Mijn meest gespeelde game ooit? Dat moet ondertussen wel Hearthstone zijn: sinds 2014 speel ik het vrijwel dagelijks. Of nou ja, dat klopt niet helemaal, want het afgelopen jaar speelde ik in plaats van het ‘gewone’ Hearthstone vooral de extra modus genaamd Battlegrounds. Je zult hoe dan ook begrijpen dat ik direct toehapte toen ik twee weken geleden werd benaderd door Blizzard voor een early access hands-on-sessie met een volgende extra mode van Hearthstone: Mercenaries.
Om Mercenaries al voor de release op 12 oktober te kunnen testen, kreeg ik twee accounts toegestuurd: een tutorialaccount dat me het begin van de singleplayer liet spelen en een endgame-account dat toegang bood tot alle maxed-out kaarten, waarmee ik ook tegen andere spelers kon strijden. Dat laatste deed ik op dinsdag 5 oktober tijdens een online-evenementje waarbij ik via Zoom ook wat uitleg van Blizzards ontwikkelaars kreeg. Drie potjes gespeeld, twee gewonnen, maar ik heb nog niet echt een idee hoe precies.
De voornaamste reden dat ik Hearthstone en Battlegrounds speel is de kick van het winnen. Dat gebeurt niet altijd, natuurlijk, maar áls het lukt voelt dat heerlijk. Anticiperen op mijn tegenstander, een paar beurten vooruit denken, blij worden als de goede kaarten verschijnen, of eventueel nog snel van tactiek veranderen als de kaarten wat minder gunstig vallen. En dan komt het: regeltjes die als tandwielen in elkaar grijpen om elkaar te versterken, het uitdelen van klap na klap, een heerlijk gevoel van controle, en dan het vuurwerk dat wordt ontstoken om mijn overwinning te vieren. Dat soort gevoelens heb ik in Mercenaries vooralsnog niet echt ervaren.
In Mercenaries kies je voor elke singleplayer-run door een dungeon of potje tegen een andere speler een team van zes mercenary-kaarten, met elk hun eigen aanvalskracht, health points en vaardigheden. Daarvan kun je er aan het begin van de strijd drie op het spelbord plaatsen. Tegenover je verschijnen drie vijanden, en aan jou de taak die te verslaan door de acties en doelwitten van je drie mercenaries te kiezen. Nadat je die hebt gekozen volgt het knokrondje, waarbij alle acties automatisch worden uitgevoerd, op volgorde van de snelheden die bij de verschillende acties horen. Als één van je mercenaries sneuvelt, mag je een volgende uit je team van zes kiezen, totdat alle strijders van een partij zijn verslagen. Deze opzet is eigenlijk vrij simpel, maar daar blijft het uiteraard niet bij.
Wie een uitgebreide handleiding wil moet even op internet kijken, of de game zelf gaan spelen, maar laat ik een paar dingen noemen die duidelijk maken waar Mercenaries de strategische diepgang vandaan haalt. Om te beginnen heeft elke mercenary één van drie rollen: Fighter (groen), Caster (blauw) en Protector (rood). Groen doet dubbele schade aan blauw, blauw doet dubbele schade aan rood, rood doet dubbele schade aan groen (als je ooit Pokémon hebt gespeeld, zullen de verhoudingen je bekend voorkomen). Daarnaast spelen de rassen van je strijders vaak ook een rol, en verdien je door te vechten ervaringspunten en munten die je kunt gebruiken om je mercenaries en hun vaardigheden te upgraden.
Ik heb de afgelopen week elke dag een uurtje de singleplayer van Mercenaries gespeeld, en die heeft mijn hart nog niet gestolen. Dat zal deels te maken hebben met een gebrek aan kaarten. Zo heb ik een leuke orc-mercenary die voor elke andere orc in het veld zijn aanval herhaalt, alleen heb ik maar één andere orc-kaart. En zo zijn er veel manieren waarop mijn kaarten qua synergie andere kaarten nodig hebben die ik nog niet heb.
Uiteraard zijn die kaarten weer vrij te spelen en via in-game munten te koop als ‘pakjes’ met onbekende inhoud. Voor alle duidelijkheid: dit zijn andere kaarten dan die in je decks voor het ‘gewone’ Hearthstone.
Zoals gezegd heb ik ook al even kunnen snuffelen aan de ‘endgame’ van Mercenaries, met kaarten van het maximale level 30 en alle skills, in teams die perfect op elkaar waren afgestemd. Daarbij volgde ik in hoofdlijnen de ‘tactiek’ dat ik rode mercenaries losliet op groene tegenstanders, enzovoort. Maar daarbij gebeurde er van alles wat ik niet zag aankomen, simpelweg omdat ik nog geen goed begrip had van wat mijn mercenaries en - erger nog - die van mijn tegenstanders allemaal in huis hadden. Twee keer gewonnen, één keer verloren, nauwelijks een gevoel van waarom, laat staan controle.
Het moge duidelijk zijn dat het voor mij nog veel te vroeg is om een oordeel over Mercenaries te geven. Anders dan toen ik voor het eerst Battlegrounds probeerde en er een grote glimlach op mijn gezicht verscheen toen ik zag hoe die minions elkaar allemaal automatisch liepen af te raggen, voelen mijn eerste potjes Mercenaries wel wat… stroever, onoverzichtelijker.
Mocht je toch nieuwsgierig zijn geworden: Mercenaries is free-to-play en vanaf vandaag beschikbaar, dus probeer het eens uit. Ik zal later deze week nog eens in Mercenaries duiken om te zien hoe het allemaal uitpakt als de game live is, en of ik gevoelsmatig wat meer grip op de turn-based-battles kan krijgen. Maar nu ik dit verhaaltje heb voltooid, heb ik vooral veel zin om mijn eigen account weer op te starten voor een potje Battlegrounds.
Opmerkingen