Laat ik voorop stellen dat de wereld gewoon door was blijven draaien als ik geen NES had gekregen van mijn ouders. Ondanks dat ik voor de spiegel soms anders pretendeer, ben ik immers helemaal niet belangrijk – zelfs niet binnen de internationale gamepers. Toch vond ik het interessant om mijzelf voor te stellen wat ik allemaal had gemist als die ene vonk tussen mij en videogames nooit was overgesprongen. Misschien vind je het zelf ook wel interessant om je te bedenken hoe je leven eruit had gezien als je nooit een controller had aangeraakt…
Ingepakt televisiemeubel
We tellen het jaar onze lieve heer 1992. Een overenthousiaste Michel wordt veel te vroeg in de ochtend wakker, want het is immers een grote dag: zijn verjaardag. Ah, die goede oude tijd dat verjaardagen nog iets waren om naar uit te kijken… en je überhaupt blij uit je bed sprong! Terwijl zijn ouders nog op bed liggen rent hij naar beneden om te kijken of het cadeau waar hij al maanden om heeft gesmeekt klaarligt. Zijn ouders hebben heel het televisiemeubel ingepakt, en daaronder staat hij klaar, aangesloten en wel: de Nintendo Entertainment System.
Een foto van het ingepakte televisiemeubel heb ik niet meer, maar de NES nog wel!
De NES was eind jaren 80 en begin jaren 90 ongekend populair. Ook niet zo gek natuurlijk – het systeem was verantwoordelijk voor de wederopstanding van de game-industrie en zo’n beetje elke grote titel, op PC-games en Sega’s exclusieve titels na, verscheen op het apparaat. Voor kinderen stond de NES, of de ‘Nintendo’, zoals ik hem liefkozend noemde op die zomerse verjaardag, simpelweg gelijk aan de term videogames.
Voor het eerst in mijn leven speelde ik die dag computerspellen. In die tijd was het nog niet volstrekt normaal om een PC thuis te hebben staan – die kwam in huize Musters pas een paar jaar later. Ik begon met Super Mario Bros., wat mij verrassend goed afging. Het spel zit zo vernuftig in elkaar dat je de basis zonder al te veel problemen binnen seconden doorhebt – daar heb je geen handleiding voor nodig. Natuurlijk werd ook Duck Hunt uitgetest, dat op dezelfde cartridge stond en met een Zapper geleverd werd. Tot slot had ik Teenage Mutant Ninja Turtles in bezit. Dankzij mijn enorme passie voor de vier groene superhelden heb ik die game tot in den treure gespeeld, ondanks dat ik nooit verder kwam dan de ongelooflijk pittige tweede wereld, waarin je al zwemmend bommen onschadelijk moest maken.
Eén ding dat mij nog opvallend goed bijstaat, is de geur die op mijn verjaardag in de woonkamer hing. Een nieuwe console die je net hebt uitgepakt en vervolgens enkele uren via het stopcontact laat pruttelen, geeft namelijk een typisch geurtje af – de geur van opgewarmde, nieuwe technologie. Deze permanente herinnering zorgt er voor dat ik bij elke nieuwe consolelancering weer terug in de tijd wordt gevoerd: zodra een nieuwe console een tijdje aanstaat en je hem kunt ruiken, is de nostalgische ervaring compleet. Onderschat niet hoeveel effect herinneringen op je moderne genotsmomentjes hebben!
Frustratie samengevat in één screenshot (Teenage Mutant Ninja Turtles)
De vele avonturen van een gamer
Hoe dan ook werd hier het zaadje gepland voor een levenslange passie over alles wat met games te maken heeft. De NES werd al snel opgevolgd door de Super NES, en ook de Game Boy en Game Gear kwamen in huis. Op mijn kersverse Intel 386 werden spellen als Wolfenstein 3D en Jazz Jackrabbit gespeeld. De SNES werd opgevolgd door de PlayStation, die weer door de Nintendo 64, en zo voorts tot de dag van vandaag – ik wissel deze weken The Last of Us: Part 2 af met Animal Crossing: New Horizons. Als ik op mijn achtste verjaardag die NES niet had gekregen, was ik al deze consoles en letterlijk honderden virtuele ervaringen misschien wel compleet misgelopen.
Mijn hoofd gaat een beetje duizelen van deze gedachte – probeer zelf maar eens voor te stellen als je games niet als hobby had. Waar had je je vrije tijd dan mee gevuld? Sporten, films kijken, met vrienden hangen – zeker, allemaal dingen die me ook nu bezighouden. Maar ik had games voor geen goud willen missen. De voldoening van het oplossen van talloze uitdagingen, het creatief nadenken over problemen, de avonturen die ik met Mario en Luigi, Lara Croft, Solid Snake, Nathan Drake, Link, Simon Belmont en vele anderen heb beleefd, de momenten dat ik letterlijk weggeblazen werd door nieuwe technologie, prachtige graphics, vernuftige gameplay of zelfs een emotionele plottwist: het is zo verdomde cliché en nerdy om te zeggen dat je als gamer véle levens leidt, maar het is wel de onversneden waarheid.
Een carrière voor het leven
Voor mij – en met mij heel de PU-redactie – hebben games natuurlijk nog een extra lading. We hebben er met z’n allen onze carrière op gebouwd. Ook dat is begonnen bij die eerste vonk tussen de NES en mijn spelende handen. Enkele jaren later - in 1993 als ik het mij goed herinner - lanceerde er een Nederlands tijdschrift dat ik in de schappen van de plaatselijke supermarkt zag staan. Op de voorkant stond een levensecht ogende vos in een ruimtepak, alsmede de melding dat er een stickervel in het tijdschrift zat. Stickers die daarna nog jarenlang op de deur van mijn slaapkamer geplakt zaten. Die krengen bleven zo goed plakken dat je ze met geen mogelijkheid kon verwijderen - pas toen de deur eruit werd gehaald tijdens een verbouwing gingen de stickers verloren. Bovenin de cover prijkte een roog-blauw logo fier: Power Unlimited.
Een foto van de cover van de allereerste PU. Hij is blurry, maar je moet het er mee doen
Elke maand kocht ik – nou ja, mijn ouders – het tijdschrift, vol met de meest uiteenlopende recensies. Een 6 komma nogwat voor Super Mario Kart was natuurlijk van de zotte, net zoals de vele tienen die leunstoelninja Kees telkens weer aan de nieuwste Mortal Kombat-game gaf. De brieven van Mortal Marcel en zijn vele copycats waren soms tenenkrommend, de manier waarop de heer Meijroos op een gegeven moment driekwart van het blad eigenhandig volschreef indrukwekkend. Maar bovenal was dat eerste nummer van Power Unlimited, gekocht vanwege de NES die ik voor mijn verjaardag kreeg, de katalysator om zelf in de pen te kruipen.
De rest is geschiedenis. Ik ging ook geïmporteerde, Engelstalige magazines kopen en zelf artikelen schrijven – eerst met pen en papier en op een oude typmachine, daarna op de computer. Met de komst van het internet kwam de gameredactiewereld een stuk dichterbij, en ging ik vrijwillig aan de slag voor diverse sites. Ik studeerde journalistiek, ging stagelopen bij Gamer.nl en ging er fulltime aan de slag. Gamer.nl werd bij dezelfde uitgever als Power Unlimited gevoegd, we werkten samen op de redactie, ik hing mijn vaste baan aan de wilgen en ging als freelancer verder. En zo werd het mogelijk gemaakt dat ik uiteindelijk dit artikel schrijf, voor de website gebaseerd op het blad dat ik al die jaren geleden als een bezetene doorbladerde. Bijna 28 jaar nadat ik voor het eerst op de NES speelde.
Een leven zonder games is voor mij dus haast niet voor te stellen. Ik zou niet weten hoe ik anders brood op de plank zou hebben gekregen – ik ben volgens mij nergens anders écht goed in. Belangrijker nog: ik zou al die prachtige games en alle interessante dingen die in de game-industrie gebeuren mogelijk hebben gemist. Van de opkomst en teloorgang van E3, tot het afscheid van Sega als consoleboer en de introductie van Microsoft in de consolemarkt: de game-industrie verandert constant en verveelt nooit. Ik ben blij dat ik die talloze mooie momenten dagelijks met jullie kan delen. Ik ben blij dat ik 28 jaar geleden voor het eerst op de A-knop drukte.
Lees ook vorige afleveringen in de 'Wat als...?'-featurereeks:
Wat als... deze gamefranchises een nieuw leven kregen?
Wat als... handhelds nog steeds populair waren?
Wat als... games niet goed worden gepreserveerd?
Wat als... Microsoft wél een vliegende start had gemaakt met Xbox One?
Wat als... de next-gen consoles worden uitgesteld?
Wat als... de Nintendo Switch had gefaald?
Wat als... E3 niet doorgaat of helemaal stopt?
Wat als... Sony en Nintendo hun samenwerking hadden doorgezet?
Wat als... Valve nooit Steam had gelanceerd?
Opmerkingen