Als kind was ik geobsedeerd door games als FIFA en Pro Evolution Soccer. Ik was dan ook een kind dat bovengemiddeld vaak buiten een balletje trapte en zelfs op jonge leeftijd al diepgaande voetbalgames als Football Manager speelde. Naast games als Super Mario Bros. 3, Super Mario 64, The Legend of Zelda: Ocarina of Time, Goldeneye 007 en GTA San Andreas ben ik ook intens hard opgegroeid met voetbalgames en ik had het voor geen goud willen missen.
Mijn eerste ervaring met een voetbalgame is met FIFA 98: Road to the World Cup op de Nintendo 64 geweest. Hoewel ik in die game vaker de keeper onderuit heb geschopt dan een doelpunt heb gemaakt, was het mijn eerste ervaring met de intensiteit van een voetbalgame. Van tevoren opstellingen maken, spelers op de juiste posities zetten en vervolgens m’n master plan uitvoeren is misschien wel één van de meest belonende ervaringen die je als gamer kunt hebben.
Waar het pas écht begon met de liefde voor voetbalgames, was op de PlayStation 2. Op die console heb ik een hele hoop FIFA gespeeld, maar vooral PES 5 en PES 6 waren games die ik nooit meer zal vergeten. Tevens was PES 5 mijn eerste online ervaring met een voetbalgame en alhoewel het allemaal super omslachtig werkte op de PlayStation 2, ging ik er keihard voor. Op het moment dat ik online voetbalgames ben gaan spelen, ben ik eigenlijk ook nooit meer echt teruggegaan naar de singleplayer ervaring. Ik heb zeker nog weleens een Master League-competitie en later in FIFA een carrière gedaan, maar eigenlijk altijd alleen bij het gebrek aan een goede internetverbinding. Zodra ik online kon spelen pakte ik die kans, simpelweg omdat de intensiteit van spelen tegen echte spelers veel hoger ligt dan tegen de vaak vrij domme CPU’s.
Waar je online wel veel mee te kampen krijgt, zijn ‘Duitse goals’. Op het moment van schrijven kreeg het Nederlands Elftal er laatst nog eentje om de oren van notabene de Duitsers zelf. Ze zijn zo bloedirritant, dat ik m’n PS2 controller ooit eens uit het raam heb gegooid, maar ze zijn oh zo lekker als je ze zelf maakt. Duitse goals hebben twee kanten en dat is precies wat het zo mooi maakt. Laat ik het moment dat ik m’n PS2 controller op straat gooide even beschrijven.
Al zeg ik het zelf; ik was aardig goed in Pro Evolution Soccer 6. Ik was er zo goed in, dat ik op een gegeven moment in de top 100 van de leaderboards te vinden was op de PlayStation 2. Uiteindelijk werd ik in een potje gematched met de nummer 8 van de leaderboards, terwijl ik ergens in de buurt van plaats 30 stond. Een dikke kans dus om flink wat plaatsen te pakken. Vanaf minuut 1 speelde ik de sterren van de hemel met mijn AC Milan van toen, vol met sterren als Seedorf, Nesta en zelfs nog de legendarische spits Inzaghi. De nummer 8 leek op het gebied van veldspel wel gedegradeerd tot een complete amateur, alleen doelpunten bleven uit. Ballen werden tegen de paal geschoten, op de lat, tegen de keeper en buitenspel was een bitch. Nou had ik zelfs met 0-0 wel genoegen genomen, ware het niet dat mijn tegenstander met een zondagschot van Manchester United-middenvelder Paul Scholes in de 86ste minuut gewoon de 0-1 maakt. Nooit meer heb ik daarna zo hoog gestaan in de leaderboards en waarschijnlijk besefte ik me dat mijn grote kans op de top 10 in de leaderboards vervlogen was toen ik m’n controller gewoon uit het raam smeet.
Fast-forward naar de release van FIFA 16, waarin ik je een moment kan beschrijven van een Duitse goal die ik zelf maakte. Op de avond voor de release van FIFA 16 was er een launch party voor media in Amsterdam, waarbij ik aanwezig was. Pas op de locatie kwam ik erachter dat er een toernooitje zou gaan plaatsvinden tussen media, een aantal professionele voetballers en een aantal FIFA esporters. Gezien ik wist dat ik wel een balletje kon trappen, had ik inderdaad wel verwacht het een aantal rondes verder te schoppen. Wat er uiteindelijk echter gebeurde, had ik nooit verwacht.
Na een zeer makkelijke groepsfase kwam ik in de halve finale terecht tegen destijds nog actief profvoetballer Ruben Schaken. Je kunt van z’n voetbalkwaliteiten vinden wat je vindt, maar hij kan echt een flink balletje trappen in FIFA. Zo goed zelfs, dat ik blij mocht wezen dat het bij rust niet al 0-5 stond. Met kunst en vliegwerk bleef het bij 0-0 en daar had ik een hele boel gele kaarten voor nodig. Na de rust bleef het spelbeeld hetzelfde, met zelfs een doelpunt van Ruben Schaken in de 86ste minuut tot gevolg. Echter keurde de game deze goal af, want er stond een speler buitenspel. Tot overmaat van ramp moet ik in de 90ste minuut ingrijpen door zijn spits ongeveer doormidden te trappen als deze in één streep vrij op de keeper afloopt.
Uiteindelijk hield ik in de verlenging 9 spelers over, maar nog altijd stond het 0-0. Pas na meer dan 110 minuten krijg ik de eerste echte kans en die is direct raak. Het voelde ongelofelijk lekker, maar ik moet je heel eerlijk zeggen dat ik me ook wel onwijs schuldig voelde. Ik verdiende het gewoon echt niet om die wedstrijd te winnen en ik deed het toch. Uiteindelijk kwam het in de finale aan op penalty’s en die won ik. Daarbij won ik ook gewoon eventjes een Xbox One! Mooi avondje!
Momenteel speel ik nog altijd regelmatig een potje FIFA, maar ik ben er wel veel minder fanatiek in geworden. Nog steeds gaat een balletje trappen me goed af, maar ik verwacht het nooit meer zover te schoppen als het winnen van consoles of het bestormen van een wereldwijde top 10. Ondanks alle Duitse goals die ik tegen heb gekregen, heb ik toch overwegend mooie herinneringen aan mijn tijd op het digitale voetbalveld. Hoe erg jij in de comments voetbalgames (soms terecht) haat, ik blijf er altijd een beetje van houden.
Opmerkingen