
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="ac925838-33f0-4cff-a744-52d4de460571"><p><i>Marvin speelde Battlefield 1 op de PC.</i></p><p>Als je deze week de nieuwe PU erbij pakt dan zal je lezen dat mijn eerste speelsessie met Battlefield 1, twee weken geleden op het hoofdkantoor van DICE in Stockholm, een flinke indruk op me heeft gemaakt. Dat is deels te danken aan de asgrauwe sfeer die de WO1-shooter neerzet, en deels aan de humanitaire twist. De naargeestige lading die de game bevat wordt geïllustreerd in de proloog Storm of Steel, waarin je in korte tijd de een na de andere verloren ziel richting de dood stuurt. Het is ook niet gek dat de game je direct keihard met de neus op de feiten drukt (inclusief namen, geboorte- en sterfjaren) en op Fallout-achtige wijze je op het volgende attendeert: 'The war is the world, and the world is the war, but behind every gunsight is a human being.' Direct weet je wat je te wachten staat in de vijf korte War Story’s die samen de singleplayer van Battlefield 1 vormen: inhumane omstandigheden, complete vernietiging, menselijk lijden en bakken aan emoties.</p><p></p><p></p><h3>BF 1: Honderden helden, en een paar Rambo’s<o:p></o:p></h3><p>Door vijfmaal verschillende personages aan te bieden in compleet verschillende vormen van oorlogsvoering – een tank squad, fighter pilot, sneaky saboteur, overpowerde Iron Man-Italiaan en een frontrunner –, en dat in compleet verschillende delen van Europa en omstreken, verveelt de actievolle singleplayer geen moment. Op dit front is Battlefield 1 ook vele malen beter dan zijn voorgangers, al is het bij tijd en wijle wel een tikkeltje melodramatisch. Mocht je beginnen te twijfelen aan je emotionele stabiliteit bij het laten van een traantje als éen van de personages het loodje legt; de grootschalige destructie die door fantastische audio (inclusief hartverscheurend geschreeuw) inslaat als een bom, in combinatie met prachtig smerige graphics, ramt zelfs bij pre-pubers nog de onzekere buikkriebels er uit. Daarbij komt dat de barrage aan emoties zijn doel soms wel voorbij schiet, terwijl het neerschieten van vijanden met welk wapen dan ook gruwelijk lekker blijft. </p><p></p><p>In Zweden werd mij verteld dat Battlefield 1 'echte mensen in een conflict wil laten zien, in plaats van één personage als James Bond rond te laten rennen', maar dat is niet helemaal gelukt - de meeste missies laten je gewoon in je uppie een vijandig kamp binnengaan. Oké, wellicht heb je niet de gadgets van Bond – al komt het kunnen taggen van vijanden die honderden meters verderop gehuld in rook staan wel dichtbij – maar wel zal je regelmatig als Rambo in een grote groep vijanden rennen. Dat kan namelijk, wild om je heen schieten en erop gokken dat jij eerder een kogel door de Duitse/Ottomaanse/Oostenrijkse hoofden knalt dan andersom. Deze tactieken passen niet bepaald bij de Eerste Wereldoorlog, waarin er juist tactisch in golven voetsoldaten hun dood tegemoet werden gestuurd. Nee, voor een authentieke loopgravenoorlog moet je (naast de story Through Mud and Blood wellicht) niet bij Battlefield 1 zijn, al komt het dichter in de buurt van een alomvattende oorlogservaring dan welke andere niet-futuristische shooter dan ook. Een van de moddervetste (met nadruk op modder), en daarmee een van de léukste oorlogservaringen, wel te verstaan. </p><p></p><p></p><h3>Pijn en hoop: een schril contrast<o:p></o:p></h3><p>Hoewel de singleplayer in al zijn lineariteit slechts 7 uurtjes duurt, zitten er genoeg memorabele momenten in; van dogfights met Duitse vliegtuigen boven een stad, in het licht van de ondergaande zon, tot verdwaasde soldaten die compleet in shock over met de grond gelijk gemaakte slagvelden lopen. Het contrast tussen de afschuwelijke gebeurtenissen en de meer dan prachtige graphics is ongekend en een ervaring op zich, en dit contrast is ook iets wat de game graag opzoekt. Het meest rustgevende moment speelt zich bijvoorbeeld af wanneer de bemanning van een tank overladen wordt door Duitsers, en de speler als postduif (veilig) door het oorlogsgebied moet vliegen om een artillerievuur te bestellen. Terwijl de bemanning vreest voor hun levens, glij jij onder begeleiding van hoopvolle orkestrale muziek door de explosies en de op elkaar schietende vliegtuigen. Vrijheid, blijheid.</p><p></p><p></p><h3>Battlefield 1 indrukwekkender dan Bad Company 2?<o:p></o:p></h3><p>Gooi een knap staaltje acteerwerk bovenop het singleplayer-feest, smijt cutscenes met cinematografie waar je je half afgeblazen vingers bij af kunt likken in de mix, en je hebt de meest indrukwekkende en beste DICE-singleplayer ooit in handen. Ook wordt het maximale uit de graphics gehaald met goedgeplaatste explosies en zonsondergangen/zonsopgangen die pure belichtingspr0n opleveren, om nog maar te zwijgen over de prachtige uitzichten. Enkele War Story’s zijn ook nog eens verrassend goed geschreven, en je moet niet opkijken als je het lachen niet in kunt houden bij bijvoorbeeld het gekibbel van de vliegtuigbemanning. Het had van mij nog wel iets langer mogen duren dan zeven tot tien uur (1 uur sneaken = ± 30 minuten Rambo-play per campaign en er zijn collectibles), maar dat wil niet zeggen dat er niets op aan te merken is. </p><p></p><p></p><h3>Leeghoofden drukken de pret niet<o:p></o:p></h3><p>Nadeel aan de singleplayer van Battlefield 1 is iets waar DICE wel vaker moeite mee heeft: de AI. In een game die de Eerste Wereldoorlog moet bevangen staat het ronduit vreemd wanneer groepen vijanden achter hun cover weg komen om open en bloot stil te staan tot jij tevoorschijn komt. Of dat ze zich nog makkelijker door het rondgooien van lege kogels laten leiden dan een kat door een zakje catnip. Gelukkig heb je hier geen last van wanneer vijanden op je af stormen of wanneer je in een tank of vliegtuig zit - die grondtroepen zijn dan immers nergens veilig en rennen regelmatig in angst weg. Het is trouwens geen kwestie waar je bij stilstaat wanneer je op honderden meters hoogte op een brandende zeppelin rondloopt en met open mond van het uitzicht geniet. Nee, er is genoeg eyecandy en er zijn genoeg leuke gameplay-mechanieken zoals het hanteren van big ass AA-guns, jezelf in een Iron Man-outfit hijsen of de adembenemende vliegtuiggevechten om je ervan af te leiden (met uitzondering van het eeuwige repareren van een tank door je moersleutel een kwartslag te draaien).</p><p></p><p></p><h3>Battlefield 1’s multiplayer: grandioos grof<o:p></o:p></h3><p>Qua design zit het ook in de multiplayer van Battlefield 1 helemaal snor: de wapens zien er verdomd goed uit en komen rechtstreeks uit een geschiedenisboek (met uitzondering van enkele misplaatste bayonetten en andere aanhangsels), de uniformen kloppen grotendeels en <a href="https://pu.nl/artikelen/feature/de-voertuigen-in-battlefield-1-hoe-historisch-accuraat-zijn-ze/" target="_blank" title="Hoe accuraat zijn de voertuigen in BF1">de voertuigen</a> zijn hoe dan ook een genot om in te zitten en te bekijken. Hoewel de vliegtuigen ietwat gevoelig zijn voor gewone kogels, is het geheel van lucht-combat en tank-combat goed gebalanceerd. En mocht een potje niet helemaal de kant van jouw team opgaan, dan kun je nog beroep doen op de voor de franchise nieuwe Behemoths: gigantische oorlogsmachines met veel health, een destructieve kracht waar je U tegen zegt en ruimte voor een aantal vervelende gunners. Er zijn drie: de Airship L30 (zeppelin), Dreadnought (schip) en Armored Train, en hoewel ze net genoeg kunnen zijn voor het verliezende team om de rollen om te draaien, verzekeren ze een comeback zeker niet. Toch draagt elk van deze bruten bij aan de o zo heerlijke Battlefield-chaos. </p><p></p><p>Maar wat van Battlefield 1 zo’n gruwelijk meeslepende oorlogservaring maakt is de manier waarop alles naar de tyfus kan worden geknald, in combinatie met het geweldige leveldesign en een verrassend goed uitgewerkt weersysteem (oké, en de op een goede manier tenenkrommende voice acting). Waar ik in de vorige Battlefields regelmatig zat te zeiken op de plaatsing van capture points en turrets, heb ik er in Battlefield 1 weinig op aan te merken. Turrets en AA-guns zijn tactisch geplaatst, maar geen enkele positie op de map is onmogelijk te veroveren. Klein nadeel is wellicht dat veel spelers door het open leveldesign voor de Scout-class (sniper) kiezen. Mits het niet ten koste gaat van de samenwerking, vind ik dat alleen maar bijdragen aan het oorlogsgevoel omdat je niet als een kip zonder kop over het slagveld kan rennen (al verandert dat met bijvoorbeeld een zandstorm). Het zou me zelfs niets verbazen als ik voor het overgrote deel in ‘rifle only’-servers speel. Fuck, die dingen liggen lekker in je virtuele handen. </p><p></p><p>In totaal zijn er 9 maps te spelen, en in december komt daar nog een gratis map bij. Dit lijkt de eerste tientallen uren die ik in de multiplayer heb gestopt meer dan genoeg om je zoet te houden; er is voor ieder wat wils. Zo is er naast de Sinai Desert uit de beta nog een met zandgevulde map genaamd Suez (waar de Dreadnought rond kan varen), maar de rest biedt compleet andere settings. Van het zonovergoten kust-kasteeltje Fao Fortress (of het kustdorpje in Empire’s Edge), naar een iets claustrofobische omgeving gevuld met fauna in Argonne Forest. Door naar de mooie balzaal van Ballroom Blitz (een zeppelin op dat gebouw zien exploderen verveelt niet snel) en de prachtig open omgeving van Monte Grappa (met meer pieken en dalen dan mijn K/D-ratio). Om nog maar te zwijgen over de dichtbebouwde Franse stad Amiens, waar de oorlogsvoering toch heel anders in zijn werk gaat dan op de open maps met minder cover (o, de beeldschone vernietiging). </p><p></p><p></p><h3>Wat nou, een saaie oorlog?<o:p></o:p></h3><p>Ten opzichte van zijn voorgangers innoveert de multiplayer van Battlefield 1 er rustig op los. Naast de Behemoths en indeling van de maps zijn er ook nieuwe gamemodi te vinden - daarbovenop komen 'custom games', waarin de regels op de schop gaan en je bijvoorbeeld (in Fog of War) in een dikke mist jezelf met alleen een handpistooltje moet zien te redden. De grootste heet Operations, waarin de twee teams het op meerdere mappen (die gebaseerd zijn op echte WO1-gevechten) tegen elkaar moeten opnemen. De verdedigers proberen hun linie zo lang mogelijk vast te houden, de aanvallers doen er alles aan om de linies over te nemen en door te drukken naar de volgende map. Tijdsintensief, maar uiteindelijk is een winst in Operations nét even iets belonender, en de verhalen die de mapsequenties aan elkaar rijgen zijn een grappige toevoeging. De andere nieuwe modus heet War Pigeons en is een enorme verrassing, mede omdat je de bijna goofy modus niet aan ziet komen. Iedereen rent achter een duif aan; de postduif spawnt ergens en jouw team moet hem zien op te pakken om een bericht voor hem te schrijven en hem daarna de lucht in te gooien (driemaal). Op de afgebakende maps (met kleinere teams) is het toch erg leuk om te doen en geeft het een welkome change of pace. De rest van de gamemodi - Conquest, Domination, Team Deathmatch en Rush - is daarnaast ouderwets leuk. Hoe kan dat ook anders met zo'n arsenaal aan brute wapens tot je beschikking - er zijn zelfs zestien (fucking groffe) melee-wapens!</p><p></p><p></p><h3>Weinig bugs, veel betaalde DLC<o:p></o:p></h3><p>Van bugs of eigenaardigheden zal je weinig last hebben, en de game draait daarnaast constant als een goed geoliede propeller. Het is vervelend dat gas (een nieuwe granaat waar je een gasmasker voor op moet doen wil je niet stikken) door sommige muren spreidt en je schade aanricht als je aan de goede kant staat, en er is ook wel eens de verwaarloosbare bug dat je niet direct kunt schieten nadat je gerevived bent. Überhaupt is het natuurlijk raar dat met kogelgaten doordrenkte soldaat herrezen worden door een spuitje, maar dat soort keuzes van DICE dragen alleen maar bij aan de vloeiende combat; dan maar wat minder authentiek. De grootste smet is toch het DLC-plan dat EA heeft opgesteld; in totaal krijgen Premium-accounts door toekomstige DLC 16 maps te spelen, en daar hangt een flink prijskaartje aan. Maar als DICE de nieuwe maps net zo indrukwekkend ontwerpt als de rest, wordt de verleiding groot. Het is hopen dat je over een half jaar niet alleen op de 'oude' maps overblijft, maar de basis-editie van de game biedt al meer dan genoeg plezier om honderden uren van je leven weg te blazen.</p><p></p><p><em></em><em>Disclaimer: omdat er voor de release van Battlefield 1 slechts in een handjevol servers kon worden gespeeld, staat onderstaand cijfer los van eventuele launchproblemen. Mochten de servers het verkeer op 21 oktober niet aankunnen, dan komen we hier op terug. </em></p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Battlefield 1 - Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links