartij weet de machtige Titan dat er maar een ding op zit: met één mep van zijn zwaard hakt hij de planeet doormidden. De Old Gods overleven het niet, hetzelfde geldt voor de World Soul.
Hoewel hij meteen naar het Pantheon afreist om zijn broeders alles te vertellen, wordt hij niet bepaald met open armen ontvangen. Ze zijn geschokt door het nieuws over de Void Lords, maar nog meer over Sargeras’ beslissing om direct de World Soul te vernietigen. Hij blijft echter achter zijn beslissing staan, en begint zelfs het idee te krijgen dat het hele universum al corrupt is. Het leven is niet perfect, en daarom kunnen ze beter alles vernietigen en opnieuw beginnen.
Sargeras, inmiddels verbitterd en getraumatiseerd, vindt dat een universum zonder leven beter is dan een universum geleid door de Void. Dan maar de kans nemen dat er wel weer nieuw leven ontstaat als alles en iedereen is platgebrand. De rest van het Pantheon trekt dit heel slecht en herinnert hem eraan dat ze het universum beschermen; zelfs Aggramar probeert hem met alle macht te overtuigen, maar het is al te laat. Sargeras stormt ervandoor alsof hij net uit de band is gekickt, want als niemand hem helpt doet hij het wel alleen. Het is de laatste keer dat hij zichzelf een Titan noemt.
Aggramar gaat solo en spot Azeroth
Vol goede moed gaat Aggramar verder met de anti-demonenmissie. Hij gelooft er heilig in dat Sargeras ooit wel weer bijdraait en ze allemaal weer dikke vriendjes worden omdat ze allemaal het juiste willen. Tijdens zijn reis detecteert hij een hele bijzondere energie, eentje die hij volgt tot de bron en uiteindelijk spot als World Soul. Deze wereld had het Pantheon nog niet ontdekt, en later zou het een naam krijgen die wij maar al te goed kennen: Azeroth. Maar eenmaal dichterbij moet Aggramar toch even slikken.
Azeroth wordt bedekt door allerlei vormen van Void-energie. Zelfs de Old Gods waren al van de partij), inclusief hun Black Empire. Wonder boven wonder was de World Soul in het midden van de planeet nog niet aangetast door al dat kwade gebroed op zijn buitenkant, en dat terwijl Azeroth de potentie zou hebben om nóg krachtiger dan fucking Sargeras te worden!Dat inspireert het Pantheon om een reddingsmissie te organiseren. Eentje met nieuwe krijgers en een keiharde oorlog tegen de Black Empire en de Elementals, maar daarover de volgende keer meer…
De lore van Warcraft-serial
13 februari:
Deel 1 - Het begin van het universum + verhaaloverzicht
10 april:
Deel 3 – Het gewelddadige einde van de Old Gods en de creatie van Kalimdor
Opmerkingen