
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="271c80d1-55d2-4870-b747-312436debf3f"><p>Infinity War, de derde Avengers-film, is de culminatie van 10 jaar entertainment uit de stal van Marvel Studios. Het is de 19de film in het Marvel Cinematic Universe en kent een volledig gestoorde cast van alleen maar A-list acteurs, waaronder oudgedienden Robert Downey Jr., Scarlett Johansson, Chris Hemsworth en Chris Evans, maar ook vrij nieuwe toevoegingen zoals Chadwick Boseman, Benedict Cumberbatch en Tom Holland. De casting gaat zelfs zo ver dat de handvol zinnen uit de mond van Proxima Midnight, een CGI-hulpje van ultraschurk Thanos (gespeeld door Josh Brolin, de dimensiehopper die stiekem ook Cable is in Deadpool 2), is ingesproken door een waanzinnig goede actrice genaamd Carrie Coon, die de sterren van de hemel speelde in The Leftovers en Fargo seizoen 2.</p><p></p><p></p><p>Maar het talent zit niet alleen voor de camera, want de schrijvers van Infinity War, Christopher Markus en Stephen McFeely, zijn ook verantwoordelijk voor de beste Marvel-films tot nu toe… eh, en Thor: The Dark World dan. Maar die laatste teleurstelling is dan ook niet geregisseerd door de Russo Brothers, maar die hebben samen met het droomschrijversteam McFeely en Markus wel het fantastische Captain America: The Winter Soldier en <a href="https://pu.nl/artikelen/review/captain-america-civil-war-film-review/" target="_blank" title="Civil War - Review">Civil War</a> gemaakt. En nu schotelen ze ons dus Infinity War voor, een film waar MCU-opperbaas Kevin Feige duidelijk zijn beste mensen op heeft gezet, want oeiOEI, de belangen, de inzet en de lat, die liggen allemaal knetterhoog voor dit Motion Picture Event of the Year, dat eigenlijk wel even 2 miljard binnen moet halen…</p><p></p><h3>Infinity War: Thanos brengt de angst</h3><p>Maar bovenstaande zijn allemaal specs. Emotieloze feiten, cijfers en namen. Zeker, door al deze machtige mensen en al het geld dat erachter schuilt is Infinity War dé blockbuster to end all blockbusters, een epische onderneming, een monster van een Hollywood-productie. Maar het is zoveel meer dan dat! Er schuilt namelijk onnoemelijk veel passie achter deze film en decennia aan historie; Marvel brengt al sinds de jaren ’60 fantastische verhalen naar plaatjesboekjes en heeft daarmee enorm veel fantasieën geprikkeld. Zo bekeek de Wouter Brugge van de jaren ‘90, een bekruld knulletje van amper 10, met een combinatie van angst en fascinatie de afbeeldingen van Thanos: een Titaan die een heel leger van superhelden tot moes ging slaan. Zijn weapon of choice? Een handschoen.</p><p></p><p>Maar niet zomaar een ‘gauntlet’, nee, eentje die de macht had over de tijd, realiteit, geest, ruimte, kracht en de ziel, om het maar even ongelukkig te vertalen - want dat was ook zo in de uitgaven van Junior Press die ik destijds las. De paarse knakker had in feite oneindig veel macht, gebundeld in een paar edelstenen op zijn enorme vuist, en daarmee was alles, maar dan ook echt ALLES mogelijk. Mijn jonge geest vond dit concept bijzonder huiveringwekkend, iets dat misschien te maken had met mijn dreigende autoriteitsprobleem, of omdat het idee van oneindigheid angstaanjagend eenzaam leek. Hoe dan ook, Thanos stond vanaf dat moment in mijn geheugen gegrift als de meest onvergetelijke schurk ooit, de ultieme dreiging. Had ik toen ooit kunnen bevroeden dat ik hem, meer dan twee decennia later, op het grote scherm mocht aanschouwen? Ik weet niet precies wat ‘bevroeden’ betekent, maar als ik het kon, dan was m’n brein misschien wel geëxplodeerd.</p><p></p><h3>Infinity War; filmgeworden comic - final form</h3><p>Thanos is een enorm intrigerende bad guy, meer dan Ronan, Malekith, Ultron en Kaecilius bij elkáár. Nou is dat natuurlijk niet een enorm bijzondere prestatie, maar ik denk dat ik de paarse Titaan zelfs boeiender vind dan Loki en Killmonger, wat dan wel weer knap is. Thanos heeft een zekere tragiek, omdat hij een zware verantwoordelijkheid op zich heeft genomen vanwege een overtuiging waar je… tja, eigenlijk moeilijk iets tegenin kan brengen. Ergens heeft de Mad Titan gelijk, alleen is de manier waarop hij het probleem wil aan wil pakken een tikje extreem. Zeg maar gerust HEUL extreem. Het is hoe dan ook lastig om niets te voelen als de CGI-versie van Brolin in beeld is, en in mijn geval waren het niet alleen de vage gevoelens van doem en vrees die ik al sinds de 90’s heb voor zijn oneindige macht. Nee, het is ook een lichte vorm van ontzag en… medelijden?</p><p></p><p>Thanos is hoe dan ook zó goed uitgewerkt, dat het moeilijk is je te storen aan zijn eendimensionale ‘kinderen’: Ebony Maw, Proxima Midnight, Cull Obsidian en Corvus Glaive. Ook omdat deze tussenbazen er fucking cool uitzien en prima excuses vormen voor een paar van de meest duizelingwekkend inventieve actiescènes ooit in een film PUNT. Dit is het gebied waar comic en cinema elkaar overlappen op zo’n spectaculaire wijze, dat de 10-jarige krullen bijna weer uit m’n hoofd popten van verbazing. De manier waarop Dr. Strange het opneemt tegen Ebony Maw deed m’n kaak openklappen. Een gedeelte van de Avengers die samenwerken om te zorgen dat Thanos z’n gauntlet niet kan gebruiken deed me kirren. Het nieuwe pak van Iron Man, dat eigenlijk functioneert als dat van DC’s Blue Beetle, deed me kwijlen. Spider-Mans nieuwe Iron Spider-pakkie deed me nog meer kwijlen. Scarlet Witch versus Proxima Midnight deed m’n ogen uit m’n schedel schieten. Thor z’n krachten, Cap z’n baard, kleine en grote team-ups, (wo)man tegen (wo)man gevechten en enorm grootschalige strijdvelden, lomp geweld en subtiel geknok; de actie is zó gevarieerd en verrassend, dat je jezelf gewoon moet overgeven en het moet voélen terwijl het over je heen spoelt. Zoek een bios met lekkere stoelen uit en donder van de ene verbazing in de ander, dát is Infinity War.</p><p></p><h3>Infinity War: wat nu?</h3><p>Infinity War geeft je nauwelijks de tijd om te ademen, maar dat wil niet zeggen dat de film niets te bieden heeft behálve fun. Heb je tien jaar lang de avonturen van het MCU gevolgd, met wisselend enthousiasme of niet, dan gaat er meer door je heen dan ‘whoopwhoop’ tijdens de dik 2,5 uur van deze beleving. Net zoals in Civil War wordt de fan ook dit keer weer veelvuldig beloond voor hun trouwheid door vele knipogen, grapjes en verwijzingen naar vorige films, maar vooral omdat de relaties tussen personages die vastgesteld zijn in de 18 voorgangers, zich hierin voortzetten of zelfs tot een bedroevend einde komen. Het is daarbij vooral mooi om te zien hoe de Guardians of the Galaxy voor het eerst in contact komt met de rest van de Marvel-superhelden, of hoe de ego’s van Dr. Strange en Tony Stark met elkaar clashen.</p><p></p><p>Want Infinity War heeft natuurlijk ook de typische Marvel-humor weer en brengt het misschien zelfs naar een nieuw vlak, zonder de duisterheid en het onheilspellende van de film in gevaar te brengen. Het is ongelooflijk hoe The Avengers in 2012 het idee van een superhelden-ensemble voor het eerst op zeer succesvolle wijze naar het grote scherm bracht, <a href="https://pu.nl/artikelen/review/captain-america-civil-war-film-review/" target="_blank" title="Civil War - Review">Civil War</a> dit concept in 2015 perfectioneerde en Infinity War het nu, wéér 3 jaar later, tot zo’n belachelijk hoog niveau brengt, dat mijn fantasie het niet eens aankan om te, eh… bevroeden(?) wat het MCU ons in 2021 gaat brengen. En dat is bijzonder, want die fantasie van mij is al héél vroeg geprikkeld door een bedrijfje genaamd Marvel…</p><p><iframe frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/6ZfuNTqbHE8" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" width="608"></iframe></p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Avengers: Infinity War – Filmreview

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links