
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="d59807d9-688a-4bff-b761-69d17889dff0"><p>Soms vraag ik me af waarom ik dit werk al langer dan 12 jaar doe. En dan word ik op een donderdag uitgenodigd om het daaropvolgende weekend naar Disneyland Parijs te gaan voor een première van Ant-Man and the Wasp. Door een voormalig stagiair van me, Steven (Corneel) Kok, die nu bij <a href="https://www.superguide.nl/" target="_blank" title="Superguide">Veronica’s Superguide</a> werkt nog wel. Op zo’n moment weet ik weer waarom ik dit werk al langer dan 12 jaar doe; omdat je nooit wanneer je met de neus in de boter valt en je je liefde voor Disney en superhelden twee dagen lang mag combineren met je werk, in een van de blijste plekjes op de wereld. Ja, ik werk al meer dan een decennium bij PU omdat ik elke dag zit te wachten op een snoepreisje, inderdaad. Niet dat het twee dagen in de watten gelegd worden invloed heeft op hoe vet ik een film of game vind, trouwens. Was ik maar zo beïnvloedbaar! Het kijken van Ant-Man and the Wasp was namelijk totaal niet het hoogtepunt van m’n weekend…</p><p><iframe frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/hzGTP4hMinM" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" width="608"></iframe></p><h3>90’s-Helden in Ant-Man and the Wasp</h3><p>Na Guardians of the Galaxy was de eerste Ant-Man eveneens een redelijk afwijkende film in het repertoire van Marvel Studios: de nadruk ligt meer op de humor en terwijl Guardians of the Galaxy de grenzen van het MCU oprekte door de ruimte in te schieten, deed Ant-Man hetzelfde door veel kleiner te gaan. Op meerdere manieren, want niet alleen kan de held zichzelf laten krimpen tot zelfs subatomaire formaten, ook de film zelf is kleinschalig. Ant-Man en consorten verlaten nooit de grenzen van San Francisco en bleven zelfs een groot deel van de film in hetzelfde huis hangen, waardoor het op meerdere manieren als de kleinste Marvel-film voelt. Ant-Man and the Wasp herhaalt dit trucje, maar breidt toch op een aantal fronten behoorlijk uit. Zoals op het gebied van personages, want dat beperkt zich niet alleen tot een verdubbeling van de titulaire helden! Nee, Ant-Man and the Wasp is een volle, hele volle film. Zo wordt Michael Douglas dit keer vergezeld door twee andere 90’s-helden: Michelle Pfeiffer en Laurence Fishburne. Die eerste speelt een belangrijk personage dat maar weinig screentime heeft, en de man die we allemaal kennen als de aanbieder van de blauwe en rode pil in The Matrix, heeft een grotere, maar redelijk verwaarloosbare rol als Bill Foster (in de comics bekend als Black Goliath, maar hij trekt geen kek pakkie aan in Ant-Man and the Wasp).</p><p></p><h3>Pijn is niet grappig in Ant-Man and the Wasp</h3><p>De meeste characters in Ant-Man and the Wasp zijn grappig of hebben een cynische vorm van humor, iets dat natuurlijk wel zo toepasselijk is voor een comedy. Zo is er wederom de comic relief boy band bestaande uit Luis (Michael Peña), Kurt (David Dastmalchian) en Dave (T.I.). Zij zijn er voornamelijk om grappig te doen en het plot ingewikkelder te maken, net zoals de kersverse bad guy Sonny Burch (Walton Goggins) en diens hulpjes, die eigenlijk alleen maar bestaan om in de weg te staan. FBI-agenten Stolz (Sean Kleier) en Woo (Randall Park) hebben ongeveer dezelfde functie en de enige antagonist die er echt toe doet, Ghost (Hannah John-Kamen), is nogal een… afwijkend persoon vergeleken met de rest. Ze is niet bepaald grappig, eerder getergd en in constante pijn, wat haar terecht nogal boos maakt. Haar queeste om zich simpelweg niet meer kut te voelen zorgt voor een ietwat interessante schurk, maar ze past eigenlijk voor geen meter in de rest van de film. Alsof je Captain America: Winter Soldier afsluit met de dance-off uit Guardians of the Galaxy. Het is gewoon een beetje toondoof.</p><p></p><h3>Alles is quantum in Ant-Man and the Wasp</h3><p>Niet alleen de shitload aan personages (ik ben voor het gemak nog even Judy Greer en Bobby Cannavale bijvoorbeeld vergeten) zorgen ervoor dat Ant-Man and the Wasp een verrassend ingewikkelde film is, ook de ‘wetenschappelijke’ mumbo jumbo zorgt voor verwarring. Het probleem is meer dat het niet heel erg geloofwaardig overkomt allemaal. Het kleiner maken van Scott en Hope, oftewel Ant-Man en Wasp, is nu niet meer het enige science fiction-trucje dat uitgehaald wordt deze sequel, ook worden er objecten en mensen in grootte opgeblazen, wordt er weer gesodemieterd in het zogenaamde quantum realm en doet Ghost daarnaast ook nog even ‘quantum phase shifting’. Dit staat op een of andere manier allemaal met elkaar in verband, maar het kwam mij een beetje knullig over, helemaal toen er op een gegeven moment groene ‘quantum healing particles’ uit het quantum realm getrokken werden. Eh, reallly? Niet voor niets maakt Scott Lang (Paul Rudd) op een gegeven moment de grap: ‘You’re just putting quantum in front of everything.’ Alle personages, subplots en andere bewegende delen in Ant-Man and the Wasp komen op het einde wel samen in een bijzonder spectaculaire en tegelijkertijd grappige eindscène, waardoor je het gevoel hebt dat een hoop van de moeilijkdoenerij niet voor niets was. Maar toch blijft het gevoel hangen dat de film een stuk interessanter was geweest als er wat minder moeilijk gedaan was.</p><p></p><h3>Ant-Man and the Wasp: een goed excuus? </h3><p>De grote vraag waar de marketing van Ant-Man and the Wasp zich heel slim op focust is: waar was Ant-Man gedurende <a href="https://pu.nl/artikelen/review/avengers-infinity-war-filmreview/" target="_blank" title="Infinity War review">Infinity War</a>? Hoe heeft Scott zich uit de zwaarstwegende strijd van het Marvel Cinematic Universe weten te wurmen… of, eh, mieren, zo u wil? Nou, ze waren dus te druk met de shit die gebeurde in deze film. Is dat een goed excuus? Ehm… Tja… De zoektocht naar Janet van Dyne is heus vermakelijk, vaak grappig (en vaak ook niet), maar om het nou essentieel Marvel-voer te noemen? Of zelfs onmisbaar? Niet echt. Door de overdaad aan personages wordt er te weinig aandacht besteed aan degenen die écht boeien, voelt het geheel te gehaast om je veel te laten voelen en ontbreekt er een fijn Marvel- of zelfs wat algemener Disney-ritme. De titulaire helden hebben gelukkig nog steeds een fijne chemie en als ze samen in actie komen, dan gaat Ant-Man and the Wasp het lekkerst. Maar het feit dat een binnenboy zoals ik tijdens het kijken van de film aan het nadenken was over welke attractie in Disneyland ik hierna ging checken, terwijl ik af en toe zelfs een beetje grimaste, dat zegt toch wel wat. Toen ik eenmaal buiten stond, vloog er trouwens een vliegende mier tegen m’n kop. Dat betekent vast iets…</p><p></p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Ant-Man and the Wasp – Filmreview

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links