Battlefield 2042 review (pc) - Misschien iets te veel fanservice

“Maak er dan een ‘in-progress’ van”, stelde Martin voor. Ik had er al een paar weekenden met de bètatest op zitten en net drie volle review-avonden achter de rug. Het idee klonk verleidelijk, vooral omdat ik verrekte moeilijk had met deze review. Maar aan het eind van de rit had ik meer uren met Battlefield 2042 op de teller staan dan waar ik destijds mijn reviews van Battlefield 1 of Battlefield V uit distilleerde. Die tikte ik wel moeiteloos uit en ik sta er nog steeds voor 100 procent achter. Dus nee, geen review in-progress dus, maar een volle review. Met een score, waarvan ik deze keer minder zeker ben dat ik er volgend jaar nog achter sta.

Waar is de tijd dat een shooter uit een singleplayer en een multiplayer bestond? Doom, doet het nog steeds, maar dat past natuurlijk helemaal in de old-school vibe van die game. Battlefield is oud, maar heeft absoluut geen old-school ambities … of toch … eh. Anyway, net zoals die ‘die andere shooter’ (rijmt op ‘balls or booty’) krijg je nu ook bij Battlefield 2042 drie games voor de prijs van één. Er is All Out War, met het klassieke Conquest (domination) en Breakthrough (aanvallers veroveren terrein op verdedigers). Er is Hazard Zone, dat keihard roept geen battle royale te zijn. En er is Portal, de blokkendoos waarin iedereen zijn eigen Battlefield-beleving kan creëren met bouwstenen uit Battlefield 1942 (dus toch wat old-school), Battlefield Bad Company 2 en Battlefield 3. Dus eigenlijk niet echt 3-in-1, maar 1+1+oneindig. En voor de volledigheid: geen singleplayermodus. 

Battlefield-veteranen vinden in die Conquest- en Breakthrough-modi van het All Out War-luik waarschijnlijk het beste vergelijkingspunt om de nieuwe gameplay- en spelmechanismen te testen. Ten eerste zijn er de - op pc, PS5 en Xbox Series X en S - immens grote mappen die het spelersaantal naar 64vs64 optrekken. Dat is op papier echter indrukwekkender dan in de praktijk. Tenzij je in iets zit wat vliegt – of wanneer je op een hoge plek staat – hakt die omvang met elk volgend uur weer iets minder in.

De infanterist of tankgunner op de grond ervaart de moderne, nabijetoekomstsetting bijvoorbeeld als een veel groter verschil tegenover de vorige edities, dan dat verdubbelde spelersaantal. Een ander verschil, dat me pas na een tijdje ging opvallen, is dat het kapot knallen van huizen en andere omgevingselementen, toch een echt Battelfield-ding, veel minder aanwezig lijkt. Net zoals die Levelation events of tornado’s. Al ben ik wel helemaal oké met het feit dat ze niet in elke match voorkomen.

Die grotere map zou je volgens de ontwikkelaar meer opties geven om soorten gameplay op te zoeken jou beter liggen. Dat gaat maar voor de helft op. Want zeker in deze grote mappen zullen heel wat spelers de nabijheid van hun squad opzoeken, al was het maar door hen als spawn-baken te gebruiken. Anderzijds is de motivatie om voor een echte squad-beleving te gaan iets minder groot door het wegvallen van requisition points, die je in vorige delen bonussen opleverde. Voor lone wolves is dat geen issue, maar voor squad-spelers best wel. Dat is tekenend voor de hele game. Sommige kritiek zal weggelachen worden door de ene speler, maar beslissend zijn voor de mening van de andere. Hetzelfde geldt voor de punten waar ik laaiend enthousiast over ben.

Dat Battlefield 2042 dus ondanks alle hype en stormen in waterglazen heel vertrouwd aanvoelt was eigenlijk te verwachten. Deze game is gemaakt voor die miljoenen Battlefield-fans die al sinds BF4 om BF3-bis schreeuwen. En die krijgen ze, soort van. Want nu wordt er niet met klassen maar met ‘rollen’ en Specialists gegoocheld: flexibele personages met specifieke gadgets.

Ik doe daar niet zo moeilijk over als sommige vroege reviewers, want de impact op de totale Battelfield-gameplay is veelal overroepen. Volgens mij werkt het systeem, ook al zal er de eerste maanden nog behoorlijk wat gebuffed en generfd worden. Dat is geen kritiek, maar standaardprocedure voor een nieuwe onlineshooter. Zeker een met zoveel op elkaar inspelende delen. Zo moet Dice de audio zo snel mogelijk verbeteren, met bovenaan het prioriteitenlijstje het geluid van voetstappen!

Ik ben er sowieso voor gewonnen dat je naast die ene unieke Specialist-skill of -gadget de rest van je loadout helemaal zelf kan kiezen. Dat on-the-fly attachments kunnen veranderen mag voor mijn part standaard naar elke shooter worden vertaald. En hoewel ik in geen enkele van de vorige Battlefields zo lang heb moeten wennen aan de gunplay, smaakt elke match naar meer. Al mis ik wel de mogelijkheid om over of langs obstakels te kunnen leunen. Alsof ze de omvang en daarmee ook soms leegte van de mappen proberen op te vangen met een hoger gameplaytempo, en leunen als vertragend zien. 

In Hazard Zone drop je met je vierkoppige squad op kleinere versies van de All Out War-mappen. Je missie: zoveel mogelijk dataschijven verzamelen en je dan op een van de twee evacuatiemomenten weer uit de voeten te maken. Je enige obstakel: vijandige AI en een half dozijn andere speler-squads. Hazard Zone is, zoals de makers blijven benadrukken, geen battle royale. Het deelt wel bepaalde eigenschappen met het genre, maar het speelt minder als Warzone en meer als het ondergewaardeerde Hunt: Showdown of de Dark Zones van The Division.

Elke drop is ook niet echt een match maar een ronde van maximum 10 minuten. Daarna kan je met verdiende credits in Counter-Strike-stijl nieuwe uitrusting kopen … of niet. Hazard Zone is pittig, vraagt een afgewogen teamsamenstelling, heldere communicatie en staat of valt dus met hoe groot het publiek is dat de modus langdurig wil omarmen. Er moet nog heel wat getweakt en in evenwicht gebracht worden, maar ik vond het alvast geweldig. Met wat geluk puren ze hier een eSports-competitie uit … of het wordt zo’n modus waar een niche-publiek ultra-hardcore voor gaat. 

En dan is er nog Portal, oftewel de ‘brouw je eigen Battlefield’. Voor heel wat spelers misschien wel het beste – en daarmee misschien het gevaarlijkste – onderdeel van deze hele game. Weet namelijk dat je daarbij een gigantische ingebouwde hit or miss-factor moet incalculeren. Spelers en de ontwikkelaar zelf zullen met Portal sowieso unieke Battlefieldbelevingen creëren. En dat gaat heel diep. Mods-diep. Super voor wie er uit zijn favoriete onderdelen van de vorige games een soort ‘greatest hits’-compilatie wil maken. Maar in wat jij greatest hits ziet, zie ik misschien Frankenstein.

Zo zagen we ontwikkelaar in 3 minuten een Free For All-game maken waarin spelers elkaar enkel met raketwerpers te lijf konden gaan, en na elk schot moesten ze vijf keer springen om een nieuwe raket te krijgen. Het is interessant om te zien hoe de spelregels zich laten tweaken, ab-so-luut niet interessant om langer dan diezelfde 3 minuten te spelen. Je zou denken dat de makers van Battlefield met iets interessanter zouden komen aanzetten dan een Quake-light-ervaring, de game waar de originele Battlefield zich juist tegen afzette. Een andere ter plekke gemaakte game draaide om VIP’s beschermen en plaatste een Battlefield 3 Spetznaz-team tegen Amerikaanse soldaten uit Battlefield 1942. Dat was al leuker, maar niemand vond het erg dat we er na 20 minuten al mee mochten ophouden. 

Je kan het in postieve en minder positieve zin interpreteren, maar een paar van dé topmomenten in mijn reviewsessie kwamen voort uit via Portal gereïncarneerde klassiekers. Zoals een match Conquest in BF 1942, Rush op Arica Harbor uit Bad Company 2 en Conquest in Caspian Border van BF 3. Gedreven nostalgie-veteranen zullen deze lijst ongetwijfeld aanvullen. Aan de ene kant sta ik met open armen grijnzend te wachten … aan de andere vrees ik dat Portal het Battlefield-bloed zou kunnen verdunnen. Alsof 2042 niet sterk genoeg is om het op eigen kracht te redden. Terwijl de game daar volgens mij wel perfect toe in staat is. Het gewoon een goeie Battlefield, die als het een beetje meezit kan uitgroeien tot een van de betere.

Battlefield 2042 verschijnt op 19 november voor PlayStation 5, PlayStation 4, Xbox Series X en S, Xbox One en pc.