Marvel’s Wolverine gaat de Spider-Man-games overtreffen

Laat ik maar met de deur in huis vallen: het lijkt me sterk dat Marvel’s Wolverine daadwerkelijk in 2025 uitkomt. Toen de game in 2021 werd aangekondigd had ik iets te goede hoop dat we rond de kerstperiode van dit jaar met het nieuwe Marvel-avontuur aan de haal konden gaan. Godzijdank is dat niet het geval, gezien mijn backlog nog minimaal één Hugh Jackman hoog is.

Daarbij is het maken van een game natuurlijk geen gemakkelijke opgave. Zeker wanneer je als ontwikkelaar te maken krijgt met een gigantische hack, waarbij gevoelige informatie op straat komt te liggen. En dat vlak nadat je zojuist het langverwachte vervolg op een van de meest populaire PlayStation-exclusives hebt uitgebracht.

Webben doorsnijden

Toegegeven: achteraf ben ik een tikkeltje minder enthousiast over de laatste Marvel-uiting van Insomniac, oftewel Marvel’s Spider-Man 2. Gezien het webhoofd mijn favoriete superheld ooit is en Marvel’s Spider-Man zo’n fijne nieuwe versie van het personage neerzette, was de hype voor het vervolg torenhoog. En begrijp me niet verkeerd: Spider-Man 2 is een erg goede game. Bepaalde aspecten van het verhaal worden naar mijn mening daarentegen niet voldoende benut.

Peter Parkers ervaring met de symbioot, die later uitgroeit tot de brute moordenaar Venom, kan makkelijk vergeleken worden met een substantieverslaving. De opzet van de game, waarin Peter het glibberige pak steeds meer gebruikt om een ‘betere Spider-Man’ te worden, heeft dus ook de mogelijkheid om een krachtig verhaal neer te zetten. Er kon een belangrijke link gelegd worden met wat voor een effect zo’n verslaving heeft op een persoon en diens omgeving.

Helaas behandelt Spider-Man 2 dit idee nogal losjes. Na een moddervet en emotioneel baasgevecht met MJ die zich kort in de grip van de symbioot Scream bevindt, wordt enige frictie tussen haar en Peter weer snel onder het tapijt geschoven.

Peter krijgt zelfs een nieuw pak, waarmee hij precies hetzelfde kan doen als met die kwaadaardige symbioot in z’n reet. Een symbioot die dus vrij overduidelijk symbool staat voor een serieus probleem waar echte mensen mee kampen. Ik snap dat we na het uitspelen van de game nog met vette symbioot-krachten willen spelen, maar de gameplay van het spel staat op die manier nogal haaks op de thema’s die het verhaal naar mijn mening sowieso al niet met de nodige eerbied verkent. Mijn problemen met Spider-Man 2 stammen voornamelijk uit het idee dat Insomniac niet ver genoeg wilde of mocht gaan met de zwaardere materie die het personage, ondanks de vaak luchtige presentatie, absoluut kan dragen.

Healing factor

Afijn, hoe kwalijk ik het persoonlijk ook vind, begrijp ik ergens ook wel dat je een Spider-Man-verhaal niet al te dramatisch wil maken, zeker wanneer je een groot publiek wil aanspreken. Dat is dan ook waar Wolverine om de hoek komt kijken. De catchphrase van deze gemuteerde Canadees is niet voor niets “I’m the best there is at what I do, but what I do isn’t very nice”.

Wolvie is een bruut personage, waardoor hij geheid erg goed past binnen een hack ‘n slash-omgeving à la de recente God of War-games. Hoe de game er precies uit gaat zien is nog niet zeker, maar ik durf er geld op in te zetten dat de opzet van het spel meer afkijkt bij God of War en Uncharted dan Spider-Man en Ratchet and Clank. Misschien is dat nog een bijkomende reden achter de langdurige ontwikkeling van Marvel’s Wolverine.

Het moge duidelijk zijn dat de ontwikkelaars bij Insomniac weten hoe ze vloeiende combat en traversal in elkaar moeten draaien. Ik start nog altijd weleens Spider-Man 2 op om een uurtje te slingeren. Met de gameplay van Marvel’s Wolverine zit het vast snor, dus het is vooral het verhaal van de game waar ik met haviksogen naar kijk. Logan is namelijk een personage met eindeloze potentie voor meeslepende verhalen. Gezien de grove aard van het personage heb ik er vertrouwen in dat Insomniac een stapje verder gaat in hoe ze zijn interne worstelingen behandelen, ten opzichte van hoe dat met Peter Parker ging in Spider-Man 2.

Samoerai met zes zwaarden

Het is makkelijk om te vergeten, maar Logan gaat al vele jaren mee. Zijn geheugenverlies in de X-Men-films is handig - andere personages kunnen op die manier alle expositie zijn kant op gooien - maar eigenlijk weet Wolverine meer over onze wereld dan vrijwel al zijn metgezellen. De man heeft meegevochten in de Wereldoorlogen, joeg op goud tijdens de Amerikaanse Gold Rush en is getraind als samoerai die toevallig zes katana’s - of nou ja, eerder shoto’s - in zijn lichaam heeft zitten.

Het is goed mogelijk dat Insomniac voor hun verhaal ook gaat voor een versie van Logan die zijn geheugen is verloren na de Weapon X-experimenten. De game kan daar goed gebruik van maken door meer aspecten van Logans verleden naar boven te laten drijven dan in andere adaptaties. Mensenkinderen: ik zie het geheel voor me.

Stel je voor dat je door een dorpje loopt, en een oud oorlogsmaatje van Logan tegen het lijf loopt. Hoewel de Wolverine geen dag ouder lijkt, is de veteraan aan het einde van zijn gerei. Daar kan een betekenisvol gesprek, of zelfs een gameplaysectie uit volgen. Spider-Man 2 deed dit ook sterk met een aantal zijmissies, maar een melancholisch verhaal over sterfelijkheid in combinatie met zelfontdekking zou Wolverine ook niet misstaan.

Of denk aan missies in Japan, waar we Logans samoeraitraining (opnieuw) ervaren zodat hij zijn gewelddadige uitbarstingen in toom leert te houden. Of in ieder geval kan controleren. Het blijft natuurlijk leuk om er eventjes helemaal op los te hakken, en op die manier wordt een in-game reden gegeven voor een - mogelijk veranderende - mechaniek die ook iets sterks toevoegt aan de personages en het verhaal. Dan kan dit heel goed een van de meest meeslepende Wolverine-verhalen tot nu toe worden.

Marvel’s Wolverine verschijnt op een nog onbekend moment voor PlayStation 5.