<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="dfcf0874-7c73-4304-994e-ce29e55599f9">
<a href="https://pu.nl/sites/pu.nl/files/pubeeld/hot_chicks1.jpg" target="_blank"></a>Begrijp me niet verkeerd, natuurlijk geniet ook ik van toppers als The Elder Scroll-games, de verschillende Zelda’s, Deus Ex en Battlefield 3. Daar wil ik het nu echter niet over hebben. Deze top vijf is puur opgebouwd uit titels die mijn somtijds walgelijke smaak perfect weergeven. Het zijn spellen waar de honden geen brood van lusten, maar die ik beschouw als pareltjes waarvan ik oprecht heb genoten. Eigenlijk is het heel simpel: wanneer er een lekker B-sausje over een game gedrapeerd ligt, heb je mij al snel te pakken. Stiekem beleef ik ook gewoon het meeste lol aan obscure titels met een B-sfeertje die niemand speelt, juist omdat niemand ze speelt. En dan heb ik het niet over Japanse manga-shit, dat is meer voor nerds.
Hieronder dus de top vijf van meest afgrijselijke aanraders van Graddus. Verwacht spektakel, verwacht bombarie, maar verwacht bovenal wansmaak. Om één en ander nog extra fout te maken, vergelijk ik elke titel met een snack. “Wat, met snacks? Zoals patatjes oorlog en bamiballen?”, hoor ik jullie al denken. Ja inderdaad, dat soort snacks! Eet (wan)smakelijk!

5. The Godfather II <a href="https://pu.nl/sites/pu.nl/files/pubeeld/godfather_2.png" target="_blank"></a>Het eerste Godfather-deel was ten tijde van release één van de duurste gameproducties ooit gemaakt. De open-world gangstergame keek goed (met andere woorden: jatte) naar wat andere free-roaming titelszo succesvol maakte, maar had zeker ook een eigen smoel en ademde de sfeer van de Godfather-films geloofwaardig uit.
The Godfather II was eigenlijk gewoon een slap aftreksel van het eerste deel, maar stiekem vond ik het wel de leukere game. Zo zat er een lekker foute jaren ’80-vibe in het spel die me deed denken aan GTA: Vice City. Daarnaast was het allemaal veel meer over-the-top, met vettere executies, een soort misplaatst RTS-element en een megalomaan verhaal dat een loopje nam met de gebeurtenissen uit de films. Kortom, het kon mij uitstekend bekoren, en ik heb The Godfather II dan ook in één ruk uitgespeeld!
Vergelijkbaar met: Een broodje kaassoufflé <a href="https://pu.nl/sites/pu.nl/files/pubeeld/br_kaassoufle.png" target="_blank"></a>The Godfather II begint een beetje droogjes. Het verhaal raakt kant noch wal, en de graphics zijn niet bepaald om over naar huis te schrijven. Net als een broodje kaassoufflé, geeft het spel na een paar melige happen echter zijn romige innerlijk prijs. The Godfather II ontpopt zich als een lekker foute en zeer gevarieerde free-roamer, gelardeerd met vette strategische elementen en de slicke ‘Black Hand’-controls, waarmee je moeiteloos NPC’s intimideert en vervolgens kapot rost.
4. Velvet Assassin <a href="https://pu.nl/sites/pu.nl/files/pubeeld/velvet_assass.png" target="_blank"></a>Goede stealthgames zijn op de vingers van één hand te tellen. Zo hebben we Metal Gear Solid, Splinter Cell, Hitman en… Velvet Assassin. In deze kitscherige Tweede Wereldoorlog sneak-‘em-up speel je als de even knappe als dodelijke Violette Summers, een chick met een bloedhekel aan de Duitse bezetters. Ze gaat op pad in het door de Nazi’s geoccupeerde Europa, en laat daarbij een spoor van lijken en destructie achter.
De gameplay in Velvet Assassin is lekker simpel: je bekruipt je tegenstanders van achteren, waarna je ze kan wurgen of neersteken. Violette kan tevens morfine gebruiken, waardoor ze tijdelijk onzichtbaar/onoverwinnelijk wordt. Er zitten zelfs RPG-elementen in de game, aangezien je XP krijgt voor elke actie die je onderneemt. Al met al is Velvet Assassin een zeer aparte, af en toe behoorlijk groteske stealth-game met een echt moordwijf in de hoofdrol!
Vergelijkbaar met: Een vleeskroket <a href="https://pu.nl/sites/pu.nl/files/pubeeld/kroket.png" target="_blank"></a>Een vleeskroket is de meest basic snack die er bestaat. Een gepaneerd velletje met daarin sappige vleesragout; lekker lekker! Velvet Assassin is eveneens een behoorlijk rechttoe-rechtaan stealth-spel. Lineair als de pest, en de gameplay behelst niet meer dan het ongezien besluipen van vijanden, waarna je ze neerprikt met je stiletto. De kroket is misschien wel de meest populaire snack in Nederland, maar helaas was Velvet Assassin allesbehalve geliefd. Het spel verdient beter, vandaar een eervolle vierde plek!
3. Risen <a href="https://pu.nl/sites/pu.nl/files/pubeeld/risen.png" target="_blank"></a>Risen is een open world RPG die goed in één rijtje met genrebroeders Two Worlds, Divinity II en Gothic 4 geplaatst kan worden, aangezien ze allemaal kritisch verketterd werden. Het zal dus niet als een verrassing komen dat ík het stuk voor stuk superdikke titels vond! Risen is wat mij betreft de beste van het stel, voornamelijk doordat de game zich op een fraai tropisch eiland afspeeld. Ik ben een enorme fan van eilanden, en de natuurlijke zeegrens houdt de dingen lekker overzichtelijk.
Wanneer je door de houterige combat in Risen heenprikt, is er veel om van te genieten. Zo zitten er een shitload aan quests, monsters en loot in de game. Ook is de balans erg goed uitgewerkt en misschien wel het belangrijkste: Risen geeft je dat echte, ouderwetse gevoel dat je in je eentje op avontuur moet gaan om te overleven. Vette shit!
Vergelijkbaar met: Een loempia met zoetzure saus <a href="https://pu.nl/sites/pu.nl/files/pubeeld/loempia.png" target="_blank"></a>Risen werd door pers en publiek afgekraakt vanwege de matige visuele kwaliteit, de stijve gevechtsmechanieken en de traditionele ‘find-and-fetch’-gameplay. Dat mag misschien allemaal wel waar zijn, maar de RPG schotelde spelers tevens een sfeervolle, grote wereld tjokvol vertier voor. Risen lijkt daarmee op een loempia; ook deze snack wordt vaak genegeerd door het grote publiek, maar biedt wel een smakelijk en verantwoord alternatief voor meer populaire fast-food producten.
2. Alpha Protocol <a href="https://pu.nl/sites/pu.nl/files/pubeeld/alpha_protocol.png" target="_blank"></a>Action-RPG’s die zich afspelen in de Middeleeuwen of één of andere fantasy-omgeving kennen we onderhand wel. Hoeveel vetter is het niet om een role-playing game in het heden te hebben, waarin je als een soort über-James Bond allerlei covert-op missies moet uitvoeren! Laat dit nu precies zijn wat Alpha Protocol ons (probeerde) voor te schotelen. Dat, gecombineerd met een shitload aan keuzes en verschillende eindes, moet wel een topgame opleveren toch?
Mwaaaaaaa, niet helemaal... De game deed veel dingen goed, maar evenzoveel dingen ook weer gigantisch fout. Zo waren de controls om te janken, en was de spelwereld gigantisch inconsistent. Vijanden die het ene moment door muren heen kunnen kijken en je het andere moment niet eens zien als je een meter voor hun neus vandaan staat, je kent het wel. Toch vond ik Alpha Protocol echt heel vet, al heb je daar dus wel een roze bril, een beetje fantasie en een grote dosis wansmaak voor nodig! 
Vergelijkbaar met: Een frikandel speciaal <a href="https://pu.nl/sites/pu.nl/files/pubeeld/frikandel_speciaal.png" target="_blank"></a>Alpha Protocol was veelbelovend en iedereen met een hart voor dynamische action-RPG’s had er zin in. Ook al viel het spel zelf uiteindelijk tegen door de matige uitwerking en de lelijke graphics, toch heb ik behoorlijk zitten smullen van deze titel. Alpha Protocol laat zich dan ook perfect vergelijken met een frikandel speciaal: wanneer het ding in de frituurpan ligt, kijk je er watertandend naar uit, tijdens het eten geniet je van de smaaksensatie die de papillen masseert, maar achteraf blijf je wel zitten met een raar, onbevredigd gevoel…
1. Wolfenstein <a href="https://pu.nl/sites/pu.nl/files/pubeeld/wolfenstein.png" target="_blank"></a>De oermoeder der first-person shooters kende in 2009 haar revival. Zo vaak komen er geen Wolfenstein-games uit, en dus was ik zeer in mijn nopjes toen ik constateerde dat alles wat de serie groot maakte ook in het nieuwste deel weer present bleek: bizarre wapens, vuile Nazi’s en een heel fout, occult sfeertje.
De halfbakken kritiek op het spel begreep ik niet. Dit was toch wat de fans wilden? Duitse soldaten tot stof vermorzelen met een deeltjesversneller is toch gewoon heel erg leuk? Ja, het is simpel, en ja, er zijn misschien technisch betere shooters op de markt. Waar het echter om gaat is dat maar weinig titels de unieke, excentrieke en lekker politiek incorrecte gameplay van Wolfenstein bezitten. Voor een wansmakelijke gamer zoals ik is dat genoeg! 
Vergelijkbaar met: Een kapsalon <a href="https://pu.nl/sites/pu.nl/files/pubeeld/kapsalon.png" target="_blank"></a>De kapsalon is een relatief nieuw fenomeen op snackgebied, terwijl Wolfenstein natuurlijk juist al zo oud als de wereld is. Voor de rest lijken de twee in veel facetten wél op elkaar. Beiden bieden een mix van ingrediënten, die samen meer zijn dan slechts de som van de afzonderlijke delen. Wolfenstein kent first-person shooting-, adventure- en RPG-elementen, terwijl de kapsalon een combinatie van vlees, patat, rauwkost en saus behelst. Daarnaast zien ze er allebei niet echt smakelijk uit, maar past hun foute jasje ze op een gekke manier wel als gegoten!
</div>
</div>
</content>
</article>

Top 5: Graddus’ foute, maar o zo vette games!

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links