Call of Duty: Black Ops II Review
Volgens Activision en Treyarch gaan ze het met Call of Duty: Black Ops II dit jaar heel anders doen. Ward ging naar Londen om te ontdekken of dit gelul is of dat er dit jaar eindelijk echt iets veranderd is binnen de succesvolste gameserie van dit moment.
Het is alweer een tijd geleden dat ik met een gezonde spanning uitkeek naar de nieuwe Call of Duty. De jaarlijkse release van de shooterreeks wordt al een tijd geplaagd door voorspelbaarheid, maar dit jaar zou het allemaal anders worden. Althans dat had Treyarch me een paar maanden geleden beloofd toen ik in LA langs ging voor de onthulling van Call of Duty: Black Ops II.
Op weg naar Londen, waar ik de game een week voor release twee volle dagen kon spelen, kriebelde het dan ook. Ik was zenuwachtig. Het zou toch niet zo zijn dat Treyarch te hoog van de toren had geblazen en het nu niet waar ging maken? Daar was ik toch een beetje bang voor en ik bereidde me dan ook voor op een teleurstelling.
Tranzit
Mijn eerste confrontatie met BOII was de nieuwe zombiemode Tranzit, een mode waarin je tussen verschillende gebieden kunt reizen. In ieder gebied kun je verschillende onderdelen vinden waarmee je voorwerpen kunt maken en upgraden of geheime gebieden kunt ontsluiten. Reizen tussen deze locaties doe je met een bus die absoluut geen veiligheid biedt met zombies die van alle kanten naar binnen proberen te klimmen. Ook wacht deze bus niet op je als je ergens uitstapt om op onderzoek uit te gaan. Is de bus weg, dan is het aan jou om te overleven tot ie weer langs komt rijden.
Je kunt natuurlijk ook te voet reizen, maar zou ik je niet aanraden. De kans op overleven neemt dan per meter af. Het is wel mogelijk, maar dan moet je echt van goede huize komen.
De kracht van deze nieuwe zombiemode schuilt met name in het langzaam ontdekken van de mogelijkheden, locaties en geheimen. Ook is het fantastisch dat je nu tussen de verschillende gebieden kunt reizen en gevonden voorwerpen uit verschillende locaties moet combineren om verder te komen in je ontdekkingsreis. Het ‘ouderwetse’ overleven uit de vorige games voelde ineens verschrikkelijk saai.
Complete zombiegame
Natuurlijk bestaat de oude zombiemode onder de naam Surival ook nog steeds, maar ik speelde naast Tranzit liever de nieuwe mode genaamd Grief. Hierin probeer je met een team van vier te overleven in één gebied, maar strijd je tegelijkertijd tegen vier anderen die in hetzelfde gebied rondlopen.
Je kunt je tegenstanders niet doodschieten, maar wel goed dwarsbomen. Zo schoot ik de zombies die mijn tegenstanders aanvielen bijvoorbeeld niet dood en kwamen ze daardoor regelmatig in de problemen. Het competitie-element kwam hier heerlijk naar voren. Ik heb me in de uurtjes dat ik de strijd met de zombies aanging dan ook goed vermaakt en kan niet anders concluderen dan dat Zombies in BOII een grote sprong voorwaarts heeft gemaakt. De combinatie van genoemde drie zombiemodes had al een game op zichzelf kunnen zijn.
Belabberd
De zombiemode is dus uitgebreid en uiterst vermakelijk, maar stelde me nog niet helemaal gerust over de game als geheel. Ik zag voor het eerst de opgepoetste engine aan het werk en die toonde zeker niet altijd de fraaiste graphics. Zo zien de ramen van de bus er bijvoorbeeld zwaar belabberd uit.
Later die dag zou ik erachter komen dat dit bij de single- en multiplayer best meeviel en dat daar zo nu en dan duidelijk vooruitgang zichtbaar was in de graphics en animaties ten opzichte van eerdere delen, maar verwacht geen wereldwonder. De engine is qua schoonheid echt niet te vergelijken met een Crysis, Far Cry of Battlefield.
De game loopt daarentegen wel nog steeds op de bekende, soepele 60 frames per seconde. Iets dat de gameplay en de ervaring zeker ten goede komt. Het is nu eenmaal zo dat je als ontwikkelaar aan het einde van een consolegeneratie de afweging moet maken waaraan je je rekenkracht besteedt, en bij Call of Duty staat gameplay in die afweging duidelijk boven graphics.
Bekende multiplayer
Na de zombies was het tijd voor de multiplayer. Deze brengt gevoelsmatig weinig vernieuwing binnen de serie. Je levelt, hebt killstreaks die nu pointstreaks zijn, gaat in prestige en de wapens van de toekomst verschillen in wezen niet heel erg van die van de moderne oorlog. Je haalt nog steeds een trekker over en er zijn niet ineens vage laserstralen die door je beeld flitsen zoals bij Halo.
Dat er aan de oppervlakte weinig is veranderd, is niet zo vreemd; de multiplayer van CoD is immers al jaren ijzersterk. Het grote probleem was echter de balans, die soms behoorlijk zoek was. Het nieuwe Pick Ten-systeem, waarbij je je uitrusting kan samenstellen door tien punten te verdelen aan wapens, uitbreidingen en perks, zou hier verandering in moeten brengen.
Of ze hierin geslaagd zijn, kan ik na een dag multiplayeren en het bereiken van level 33 natuurlijk nog niet zeggen, maar het Pick Ten-systeem voelt wel als een verbetering. Je hebt altijd het gevoel twee punten te weinig te hebben en je wordt daardoor echt gedwongen om keuzes te maken. Ook lijkt het erop dat de multiplayer is teruggekeerd naar de essentie en dat alle overbodige poespas is verdwenen.
Ster van de show
Na het zien van de zombiemode en een multiplayer die ogenschijnlijk weinig was veranderd, zag ik Black Ops II nog steeds geen Gold Award scoren. Natuurlijk, met de zombiemode en de multiplayer zat het meer dan goed, maar dat zou niet genoeg zijn als ze met de singleplayer de bietenbrug op zouden gaan.
Subtiel en diepgaand
Hoe je uiteindelijk bij één van de zes einden komt, is minder duidelijk dan je misschien zou denken. De keuzemomenten zijn namelijk vaker subtiel dan expliciet. Zo zijn er misschien vijf momenten waarop je duidelijk uit twee opties kiest, maar daartegenover staan zo’n kleine dertig momenten waarop je vaak niet eens door hebt dat je een keuze maakt.
Het was dan ook bijzonder om na een nacht doorhalen met de singleplayer samen met mijn collega’s erachter te komen hoe subtiel ieders verhaal een eigen wending had genomen. Zo had ik iemand vermoord, waarvan de rest niet eens wist dat deze persoon dood kon omdat hij later nog een hele belangrijke rol speelde in hun verhaal. Iets dat mij dan weer verbaasde, want ik had die gast natuurlijk nooit meer teruggezien. Dankzij deze gesprekken kwam ik erachter hoeveel diepgang er in het singleplayer verhaal van BOII zit.
Goede spelers worden beloond
Het maakt tijdens de singleplayer ook echt uit hoe goed je bent. Daar heb je op het moment zelf of later in de game profijt van. Natuurlijk loop je nog wel een beetje van A naar B, maar je wordt gedwongen om beter na te denken. Zou er daar nog wat liggen dat ik kan gebruiken of maak ik hier nu wel of niet een keuze die bepalend is voor het verhaal. Het is meer dan hersenloos knallen, maar echt zwaar filosofisch wordt het natuurlijk ook weer niet.
Verder kun je in de singleplayer nu ook voor elke missie je uitrusting kiezen en zijn er tien uitdagingen per missie die je kunt halen. Deze uitdagingen geven ook al hints naar dingen die je mogelijk eerder gemist hebt, want je gaat tijdens je eerste speelsessie lang niet alles ontdekken. En ook niet tijdens de tweede.
Strike Force
Wat tenslotte ook nieuw is in de singleplayer zijn de Strike Force missies. Dit zijn strategische missies waarbij je eenheden vanuit een RTS-achtig standpunt moet aansturen, maar waarbij je ook in een individuele drone of soldaat kan kruipen om deze te besturen. Ik vond deze missies best pittig omdat de gameplay aardig complex kan worden met al dat switchen, en ik denk dan ook niet dat álle Call of Duty-fans deze missies zullen waarderen. Het haalt je echt uit de achtbaanrit die de singleplayer zeker nog is, en het is echt wel even wat anders.
Ondanks dat de Strike Force missies niet helemaal lekker uit de verf komen, is dit voor mij wel de beste singleplayer uit de CoD-serie. Ja, ik vind hem zelfs beter dan die van het memorabele MW1. Er zit zoveel meer diepgang in en zeker als je met anderen je ervaring deelt en ontdekt hoe goed de makers de keuzemomenten subtiel in de game hebben verwerkt, dan kun je niet anders dan het met me eens zijn.
De beste Call of Duty
Mijn argwaan en twijfel tijdens mijn heenreis bleken uiteindelijk ongegrond. Zowel de multiplayer als de zombiemode hebben een stap voorwaarts gemaakt en de singleplayer heeft mijn hart veroverd. Toch voelt het voor mij niet alsof dit nu een wereldschokkend betere Call of Duty is. Dat komt omdat de multiplayer bekende kost is, de oude engine nog steeds wordt gebruikt en deze game dus niet, zoals destijds bij MW1, keihard op ieder vlak breekt met de serie.
Dat doet echter niets af aan het feit dat BOII het lef heeft gehad om de stappen te nemen die deze serie broodnodig had, en zeker bij de singleplayer is men daar met vlag en wimpel in geslaagd.
