Op-en-neertjes naar Parijs. Is minder romantisch dan het klinkt, want reizen, gamen en meteen weer terugreizen betekent dat er geen tijd is om nog te genieten van de Stad van de Liefde. Maar in het geval van For Honor (een nieuwe IP van, jawel, Ubisoft, waar ik, jazeker, daadwerkelijk enthousiast voor ben) vond ik dat deze keer niet eens zo heel erg. En dat komt niet alleen vanwege de leuke aankleding van de venue waar Europa’s gamejourno’s de hele dag mochten gamen, al droeg dat ook zeker aan de positiviteit bij. Toen we binnenkwamen werden we onthaald in een hal die helemaal Middeleeuws was aangekleed, met stro, vlaggen, speren, zwaarden, ridderhelmen en nog meer meuk waar de gemiddelde LARP’er ongetwijfeld een moord voor zou doen. Vervolgens werden we naar de kelder gebracht, waar we als vikingen van onze lunch mochten genieten. We aten gewoon een hamburger, hoor, maar de optie om uit hoorns te drinken was er, en ook de dierenvellen die op de tafels lagen voelden erg ‘Asgardian’. (Hihi, “ass guardian”.)
Verkocht
Vervolgens werden we weer naar boven geleid, naar een ruimte die, zoals ondertussen verwacht, feodaal Japan uitstraalde. Grote poort hier, samuraiharnas daar, katana’s overal. Weet je, het was niet wereldschokkend allemaal, maar aangezien de meeste publishers dit soort één-daagse persevenementen tegenwoordig bijna alleen nog maar in saaie kantoren of afgehuurde hotelkelders houden, vond ik de moeite die Ubi in het even gestoken had erg charmant. Niet dat ze per se op die manier indruk op mij hoefden te maken, hoor, want in tegenstelling tot met het gros van hun franchises volg ik For Honor al sinds de bekendmaking in 2015. En toen ik eerder dit jaar, op de Gamescom, de game daadwerkelijk eventjes mocht spelen, was ik al helemaal verkocht. Ik bedoel maar: een Dark Souls-achtige actiegame (inclusief vergelijkbare stamina-, parry-, dodge- en aanval-mechanics) die z’n hack & slash gameplay combineert met de crowd control- en landjepik-ideeën van musou-games als Dynasty Warriors? Ungf, injecteer zo’n game maar gewoon rechtstreeks in m’n zak, ofzo.
Reskins
Ook esthetisch sprak For Honor mij meteen aan. De brute actie wordt namelijk uitgevochten door drie facties: de loyale ridders, de brute vikingen en de gedisciplineerde samurai. Alledrie supervet, vooral omdat daarbinnen ook nog eens behoorlijk unieke classes te vinden zijn. En ja, die zijn bij elke factie te reduceren tot archetypes als “snel en behendig”, “gebalanceerd” en “dik en log, maar slaat je op je bek met de kracht van een imploderende zon”, maar gelukkig toch met genoeg unieke kwaliteiten om ze, per factie, hun eigen smoel te geven. De dikke samurai waren met hun puntige knuppels vooral offensieve tanks, bijvoorbeeld, terwijl de dikke ridders juist beter tot hun recht kwamen als defensieve muren. De drie facties zijn dus zeker géén reskins van elkaar; het tofste aan For Honor vind ik daarom (nog steeds) hoe merkbaar anders elke factie en class wegspeelt, ondanks de identieke besturing.
Afkijken
De vergelijkingen met Dark Souls zijn direct zichtbaar (alleen al als je naar de besturing kijkt) maar vooral het defensieve gedeelte van de gameplay is dusdanig z’n eigen ding dat For Honor al gauw niet meer aanvoelt als een ongeïnspireerde kloon zoals bijvoorbeeld Lords of the Fallen. Dit komt voornamelijk door het feit dat je drie verschillende richtingen op kunt verdedigen: links, rechts en verticaal. Vooral bij één op één gevechten zul je dus heel erg letten hoe de vijand zijn of haar wapen vasthoudt, om met de juiste richting te blocken. Op het laatste moment veranderen van aanvalsrichting om de vijand te verwarren is dus een veel voorkomende tactiek bij For Honor, en dat is niet te vergelijken met die eerder genoemde hitserie van From Software. Om nog maar te zwijgen over de rest van de gameplay in de belangrijke Dominion modus, waarin je ook nog eens landjes moet pikken (ala King of the Hill in shooters) terwijl je dozijnen AI-soldaten van de tegenpartij aan je degen rijgt op een manier die dus meer doet denken aan Dynasty Warriors. For Honor heeft ongetwijfeld ontzettend afgekeken bij Dark Souls, maar dat is aan het eindproduct
bijna niet meer te zien.
Oneerlijk
De meeste tijd spendeerde ik dus in Dominion, waarin battles gewonnen worden als er met je team van vier spelers een bepaalde aantal punten worden behaald. Punten die je verdient door vijanden te verslaan, maar voorál door bepaalde punten op de kaart over te nemen. Het is een erg toffe modus, mede omdat je je, als generaal, zo machtig voelt naast de vele flinterdunne AI-soldaatjes (die er eigenlijk voornamelijk zijn om op effectieve wijze te laten zien waar het hardst gestreden wordt). Zodra een potje begint zul je dus naar gebied A, B of C toerennen om het te claimen, en hierbij is communicatie met je teamleden dus van groot belang. Gaan jullie allemaal naar een ander punt, om zoveel mogelijk punten te claimen (met het risico dat je in de val wordt gelokt zonder backup) of ga je met meerdere spelers naar één punt om die moeiteloos te capturen en ook daadwerkelijk vast te houden? Het leukste aan Dominion is zonder twijfel de onvoorspelbare en heerlijk oneerlijke scenario’s die hieruit kunnen ontstaan. Vaak waren mijn drie teammaten aan het vechten met het vijandelijke team, wat mij de kans gaf om weg te sneaken en in m’n eentje gebieden te claimen, maar ik kwam ook vaak genoeg aan in gebieden waar ik dan opgewacht werd door twee spelers. Die uiteraard gehakt van mij maakten.
Paradepaardje
De opwinding die door je heen gaat wanneer je zo’n dodelijke, oneerlijke confrontatie overleeft op basis van pure skill, is echter legendarisch. Je kunt er negen van de tien keer van uitgaan dat je de sjaak bent wanneer je het in je eentje moet opnemen tegen twee man, maar als je door goed te blocken en te counteren (en een beetje mazzel) beide vijanden weet om te leggen, dan voel je je toch wel echt een held, hoor. Het voornaamste nádeel van Dominion is helaas dat de nadruk hier niet zo op de fijne kneepjes van de toffe combat ligt, omdat het capturen van gebieden zoveel meer punten oplevert dan goede kills behalen. Gedood worden is daarom niet zo’n probleem; respawnen en snel naar een ander punt rennen om die te capturen lijkt soms een betere tactiek dan je tijd verspillen aan het bevechten van je tegenstanders. Begrijp me niet verkeerd, Dominion is een gewéldige modus; één die meerdere genres moeiteloos weet samen te smeden tot een modus die zowel nieuw als vertrouwd voelt. Dat Dominion daarom het paradepaardje is van de vele speelmogelijkheden die For Honor je biedt, is volledig terecht. Maar het is wel een modus die meer op sterke communicatie met je medespelers leunt dan op het beheersen van de diepe combat.
Verslavend
Mijn favoriete modus (en die van heel veel andere journo’s, als ik het gejoel in de zaal mocht geloven) was daarom ook Duel, waarin elke speler maar één leven heeft. Het team dat één of meer levende spelers weet te behouden, wint uiteraard, maar het mooie hiervan is dat het de focus puur legt op de combat. Er zijn geen AI-poppetjes en geen gebieden waar je naartoe moet rennen om punten mee te verdienen; enkel uitgebreide levels waarin jij en je drie maten het moet opnemen tegen vier vijandelijke spelers. Met als gevolg erg toffe één op één gevechten waarbij geduld, observatie, timing en skill op de voorgrond staan. Door te communiceren met je teamgenoten kan het alsnog voorkomen dat je je met meerdere teamgenoten op één vijand stort voor een makkelijke kill, maar vooral aan het begin van elk potje draait het puur om één tegen één. Experimenteren met classes en loadouts (naast je wapens en armor kun je ook skills kiezen, zoals kunnen gooien met buskruit of sterker worden als je weinig health hebt) was daarom ook een erg verslavende bezigheid. Ik moest echt weggetrokken worden van Duel na een uurtje of twee; zo verslavend was het.
Boomstammen
Ik werd weggetrokken om iets te spelen waar ik erg veel hoop voor had, maar wat helaas wel het minpunt van de dag bleek te zijn: de singleplayer. Deze modus bestaat uit campaigns voor elke van de drie facties, die de eerder genoemde gameplay combineren met cutscenes, verhaallijnen en objectives. Het is iets waarbij For Honor juist méér had mogen afkijken van het geweldige Dark Souls, wat helaas niet gebeurd is. De twee missies die ik kreeg te spelen bestonden uit een semi-stealth missie, waarbij ik als een vrouwelijke ridder mijn weg moest zien te vinden naar een vijandelijk kamp (om daar vervolgens de poort te vernietigen) en een hack & slash missie waarin ik als viking een groep corrupte vikingen uit een dorpje moest zien te verjagen. Wat op papier erg leuk klonk, maar in de praktijk neerkwam op het volgen van een relatief lineair pad waarbij je af en toe tegen wat vijanden moest vechten om verder te kunnen. Toen het vikinglevel ook nog eens werd afgesloten met een lachwekkende set piece waarbij ik te paard iemand moest achtervolgen (waarbij de gameplay voornamelijk bestond uit het ontwijken van boomstammen door naar links of rechts te drukken) was het voor mij helemaal duidelijk dat For Honor één van die weinige games is die z’n tijd en moeite gewoon volledig op de multiplayer had moeten stoppen.
Wereldoorlog
Ongeacht die belachelijke geforceerde singleplayer-levels die ik heb gespeeld, ben ik echter met zeer hoge verwachtingen voor het uiteindelijke product weer naar huis gegaan. For Honor wil je immers spelen voor de online interactie; voor de nagelbijtende Duels en de teamwork die bij Dominion komt kijken. Je moet For Honor dus gewoon lekker zien als een toffe, nieuwe, originele multiplayergame met vikingen, ridders en samurai. Eén waarbij je ook nog eens bijdraagt aan een echte wereldoorlog! Virtueel gezien, tenminste; elke keer dat je namelijk Dominion of Duel speelt, dragen de acties van je team (en dus factie) bij aan de uitkomst van de zogenaamde Faction War. The Faction War is één grote, wereldwijde, online oorlog, waarbij de acties van álle spelers beslissen hoe hun factie presteert op de wereldkaart. Deze oorlog is in seizoenen verdeeld (elk seizoen duurt tien weken) en afhankelijk van hoe goed een factie het doet, veranderen de landkaarten om te reflecteren welke gebieden bij welke facties horen. En dat is cool! Het hoeft je geen reet te boeien hoe goed jouw factie het wereldwijd doet, maar persoonlijk vind ik het erg tof om te weten dat mijn acties aan iets groters bijdragen. Context, enzo.
Valentijn
Er valt nog veel meer te vertellen over For Honor (zoals hoe ontiegelijk veel gear je kunt verzamelen, van bepantsering tot wapens tot andere unlockables; ieder met hun eigen voor- en nadelen) maar wat je vooral moet weten is dat ik, voor de eerste keer in jaren, weer daadwerkelijk hyped as f*ck ben voor een game van Ubisoft. For Honor ziet er niet alleen retetof uit, maar weet met Dominion en Duel ook twee volledig verschillende, toffe kanten van één game te laten zien. Er zit bloed, zweet, tranen én liefde in For Honor, en Ubisoft bleef ons die dag ook maar benadrukken dat alle toekomstige updates voor de game volledig gratis zullen zijn. Puur omdat ze dat concept van The Faction War zo graag goed tot uiting willen brengen; iets wat niet gaat lukken als je de community verdeelt met content die verscholen zit achter een paywall. En dat getuigt van integriteit, iets wat ik al heel lang niet achter het Franse bedrijf gezocht hebben. For Honor komt volgend jaar uit op Valentijnsdag, wat betekent dat ik voor de eerste keer in een hele lange tijd uitkijk naar 14 februari!
Opmerkingen